...παιδιά μας...

..κάπου κάπου εμφανίζεται και κάποιο post με αναφορά σε παιδική κακοποίηση,σε άσχημες συμπεριφορές απέναντι σε παιδιά, γονείς που έκαναν το ένα κακό,γονείς που έκαναν το άλλο κακό.....ακόμα και συνθήκες πολέμου με παιδιά να αντιμετωπίζουν βόμβες και νεκρούς...
Και τότε αρχίζει το πανηγύρι..όλοι με το like στο χέρι όχι όμως με τον αντίχειρα αλλά με τον δείκτη προτεταμένο,δείχνουν,κοινοποιούν,ενίοτε βρίζουν,κακολογούν,κλπ κλπ όλα με τόση ευχαίρεια, με τόσο μένος,με τόση σιγουριά,με τόση εμπιστοσύνη στα δικά τους καθαρά και αμόλυντα συναισθήματα...
Ρεεεεεε!!!!! Ξυπνήστε...ρεεεεεε!!!!! για κοιτάξτε λίγο στον καθρέφτη...βλέπετε κάτι?? Η μήπως οι ατμοί από το ζεστό μπανάκι σας θόλωσαν τον καθρέφτη...
Ψάξτε κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σας και θα δείτε τις γωνιές που κρύβεται ο καθημερινός πόλεμος,οι «βόμβες»,οι «νεκροί»,η κακοποίηση κι ο φόβος...
Κι όταν μπορέσετε να τους δείτε,κοιτάξτε κατάματα,,,μη στρίψετε αλλού το κεφάλι,,,ευκαιρία να «καθαρίσει» η βρωμιά...
Ναι, μπορεί ο καθένας νάχει τους λόγους του και την ιστορία του...πολλές ιστορίες άλλωστε ξεκινάνε με την ίδια πρόταση: κι εμείς που φάγαμε ξύλο και τιμωρίες ,τι πάθαμε???
Τι πάθατε???? Θέλετε να τα απαριθμήσουμε εδώ και τώρα??? Δεν χωράνε!!
Γιατί και ξύλο και τιμωρίες φάγαμε αλλά εμείς από κει και πέρα έπρεπε να διαλέξουμε...
Θέλουμε την ίδια «επιμόρφωση» για τα παιδιά μας η μήπως μια ανοιχτή αγκαλιά???
Τολμήσαμε ποτέ να αγκαλιάσουμε το χειρότερο βαθμό,τη χειρότερη βρωμιά,τη χειρότερη συμπεριφορά,τα χειρότερα γράμματα,το χειρότερο πυρετό γιατί βγήκε έξω χωρίς πουλόβερ???
Να τ’ αγκαλιάσουμε όλα αυτά και να τα πνίξουμε από αγάπη και κατανόηση??
Να κάτσουμε να μάθουμε κι εμείς από αυτά??
Δύσκολο ε?? Βέβαια...ποιος έχει καιρό για τέτοια...δουλειές,τρεχάματα,έγνοιες κλπ.
Δοκιμάσατε ποτέ να γίνετε απλώς «όχθη»??
Όχι φράγμα,όχι εμπόδιο...απλώς όχθη...
Να στέκεσαι εκεί δίπλα στα νερά-παιδιά σου και να τα προσέχεις στην πορεία τους...στη δική τους πορεία...
Γιατί η πορεία τους είναι σίγουρη,θα φτάσουν στη θάλασσα τους...
Και το μόνο που χρειάζονται είναι αυτή η αίσθηση του «δίπλα»...
Κι όταν ακόμα το νερό φουρτουνιάζει και «διαλύει» την όχθη, εκείνη παραμένει δίπλα του,φτιάχνει μια καινούργια όχθη εκεί δίπλα και το συνοδεύει...γιατί ακόμα και τότε,το νερό αυτό θα ηρεμήσει και θα βρει τη θάλασσά του..από άλλους δρόμους..ίσως άγνωστους για εμάς....αλλά θα την βρει...
Αυτά,έτσι ξαφνικά μόλις σκέφτηκα τις ευθύνες μας....τις ευθύνες μιας γενιάς από γονείς του πολέμου,από γονείς που έζησαν πόνο,έχθρα,πείνα,θάνατο και κάποια στιγμή
αγάπησαν(έτσι πίστευαν),
ερωτεύτηκαν(έτσι νόμιζαν),
παντρεύτηκαν(έτσι έπρεπε),
κι έκαναν παιδιά(έτσι συνέβη).....

Όλα αυτά τα έγραψα όχι εκ του ασφαλούς,ούτε από σιγουριά,
ούτε από την πλευρά του mr perfect...
Τα ' γραψα γιατί βλέπω γύρω μου,ακούω,θυμάμαι τα λάθη μου...
Μπορώ να πω μόνο,ότι πολύ νωρίς κατάλαβα
γιατί τα παιδιά μου με «επέλεξαν» σαν πατέρα
και συνειδητά προσπάθησα να μείνω «όχθη»
στα ρυάκια τους,
τους ποταμούς τους,
τους χειμάρρους τους,
τους καταρράκτες τους....
κι ακόμα θα προσπαθώ...
κι όταν φτάσουν στη θάλασσά τους θάμαι εκεί ,
σαν «ακτή» πια, να βλέπω τα ταξίδια τους...