Κι εμείς στα αρχαία....

Στον Καλαμώνα η αρχαιολόγος κ. Κουκούλη ανακάλυψε μαρμαρένια κολονάκια μιλιάρια. Τα μιλιάρια είναι χιλιομετρικοί δείκτες που γράφουν πόσα χιλιόμετρα απέχει η μία πόλη από την επόμενη (2ος αιώνας μ.Χ.). Το Κολονάκι στον Καλαμώνα γράφει: ‘2 χλμ. Φιλίππων στάδια τριάκοντα (1 στάδιο =180 μ.) Άρα 30 στάδια ήταν η απόσταση Καλαμώνα - Φιλίππων. Επίσης στον Αμυγδαλεώνα βρέθηκε άλλο μιλιάριο κοντά σε σημερινό σχολείο. Το μιλιάρι αυτό, που βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο Καβάλας, γράφει: «Γναίος Εγνάτιος Ανθύπατος Ρωμαίων».

Κοντά στο Γαλλικό ποταμό βρέθηκε ανάλογη επιγραφή. Συμπεραίνουμε, δηλαδή, ότι ο Εγνάτιος ήταν υπεύθυνος για την κατασκευή της οδού που πήρε και το όνομα του: «Εγνατία οδός». Κοντά στον Καλαμώνα βόρεια του λόφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου σώζονται επίσης οι βάσεις από μία αιγίδα. Υπήρχαν κάποιες υποθέσεις για το ρόλο της αιγίδας αυτής:Στήθηκε για να θυμίζει την νίκη Οκταβιανού και Αντώνιου το 42 π.Χ. Στο σημείο αυτό περνούσε η Εγνατία οδός.

Μία άποψη του Καραδένρου: ο Ζυγάκτης ποταμός (ή Γαγγίτης) είχε κοίτη κοντά στην αιγίδα μετά τη γέφυρα. Αυτή όμως η άποψη δεν έχει τεκμηριωθεί ακόμα. Προχωρώντας προς Λυδία μπαίνουμε στην τοιχισμένη πόλη των Φιλίππων. Υπήρχαν 2 πύλες: η Πύλη της Αμφιπόλεως και η πύλη της Νεαπόλεως (κοντά στον αρχαιολογικό χώρο). Σε κάθε πύλη υπήρχε φρουρά που ασκούσε έλεγχο. Εκεί υπήρχαν κτίσματα για τους φρουρούς. Σώζεται το μονολιθικό στόμιο ενός πηγαδιού που βρέθηκε στον ίδιο χώρο. Διακρίνονται σημάδια από σχοινί με το οποίο τραβούσαν τον κουβά με το νερό. Βρέθηκε κι άλλο παρόμοιο πηγάδι στο Δάτο και στον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων. Άρα στα σημεία αυτά υπήρχαν ενδιάμεσοι σταθμοί για να ξεκουράζονται οι ταξιδιώτες ( σύμβολον όρος = το βουνό του Άγιου Σίλα).
Ντικιλί – τάς (Oρθόπετρα ): Μέχρι το 1950 – 1960 οι γυναίκες πήγαιναν στην περιοχή να πλύνουν ρούχα. Αργότερα, η τοποθεσία περικλείστηκε από διάφορα κτίρια. Δεξιά και αριστερά του δρόμου υπήρχαν εργαστήρια ( π.χ. κεραμικά και πελέκηση της πέτρας) και κοιμητήρια.

Στο Ντικιλι τάς γινόταν ανασκαφή από Γάλλους για πολλά χρόνια. Η ορθόπετρα είναι ένα ρωμαϊκό ταφικό μνημείο. Η επιγραφή αναφέρεται στη καριέρα του Ρωμαίου αξιωματικού Caius Vibius Quartus (1ος αιώνας μ.Χ.). Λέγεται ότι είναι ο τάφος του ( δεν έχει εξακριβωθεί ). Ίσως να σκοτώθηκε στο σημείο αυτό.

Βρανόκαστρο ή Κάστρο Παλαιοχωρίου Παγγαίου ή Κάστρο του Μ. Αλεξάνδρου

Ένα αρχαίο Μακεδονικό κάστρο στα ανατολικά του Παλαιοχωρίου, στο δήμο Παγγαίου του νομού Καβάλας, στην κορυφή ενός από τους πρόβουνους του Παγγαίου όρους. Πρόκειται για το Κάστρο του Παλαιοχωρίου, που για αιώνες είναι γνωστό ως «το Κάστρο του Αλέξανδρου», και το οποίο γνώρισε στιγμές δόξας στους 18 σχεδόν αιώνες λειτουργίας του.

Το Όνομα του Κάστρου

Το κάστρο οφείλει το όνομά του στο Βυζαντινό στρατηγό Αλέξιο Βρανά που τον 12ο αιώνα ανακατασκεύασε και επανεξόπλισε το κάστρο. Προηγουμένως ήταν γνωστό σαν κάστρο Μεγάλου Αλεξάνδρου λόγω της Μακεδονικής του προέλευσης.

Ιστορία

Το κάστρο αρχικά χτίστηκε από τους Μακεδόνες για να προστατεύονται τα μεταλλεία χρυσού που λειτουργούσαν στην περιοχή, και τα οποία συνέδραμαν στην υλοποίηση της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάποια στιγμή όμως, καθώς τα κοιτάσματα του πολύτιμου μετάλλου εξαντλήθηκαν, και αφού βρισκόταν στο εσωτερικό μιας τεράστιας αυτοκρατορίας, το Κάστρο εγκαταλείπεται. Η παράδοση διασώζει το τοπωνύμιο «Κάστρο του Αλέξανδρου», που στις αρχές του 18ου αιώνα δίνει το όνομα αυτό και στο Παλαιοχώρι, το οποίο από περιηγητές αναφέρεται ως το «χωριό του Αλέξανδρου».

Κατά τη ρωμαϊκή περίοδο το κάστρο χρησιμοποιείται περιστασιακά ως φυλάκιο και σταδιακά φαίνεται ότι παροπλίζεται μέχρι την υστεροβυζαντινή περίοδο, οπότε λόγω των επιδρομών των Σέρβων , κρίνεται σκόπιμο κάποια φρούρια στην περιοχή να επαναλειτουργήσουν.

Tο 1185 λοιπόν, ο Βυζαντινός Στρατηγός Αλέξιος Βρανάς ανακατασκευάζει το κάστρο, ενισχύει τις οχυρώσεις του, και το επανδρώνει. Μόνο που αυτή τη φορά ο ρόλος του δεν είναι να προστατεύει τα μεταλλεία που πλέον δεν υπάρχουν, αλλά να ελέγχει και να εποπτεύει τη δίοδο που δημιουργούνταν μεταξύ του ορεινού όγκου του Παγγαίου και της Πρασιάδας λίμνης, που κάλυπτε την σημερινή πεδιάδα των Φιλίππων. Ήταν τότε που το «Κάστρο του Αλέξανδρου» μετονομάστηκε, λόγω του δευτέρου κτήτορα του σε«Βρανόκαστρο».

Το κάστρο για δύο αιώνες κατόρθωσε να τις αποκρούει και να φυλάει τις δικές του «Θερμοπύλες» σε αυτή τη στρατηγική περιοχή. Όμως τον 14ο αιώνα οι Τούρκοι είχαν ξεχυθεί στα Βαλκάνια και η αυτοκρατορία κατέρρεε. Η τελευταία χρονιά που η σημαία και τα λάβαρα του Βυζαντίου κυμάτιζαν στους πύργους του Βρανόκαστρου ήταν το 1383. Τότε ο αναρίθμητος Οθωμανικός στρατός που πέρασε από την περιοχή στράφηκε εναντίον του.

Σύμφωνα με την παράδοση, σαράντα χρόνια, κράτησε η πολιορκία του κάστρου από τους Τούρκους. Σαράντα χρόνια μαχών, με τους λιγοστούς υπερασπιστές του οχυρού να μάχονται πίσω από τις επάλξεις ενάντια σε ένα στρατό που κάλυπτε όλη την γύρω πεδιάδα. Στο τέλος οι Οθωμανοί έσπασαν την πύλη με μια κανονιά και κατέλαβαν το κάστρο το οποίο κατέστρεψαν.

Παράλληλες Ιστορίες

Στην ακρόπολη του κάστρου βρίσκεται και το μικρό εικονοστάσι του Αγίου Θεοδώρου. Στην γιορτή του Αγίου οι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου αλλά και της ευρύτερης περιοχής κατευθύνονται στο λόφο για να τιμήσουν τον Άγιο. Πρόκειται, για τη συνέχιση μιας μεσαιωνικής παράδοσης, η οποία θέλει ο Άγιος Θεόδωρος να τιμάται στο Κάστρο. Με αφορμή αυτή την παράδοση διοργανώνεται και μια εκδήλωση με τη φροντίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Παλαιοχωρίου και του δήμου Παγγαίου.

Είμαι εδώ....!!!!

Η κωμόπολη Κρηνίδες είναι πρωτεύουσα της Ενότητας Φιλίππων του Δήμου Καβάλας, όπου βρίσκεται ο σημαντικότερος ίσως αρχαιολογικός χώρος της ανατολικής Μακεδονίας.

Ιστορία
Η ιστορία του οικισμού των Φιλίππων αρχίζει στα 360/359 π.Χ., όταν άποικοι από τη Θάσο ιδρύουν την πρώτη πόλη, τις Κρηνίδες. Όταν στα 356 π.Χ. απειλούνται από τους Θράκες, ζητούν τη βοήθεια του Φιλίππου Β΄, ο οποίος, διαβλέποντας την οικονομική και στρατηγική σημασία της πόλης, την καταλαμβάνει, την οχυρώνει και την μετονομάζει σε (Φιλίππους).

Μετά την μάχη των Φιλίππων, το 42 π.Χ., η πόλη γίνεται ρωμαϊκή αποικία και αποκτά ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας της θέσης της πάνω στην Εγνατία Οδό.

Πολύ σημαντική χρονολογία υπήρξε το έτος 49 ή 50 μ.Χ., όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε τους Φιλίππους και ίδρυσε την πρώτη Χριστιανική Εκκλησία της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό ανέδειξε την πόλη σε μητρόπολη του Χριστιανισμού. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους (963 με 969 μ.Χ.) ανοικοδομούνται τα τείχη της πόλης και κτίζονται οι πύργοι και το τείχος της ακρόπολης.

Ενδιαφέρον...!!!! Η αρχαία πόλη των Φιλίππων στις Κρηνίδες Καβάλας

Η τέχνη στην Ελλάδα: Η αρχαία πόλη των Φιλίππων στις Κρηνίδες Καβάλας: Ο ταξιδιώτης της Ελληνικής επικράτειας δεν θα δυσκολευτεί καθόλου ν'αντικρύσει σημεία που θα του θυμίζουν ή και θα του ζωντανέψου...

ανάσταση

...κι όπου νάναι έρχεται η ανάσταση...
μ' αυτό το Γολγοθά να δούμε τι θα κάνουμε....

ακροβάτης..μια ακόμα δημιουργία...

Μαγδαληνή

Μαγδαληνή


Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του,




πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.




Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,




στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙




κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.




Κι όμως μέσα σ' αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.




Μήνες για χάρη του έτρεχα απ' το Ναό στο λιμάνι




κι απ' την πόλη στο Όρος των Ελαιών.













Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.




Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.




Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.













Μ' αυτό το μύρο θ' αλείψω τα πόδια του,




μ' αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,




μ' αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.




Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,




ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.




Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙




κι αν μαρτυρήσω γι' Αυτόν, θα 'ναι η αγάπη του που θα μ' εμπνέει.




Γιατί, κύριε, ο έρωτας μού ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια




κι ίσως μείνει αιώνια τ' όνομά μου σα σύμβολο




εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν




«ότι ηγάπησαν πολύ».



















χριστιανόπουλος