The Highwaymen - Mamas, Don't Let Your Babys Grow Up To Be

Willie Nelson - My Heroes Have Always Been Cowboys

ayla dikmen - anlamazdın ( Issız Adam )

Panselinos Koukeli Christina

Μὴν ἀγγίζετε!

Ἀφῆστε αὐτὸν τὸν ὄμορφο κόσμο νὰ διαιωνίζεται
ἀνακυκλώνοντας τὸ αὔριο μὲς στὶς πηγές του ὅπως
τὸν καιρὸ ποὺ γεννήθηκα ὡς ν᾿ ἀναδύεται,
κάθε πρωί, γιὰ πρώτη φορά, μὲς
ἀπ᾿ τὶς ρόδινες γάζες τῆς γέννας του.
Σβῆστε στὸν ἥλιο τὴν κακὴ φωτιά.
Μὴ μᾶς σκοτώνετε!

Νικηφόρος Βρεττάκος

Τὸ καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας

Δὲν ξέρω, μὰ δὲν ἔμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ὁ ἥλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές.
Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω
δὲ θὰ τὴ βρεῖς οὔτε στὶς Ἄλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ ἀγέρας
στριφογυρνᾶ ὡς ἐκεῖ ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται.
Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης.
Τὸ τέλειο θαῦμα θὰ τὸ βρεῖς μοναχὰ μὲς στὸν ἄνθρωπο:
λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολοῦν ἀληθινὰ
στὸ σύμπαν καὶ ὑπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ
πράγμα λοιπὸν τῆς δημιουργίας δὲν εἶναι τὸ λυκόφως,
οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι,
οὔτε ὁ ἥλιος πάνω στῆς μηλιᾶς τ᾿ ἄνθη. Εἶναι ἡ ἀγάπη.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Πάμπλο Νερούντα σονέτο 17

Όλοι εμείς....

Όλοι, εμείς, που σκάβουμε με τα νύχια μας τον ουρανό,ώρα μεσάνυχτα, για να φωνάξουμε στον ήλιο "φτου ξελεφτερία".
Όλοι εμείς, που δραπευτεύουμε απ' το φεγγίτη της οδύνης,για να φιλήσουμε στο στόμα τη χαρά.
Όλοι εμείς που μαλώσαμε στη μοιρασιά των άστρων.Που δε συναντήσαμε ποτέ κανέναν στο δρόμο μας για να μας δώσει πληροφορίες, κατά που πέφτει η σιγουριά.
Όλοι εμείς, που όταν βρεθούμε κάτω από ερείπια,διώχνουμε με χαμόγελα τους διασώστες.
Όλοι εμείς, που ψάξαμε στ' αζήτητα να βρούμε τα στολίδια της ψυχής μας.Που κάναμε τα μεγάλα ταξίδια μας στις φτερούγες των κύκνων.
Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης.
Όλοι εμείς, που παραπλανήσαμε τους ανέμους,που ξελογιάσαμε τις ελπίδες.
Όλοι εμείς, που ερωτευθήκαμε ό,τι μας αφάνιζε.
Όλοι εμείς οι αφρούρητοι, που δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για τα λάθη μας.
Όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς.
(Από "Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή "Αλκυόνη Παπαδάκη)

Αρχείο

 

Τι κάνουν τα 12 ζώδια μπροστά σε ένα εμπόδιο; Ο Κριός θα αρχίσει να κουτουλάει το εμπόδιο... θα μπουκάρει σαν οδοστρωτήρας! Χτύπα - χτύπα θα ρίξει το εμπόδιο και θα ασχολείται μετά με το καρούμπαλο μπαίνοντας σε έναν φαύλο και ατέρμονο κύκλο χτύπων του κεφαλιού του στον τοίχο. Ο Ταύρος θα περιμένει το εμπόδιο να φύγει μόνο του πίνοντας φραπέ σταυροπόδι.. Το εμπόδιο δε θα φύγει, ο καφές όμως σίγουρα θα τελειώσει. Ο Δίδυμος θα ψάξει για κάποιον άλλο δρόμο...  Ο Καρκίνος θα επιχειρήσει να τα φτιάξει με το εμπόδιο: Είναι ο σταθμός του προορισμού του, θα το πιάσει με τις δαγκάνες του και θα το κουβαλάει με απίστευτη προσκόλληση και με κίνδυνο να πάθει ασφυξία το εμπόδιο! Στο τέλος όταν το εμπόδιο ξεπεραστεί, θα μελαγχολήσει.  Ο Λέων θα αρχίσει να βρυχάται στο εμπόδιο, για να κάνει στην άκρη... αν φυσικά το εμπόδιο αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί μαζί του.  Η Παρθένος θα αρχίσει να γκρινιάζει στο εμπόδιο, μέχρι αυτό να το βάλει στα πόδια.  Ο Ζυγός θα αρχίσει διπλωματικές συναλλαγές με το εμπόδιο. Στην προσπάθειά του να το ξεπεράσει, θα δημιουργήσει πολλαπλά επιπλέον εμπόδια και μετά θα φρικάρει.  Ο Σκορπιός θα κάτσει ήσυχα, θα επισημάνει τα αδύνατα σημεία του εμποδίου, αλλά δε θα του αρκεί να το εξουδετερώσει. Θα κολλήσει με εμμονή, μέχρι να το καταστρέψει εντελώς ή να καταστραφεί.  Ο Τοξότης θα αρχίσει να φιλοσοφεί την ύπαρξη του εμποδίου, μετά θα αρχίσει να νευριάζει, διότι του στερεί την ελευθερία και του κόβει το δρόμο, μετά θα ξεχαστεί και θα αρχίσει να παίζει με το εμπόδιο κι όταν βαρεθεί, κάτι που του συμβαίνει πολύ εύκολα, θα αρχίσει να το κλωτσάει, χωρίς να λογαριάζει πού βαράει.  Ο Αιγόκερως όταν δει ένα εμπόδιο, θα κοιτάξει να βρει ένα σημείο κατάλληλο για να το πηδήξει και θα φύγει.  Ο Υδροχόος θα βρει στο εμπόδιο κάτι πρωτοποριακό, κάτι θετικό, μετά θα αρχίσει διάλεξη στο εμπόδιο για το αντιδεοντολογικό της ύπαρξής του, και στο τέλος θα εφεύρει ένα καλύτερο εμπόδιο, για να το αντικαταστήσει..... οπότε θα το έχει εξουδετερώσει.  Ο Ιχθύς θα προσπαθήσει να περάσει ή να ξεγλιστρήσει από το εμπόδιο όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Υπάρχει περίπτωση να το ερωτευτεί, λόγω έμφυτης τάσης μαζοχισμού, ή να μην το θεωρήσει εμπόδιο, διότι δεν ξέρει πού πηγαίνει, οπότε μάλλον δε θα ενοχληθεί. ************************************************************************ ************************** Τι θα συνέβαινε αν βάζαμε τα ζώδια να τρέξουν 100 μέτρα ; ΚΡΙΟΣ: θα βάλει όλη του την ορμή, θα ξεσκιστεί για να βγει πρώτος. Άκρηηη, εγώ πρώτος! ΤΑΥΡΟΣ: θα τερματίσει. Αυτό είναι σίγουρο. Απλά δεν γνωρίζουμε ακριβώς το πότε.  ΔΙΔΥΜΟΣ: θα τρέξει, θα αλλάξει πορεία, θα πηδήσει στο σκάμμα, θα πετάξει όποια σφύρα βρει, όπου βρει, θα κάνει άλμα επί κοντώ, θα... θα... και στο τέλος θα κάτσει στις κερκίδες και θα παρακολουθεί τους άλλους τρώγοντας ποπ-κόρν. ΚΑΡΚΙΝΟΣ: θα ακολουθεί προσεχτικά τους άλλους για να σιγουρευτεί ότι προχωράει καλά και μέσα σε ασφαλή όρια. Συνεπώς, δεν θα τερματίσει πρώτος. Ακόμα όμως κι αν η τύχη τον βοηθούσε να τερματίσει πρώτος, πιθανόν να μην άντεχε το τραύμα του να κόψει το κακόμοιρο το νήμα. ΛΕΩΝ: καταρχάς δεν θα ξεκινήσει από βατήρα εκκίνησης. Θα έχει θρόνο και θα ξεκινήσει να τρέχει από εκεί. Θα χρησιμοποιήσει ολόχρυση κλωστή και η στολή του θα γυαλίζει κάτω από το φως του ήλιου. Ακόμα κι αν δεν τερματίσει πρώτος, θα έχει καταφέρει να στρέψει αρκετά φλας επάνω του. Σε περίπτωση δε που είναι να τερματίσει πρώτος αλλά το νήμα δεν είναι χρυσό, μάλλον δεν θα καταδεχτεί να το κόψει.  ΠΑΡΘΕΝΟΣ: πριν ξεκινήσει, θα αρχίσει να μετράει και τους 12 διαδρόμους για να σιγουρευτεί ότι όντως όλοι θα τρέξουν ακριβώς 100 μέτρα .. Τίιιι; Ο Αιγόκερως θα τρέξει 5 εκατοστά περισσότερο και ο Τοξότης 5 εκατοστά λιγότερο; Θα γίνει της τρελής. Θα αρχίσει να φωνάζει, να επικρίνει τους αγώνες, τους κριτές και τους διοργανωτές!  ΖΥΓΟΣ: θα καταφέρει όχι μόνο να ηρεμήσει τους κριτές και τους διοργανωτές, αλλά θα ξεκινήσει συνεννοήσεις και με τα άλλα ζώδια για το ποια θέση συμφωνούν τελικά να τερματίσει το καθένα, ώστε να αποφασίσει κι αυτός για την δική του σειρά κατάταξης. ΣΚΟΡΠΙΟΣ: με το 'μπαμ' θα σκάψει ένα λαγούμι και θα αρχίσει να προχωράει υπόγεια προς το τέρμα. Είναι πιθανόν να έχει πληρώσει ελεύθερους σκοπευτές για να σκοτώσουν όλους τους συναγωνιστές του. ΤΟΞΟΤΗΣ: είναι ο πιθανότερος να κερδίσει τον αγώνα. Θα τρέξει 5 εκατοστά λιγότερο, αποκλείεται να τον πετύχουν οι ελεύθεροι σκοπευτές, κι επίσης έχει τα πιο γρήγορα πόδια. Αρκεί να μην αρχίσει να χαζολογάει από 'δω κι από 'κει.  ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ: μπορεί να χρειαστεί να τρέξει 5 εκατοστά περισσότερο, μπορεί 'όλως τυχαίως' οι ελεύθεροι σκοπευτές αυτόν να σημαδέψουν πρώτα, αλλά θα ετοιμαστεί, θα περιμένει, θα ακούσει το 'μπαμ' και θα κάνει ό,τι μπορεί. Όταν τρέχουμε, τρέχουμε, δεν παίζουμε. ΥΔΡΟΧΟΟΣ: θα πει 'βρε παιδιά, γιατί να τρέχουμε έτσι προς το τέρμα και να μην πάμε ανάποδα; Μμμμμ... όλο το γήπεδο μείον 100 μέτρα ... ή να τρέξουμε με την όπισθεν; Εεεε, παιδιά, που πάτε; ΙΧΘΥΣ: Αμέ, να τρέξουμε. Να τρέξουμε; Εεε, γιατί να τρέξουμε; Μα γιατί πάνε έτσι όλοι αυτοί; ************************************************************************ ************************** Πόσα μέλη κάθε ζωδίου χρειάζονται για να αντικατασταθεί ένας γλόμπος; ΚΡΙΟΣ: Μόνο ένας. Θες να το κάνουμε και θέμα; ΤΑΥΡΟΣ: Ένας, αλλά προσπάθησε να τους πείσεις ότι ο καμένος γλόμπος είναι άχρηστος και πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια.  ΔΙΔΥΜΟΙ: Δύο, αλλά η δουλειά δεν γίνεται ποτέ, γιατί συνεχώς συζητούν ποιος από τους δύο πρέπει να το κάνει και πως πρέπει να γίνει!  ΚΑΡΚΙΝΟΣ: Μόνο ένας. Αλλά χρειάζεται τρία χρόνια ψυχανάλυσης μετά, για να ξεπεράσει την απώλεια.  ΛΕΩΝ: Ο Λέων δεν αλλάζει γλόμπους, αν και σε μερικές περιπτώσεις ο ατζέντης του θα βρει έναν Παρθένο να κάνει τη δουλειά, όταν εκείνος λείπει.  ΠΑΡΘΕΝΟΣ: Κατά προσέγγιση 1.000000 με περιθώριο σφάλματος +/- 1 εκατομμυριοστό.  ΖΥΓΟΣ: Εε, δύο. Ή ένας. Όχι, τώρα που το σκέφτομαι, δύο. Είσαι εντάξει με αυτό;  ΣΚΟΡΠΙΟΣ: Αυτή η πληροφορία είναι μυστική και θα μοιραστεί μόνο με τους Διαφωτισμένους στην Αστρική Στοά της Αρχαίας Σοφίας.  ΤΟΞΟΤΗΣ: Ο Ήλιος λάμπει, η μέρα τώρα ξεκινά, έχουμε ολόκληρη την ζωή μπροστά μας και είστε μέσα και ανησυχείτε για έναν ηλίθιο καμένο γλόμπο; ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ: Δε χάνω την ώρα μου με αυτά τα χαζά παιδικά παιχνίδια.  ΥΔΡΟΧΟΟΣ: Λοιπόν, πρέπει να λαμβάνετε υπόψη ότι τα πάντα είναι ενέργεια, άρα...  ΙΧΘΥΣ: Γλόμπος; Ποιος γλόμπος; ************************************************************************ ************************ Τι κάνει το κάθε ζώδιο μπροστά σε μία καμένη λάμπα; ΚΡΙΟΣ: Προσπαθώντας να βγάλει την λάμπα, ξεχαρβαλώνει και το ντουί. Αγανακτισμένος ξεριζώνει το καλώδιο και φεύγει. ΤΑΥΡΟΣ: Πόσο κάνει μία λάμπα; ΔΙΔΥΜΟΙ: Θα ανάψει ένα φακό και θα συνεχίσει να μιλάει στο τηλέφωνο. ΚΑΡΚΙΝΟΣ: Όταν πεισθεί ότι η λάμπα είναι οριστικό παρελθόν, θα την φυλάξει σε μία κούτα για να του θυμίζει τις λαμπρές στιγμές που πέρασαν μαζί. ΛΕΩΝ: Πρώτα παίρνοντας το κατάλληλο ύφος θα βγάλει ένα λογύδριο για το δράμα της καμένης λάμπας. Ύστερα, μέσα σε μία επιβλητική τελετή εγκαινίων, θα φωνάξει έναν Παρθένο για να κάνει την αλλαγή, ενώ αυτός, από μακριά για να μη σκονίζεται, θα εποπτεύει. ΠΑΡΘΕΝΟΣ: Θα κλείσει τον γενικό και θα πάρει μία καρέκλα, αφού πρώτα βάλει εφημερίδες για να μην λερώσει. Στην συνέχεια θα καθαρίσει το ντουί με οινόπνευμα και βαμβάκι και την λάμπα με υγρό πανί που δεν αφήνει χνούδια. Μετά θα φορέσει γάντια, θα πιάσει την λάμπα με χαρτομάντιλο και θα την βιδώσει. Τελειώνοντας θα απολυμάνει εκ νέου την λάμπα, θα πετάξει την παλιά στον κάδο ανακύκλωσης φιαλών και μετά θα βάλει την καρέκλα στην θέση της, οπότε έπειτα από δύο ώρες όλα είναι στην εντέλεια. ΖΥΓΟΣ: Ακόμα συσκέπτεται γιατί δεν έχει αποφασίσει το σχήμα και το χρώμα της νέας λάμπας που θα αντικαταστήσει την καμένη. ΣΚΟΡΠΙΟΣ: Θα βγάλει επιτέλους τα μαύρα γυαλιά του και θα αλλάξει αμέσως την λάμπα με μία ακριβώς ίδια. ΤΟΞΟΤΗΣ: Αφού διαβάσει τα πάντα για τις λάμπες πυρακτώσεως και φθορισμού, τα ευγενή αέρια, τα φωτόνια, και τον Φλάς Γκόρντον, θα τραβήξει μία μπαλαντέζα και θα προεκτείνει το καλώδιο της λάμπας του διπλανού δωματίου. ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ: Πρώτα θα περιμένει το πόρισμα της πραγματογνωμοσύνης. Ύστερα θα υποβάλει γραπτή αίτηση, δήλωση με χαρτόσημο, αριθμό πρωτοκόλλου κ.λ.π. Θα περιμένει δύο ή τρεις ημέρες για να την εγκρίνει και τελικά θα αναθέσει την εργασία σε εξειδικευμένο τεχνικό προσωπικό. ΥΔΡΟΧΟΟΣ: καταρχάς θα ζητήσει την συγκατάθεση της λάμπας για την αλλαγή. Μετά την άρνησή της, θα συντάξει «το μανιφέστο του ηλεκτρολόγου» και θα την καταργήσει. ΙΧΘΥΣ: Λάμπα; Ποια λάμπα; Όλα είναι σκοτεινά, δεν βλέπω τίποτα!

 

Αρχείο για ποίηση...

Γιῶργος Σαραντάρης - Ποιήματα

Γιῶργος Σαραντάρης (Κωνσταντινούπολη 1908 - Ἀθήνα 1941):
ποιητής, φιλόσοφος καὶ δοκιμιογράφος.

---

Ἡ ὁμίχλη Ἡ ὁμίχλη βρίθει Ἀπὸ ἀνεμῶνες Κοίτα τὰ κλαριὰ Τί λίμνη Τί ἀνυπόμονη καρδιὰ Βλέπε μέσα Στὴ σωστὴ σταγόνα Ποιὰ φόρα Παίρνει τὸ παιδὶ Ποιὰ νάρκη Ἡ γυναῖκα

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανό... Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ μάτια μου Μὲ τὰ μάτια μου ἄνοιξα τὰ μάτια του Μὲ τὴ γλῶσσα μου μίλησε Γίναμε ἀδελφοὶ καὶ κουβεντιάσαμε Στρώσαμε τραπέζι καὶ δειπνήσαμε Σὰν νὰ ἦταν ὁ καιρὸς ὅλος μπροστά μας Καὶ θυμᾶμαι τὸν ἥλιο ποὺ γελοῦσε Πού γελοῦσε καὶ δάκρυζε θυμᾶμαι

Ἄλλοτε η θάλασσα... Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός

Ὄνειρο Σὰν ἄσπρο σύννεφο ἡ σκιά σου σκεπάζει τὸν ὕπνο ποὺ σ᾿ ἕνα δυσεύρετο παράδεισο κοιμᾶμαι· ἀκούω πὼς τραγουδᾶς κάτω ἀπ᾿ τὸν ἥλιο, μὰ μὲς στὴ φωνή σου λιγώνω καὶ δὲ βλέπω τὸν οὐρανό

Ἡ ποίηση (Πρόλογος) Δὲ μπορῶ νὰ βρῶ πιά, τί θέλει νὰ πεῖ ποίηση. Μοῦ διαφεύγει. Τὸ ἤξερα, ἀλλὰ τώρα μοῦ διαφεύγει. Ἂν κάποιος μοῦ ρωτήσει αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ ντροπιαστῶ. Γιατὶ ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι ἐνδόμυχα βέβαιος πὼς ἡ ποίηση εἶναι μιὰ οὐσία, ἀπαράλλαχτα ὅπως καὶ ἡ ζωή. Καὶ κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, ἀπὸ κάποιον κρύβομαι. Σὰ ν᾿ ἀρχίζω νὰ γίνομαι τρελός, καὶ νὰ ντρέπομαι. Ἀλλὰ ἡ ποίηση; Κάποιος θὰ σταθεῖ ἱκανὸς νὰ πεῖ στοὺς ἄλλους, ὄχι σ᾿ ἐμένα ποὺ ἂν καὶ τὸ ξέρω φεύγω, τί εἶναι ποίηση!

Ψυχή Συνείδηση φανέρωμα συγκίνησης περιπαίζεις τὴν ὕπαρξη Οἱ ἀγάπες τοῦ χρόνου συχνάζουν τὰ τοπία σου τρέμεις στὰ φύλλα τοῦ εἶναι γεμίζεις τὸ σύμπαν δὲν ξέρεις φυγὴ ποθεῖς ταξίδια Στὶς πλάτες σου φτερουγίζει ὁ κόσμος φῶς σὲ λούζει ὁ ἥλιος.

Ὁ ὕπνος μέσα στὰ μάτια... Ὁ ὕπνος μέσα στὰ μάτια κελαηδᾶ Σὰν νὰ ἦταν τὸ νερὸ τῆς βρύσης Σὰν νὰ ἦταν ὁ βοσκὸς τοῦ παραμυθιοῦ Ποὺ ἔτρεφε γένια ὁλόασπρα Καὶ μάζευε παιδιὰ νὰ τὰ στείλει στὸν οὐρανὸ Νὰ τὰ δεῖ ἐκεῖ πρὶν αὐτὸς ἀποθάνει

Μιλῶ... Μιλῶ γιατὶ ὑπάρχει ἕνας οὐρανὸς ποὺ μὲ ἀκούει Μιλῶ γιατὶ μιλοῦν τὰ μάτια σου Καὶ δὲν ὑπάρχει θάλασσα δὲν ὑπάρχει χώρα Ὅπου τὰ μάτια σου δὲ μιλοῦν Τὰ μάτια σου μιλοῦν ἐγὼ χορεύω Λίγη δροσιὰ μιλοῦν κι ἐγὼ χορεύω Λίγη χλόη πατοῦν τὰ πόδια μου Ὁ ἄνεμος φυσᾶ πού μᾶς ἀκούει

Ἀπὸ τό «ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ» Ἔφυγε ἡ ζωή μας ἢ ἔφυγαν πουλιὰ ἀπ᾿ τὴν παλάμη τοῦ Θεοῦ; Τράβηξαν τουφεκιὲς νὰ τὰ σκοτώσουν Ἡ ζωή μας ἔγινε ὡραιότερη Τόσο ποὺ μοιάζει μὲ ἄστρο ὅταν τὴν κοιτάξω Καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὴν κατεβάσω στὸ γιαλὸ καὶ νὰ τὴν κάμω πλοῖο Ὢ περιστέρι τῆς ψυχῆς πήγαινε στὸ καλὸ Πήγαινε τώρα μὲ τὸ μελτέμι Καὶ φίλησέ μου ὅσα μαργαριτάρια συναντήσεις Ἂν δὲν μὲ βλέπεις μὴ φοβᾶσαι θὰ γιορτάζω μαζί σου Στὸ ταξίδι μας θὰ σηκώσουμε τὰ νερὰ τῆς θάλασσας Νὰ εὐλογήσουν ὅ,τι ἀγαπήσαμε καὶ ὅ,τι δὲν ξεχνᾶμε πιὰ Σὲ περιβόλι ἄραξε τὸ περιστέρι Σὲ περιβόλι ἄραξε ἡ ψυχή μου Λοιπὸν θυμᾶμαι τώρα τὸ καλοκαῖρι τῆς ζωῆς μου Σὰν νὰ ἤσουνα ἐσὺ ἡ μόνη ἄνοιξη τῆς γῆς Σὲ ἀντικρίζω ὢ ἡμέρα τῆς γέννησής μου. […] Ὅποιος φέρνει τὴ θάλασσα στὴν ἀγκαλιά του Εἶναι σὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ἀπὸ βάρος Εἶναι σὰ νὰ μὴ ντρέπεται ποὺ πηγαίνει μὲ τὸν ἀγέρα Εἶναι σὰ νὰ κρατάει ὁλάκερη τὴ γῆ μέσα στὸ βλέμμα Νὰ τραγουδάει μέσα στὴ νύχτα Καὶ νὰ τοῦ γίνεται ἡ νύχτα μητέρα Νὰ τραγουδάει μέσα στὸν ἥλιο Καὶ ν᾿ ἀγαπάει μία γυναῖκα Ποὺ τὴ νομίζει βρέφος Νὰ τραγουδάει μέσα στὸν ἄνεμο Κι ἔτσι νὰ χάνει καὶ νὰ κερδίζει τὴ φωνή του

Δύο τραγούδια τῆς Ἄνοιξης Ι Μοῦ φαίνεται, πὼς ἡ ἄνοιξη Σὰν κελαηδᾶ μὲ τρέμει Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα σκοπὸ Νὰ δώσει τοῦ ἔρωτά μου Μὴν τῆς ζητήσω ἕνα φιλὶ Νὰ σοῦ φιλήσω τὴν καρδιὰ Νὰ σοῦ χαρίσω δυὸ φτερὰ Καὶ νὰ σὲ δῶ δικιά μου ΙΙ Ἔλα νὰ δεῖς τὴν ἄνοιξη ποὺ περπατάει Ποὺ μὲ τὰ σύννεφα ἀγκαλιὰ μᾶς χαιρετάει Ἔλα νὰ δεῖς τὴν κόρη μου πῶς ἔγινε μεγάλη Καὶ τραγουδάει μὲ μιὰ φωνὴ ποὺ δὲν ἦταν δικιά της Καὶ τραγουδάει μ᾿ ἕνα παλμὸ ποὺ εἶναι τοῦ κόσμου ὅλου Σὰν νὰ βρέχει τὰ χείλια της στὴ βρύση τ᾿ οὐρανοῦ Σὰν νὰ πετάει ἡ καρδούλα της μὲ κάθε χελιδόνι Καὶ νὰ μὴν ξέρει ἡ ἄνοιξη ἂν εἶν᾿ δικιά της κόρη!

Ἦταν γυναίκα, ἦταν όνειρο... «J'i cueilli ce brin de bruyère» G. Apollinaire Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη

Τῆς Ὕπαρξης Ὕπαρξη, Δῶρο στὴν ἁγνή μας οὐσία Γέλιο ποὺ χαράζει Τὴν παντοτινὴ νύχτα Πάνω στὶς λεῦκες Ἀπαράτησε τὸ στεφάνι σου Φέρε στὸ κοιμισμένο δάσος Τὸ θρόισμα τοῦ ὀνείρου, Ποὺ ἐμᾶς τοὺς σιωπηλοὺς Ἐξύπνησε

Πάλι ὁ οὐρανός... Πάλι ὁ οὐρανὸς ἀνοίγει ἐδῶ τὴν πύλη. Πάλι σηκώνει τὴ σημαία Ἐμεῖς μπαίνουμε χωρὶς φόβο Τὰ μάτια τὰ πουλιὰ μαζί μας μπαίνουν Ἀστράφτει ἡ πολιτεία ἀστράφτει ὁ νοῦς μας Ἡ φαντασία τοὺς κήπους πλημμυράει Εἶναι παιδιὰ ποὺ στέκονται στὶς βρύσες Κορυδαλλοὶ στοὺς ὄρθρους ἀκουμπᾶνε Στὶς λεμονιὲς ἄγγελοι χορτάτοι Εἶναι ἀηδόνια ποὺ παντοῦ ξυπνᾶνε Φλογέρες παίζουν ἔντομα βουίζουν Εἶναι τραγούδια ἡ στάχτη τῶν νεκρῶν Καὶ οἱ νεκροὶ κάπου ἀναγεννιοῦνται πάλι Ὁλοῦθε μᾶς μαζεύει ὁ Θεὸς Ἔχουμε χέρια καθαρὰ καὶ πᾶμε.

Δὲν εἴμαστε ποιητές Δὲν εἴμαστε ποιητὲς Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ Σημαίνει πὼς φοβόμαστε Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη Ὁ θάνατος βραχνάς.

Μόλις πεθάνει Μόλις πεθάνει Ἡ ἀγάπη Θέλει σιωπὴ μεγάλη Γιὰ νά ῾βρει στὴν ἄκρη τοῦ πόνου Τὴν περίφημη λίμνη Τὴ λήθη.

Ἔπος Φύλλα δέντρου Φτερὰ πουλιοῦ Ἄνεμος Ἔπειτα θάλασσα Κύματα Χρόνος γαλάζιος Ὁρίζοντες παντοῦ Καὶ μπροστά μας Ὁ οὐρανός

Εἶναι μία γυναῖκα Εἶναι μία γυναῖκα καὶ τραγουδᾷ Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ βρέχει τὴ ζωή μας Θὰ γίνω περιστέρι Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ εἶναι πάντα μπροστά μου Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν περπατῶ Καὶ μ᾿ ἀκλουθᾷ ὅταν κλαίω Καὶ μὲ παρηγορεῖ τὴν ὥρα ποὺ δὲν φταίω Τὴν ὥρα ποὺ τὴν πατρίδα μου νείρομαι Τὸν ἔρωτα ἢ τὴ χαμένη ἀγάπη.

Νὰ κοιμᾶσαι νηστικός Νὰ κομᾶσαι νηστικός σὲ μία σοφίτα Νὰ εἶσαι ὁ τεμπέλης τοῦ σπιτιοῦ Νὰ γίνεσαι σκουπίδι Ὅταν ἀνοίγεται ἕνα λερωμένο στόμα Θὰ σηκώσω τὸ γιακὰ Γιὰ νὰ φύγω σὰν ἕνας λῃστὴς Ἀπὸ τὸ δικό μου σπίτι Θὰ κοιμηθῶ στοὺς δρόμους Γιὰ νὰ νιώσω ὁλάκερη τὴν πολιτεία Νὰ τουρτουρίζει μαζί μου Στὸ παλτό μου ἔχω ἕνα λεκὲ Ἀλλὰ εἶναι καλὸ ποὺ δὲν τὸν βλέπω Θὰ τὸ ξαπλώσω χάμω Καὶ θὰ στρωθῶ πάνω του Νὰ πιῶ λίγη βραδυὰ Στὴ γωνιὰ τοῦ ἔρημου κήπου Θὰ αἰστανθῶ τὴ σελήνη Ὅπως δὲν αἰστάνθηκα τίποτε Στὴ ζωή μου Θὰ τὴν αἰστανθῶ στὰ χείλια μου Σὰν ἕνα ἀχλάδι Στὰ μάγουλα Σὰν ἄλλα μάγουλα.

Τοῦ χρόνου ἀνάγλυφη εἰκόνα Δὲν ὀνειρεύτηκα ποτὲ τὸ χρόνο Καὶ τὴ συντροφιά του Μήτε τὴν ἀπουσία τοῦ ὀσφράνθηκα ποτὲ Σὲ κάποιο ἐλάχιστο ἡδονικό μου ὕπνο

Ἀέρινη Λεπτὴ Ἀνάλαφρη Θυμᾶμαι. Θέλω καὶ θυμᾶμαι H ἀνάμνηση, μὲ τὴν ἀνατροφή, ἀέρινη λεπτὴ γίνεται ἡδονή· βασανισμένη, γοητεύει τὰ δάκρυά της μὲ χαμογέλια· εἶναι κι αἰσθάνεται τὸν ἑαυτὸ τῆς ἡδονὴ ἀέρινη λεπτή, ἀνάλαφρη...

Ἐαρινό Ἀπὸ ἕνα θαῦμα Ἀπὸ ἕνα πρόσωπο πρωίας Παίρνεται ὁ θυμός μου Νοσταλγοῦσε τὴ νύχτα Τὸν ὕπνο σὰ μιὰ ἐλεύθερη σιωπὴ Τώρα ὀρέγεται τὸ ρέμα Τὸν ἥλιο τὴ σπηλιά!

Νύφη Νύφη μας ἔρχεται ἡ χαρὰ Τὸ πρωτοβρόχι ἀνθίζει Στήνουν χορὸ στὴ γειτονιὰ τ᾿ ἀηδόνια Φέρνουν τραγούδια οἱ κομψὲς νεράιδες τοῦ νεροῦ Μάλαμα γίνονται οἱ στοχασμοὶ Μάλαμα οἱ κουβέντες Ἀποστηθίζουν τὰ φιλιὰ Οἱ ποιητὲς κι οἱ κοπέλες Λαχανιασμένα κάποιος φτάνει στὴ γιορτὴ Καὶ εἶναι ὁ χρόνος μὲ αὐλό

Ὁ ἄνεμος καὶ ἡ ἄνοιξη Ὁ ἄνεμος ρέει μέσα στὴν καρδιά μας Σὰν οὐρανὸς ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο Δέντρα προσπαθοῦν νὰ τοῦ δέσουν τὰ χέρια Ἀλλὰ μάταια κοπιάζουν Ὁ ἄνεμος ἀναπνέει μέσα στὴν καρδιά μας Σὰν στρατὸς ποὺ ὁρμάει στὸν ἀγῶνα Τὸν καλωσορίζει ἡ ἄνοιξη στὴν κοιλάδα Τὸν χαιρετᾶνε τ᾿ ἀρώματα τῆς γῆς H ἄνοιξη εἶναι μία παρθένα ποὺ δὲν τὴν ξέραμε Καὶ ὅλους μᾶς φίλησε μὲ θάρρος προτοῦ τὸ ζητήσουμε Τώρα ἀγκαλιάζει τὸν ἄνεμο καὶ κάνει σὰν τρελὴ Κι ἀναγκάζει κι ἐμᾶς νὰ τὸν ἀγαπήσουμε

Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν Μέσα στὸν ἀπέραντο οὐρανὸ Ὁ λίγος χρόνος τῶν πουλιῶν Εἶναι λύπη; Εἶναι χαρά; Τὸ φῶς ἔρχεται Ἐκλέγει τὰ πουλιὰ Τὸ φῶς δὲν καταστρέφει Ἀνάμεσά μας πάντοτε ἕνας Ἐκεῖνος ποὺ μαθαίνει τὰ νιάτα τ᾿ οὐρανοῦ Καὶ ποὺ πετάει μὲ τὰ πουλιὰ Μέσα στὸν αἰθέρα. (24.5.1936)

Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει Μπορεῖ ἕνας ἀπὸ μᾶς ν᾿ ἀγαπήσει μία γυναῖκα; Ἂς βγεῖ ἔξω Ἂς περπατήσει πρὸς τὴ θάλασσα Ἂς τραγουδήσει Ἀπὸ τὰ κύματα θ᾿ ἀνθίσουν γυναῖκες Ὄχι μοναχὰ γιὰ κεῖνον ποὺ τραγουδᾷ Ἀλλὰ γιὰ ὅλους μας Ὅλοι θὰ μάθουμε ξανὰ τὸν ἔρωτα Σὰν νὰ μὴν τὸν ξέραμε ποτὲ Σὰν νὰ τὸν εἴχαμε λησμονήσει Γιατὶ τὸν εἴχαμε λησμονήσει (19.6.1938)

Ἀκόμα δὲν μπόρεσα... Ἀκόμα δὲν μπόρεσα νὰ χύσω ἕνα δάκρυ πάνω στὴν καταστροφὴ δὲν κοίταξα ἀκόμα καλὰ τοὺς πεθαμένους, δὲν πρόφτασα νὰ δῶ πὼς λείπουνε ἀπὸ τὴ συντροφιά μου, πὼς ἔχασαν τὸν ἀέρα ποὺ ἐγὼ ἀναπνέω καὶ πὼς ἡ μουσικὴ τῶν λουλουδιῶν, ὁ βόμβος τῶν ὀνομάτων ποὺ ἔχουνε τὰ πράγματα δὲν ἔρχεται στ᾿ αὐτιά τους· ἀκόμα δὲν χλιμίντρισαν τ᾿ ἄλογα ποὺ θὰ μὲ φέρουν πλάι τους. Νὰ τοὺς μιλήσω, νὰ κλάψω μαζί τους καὶ ὕστερα νὰ τοὺς σηκώσω ὄρθιους· ὅλοι νὰ σηκωθοῦμε σὰν ἕνας ἄνθρωπος, σὰν τίποτα νὰ μὴν εἶχε γίνει σὰν ἡ μάχη νὰ μὴν εἶχε περάσει πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας.

Πνοή Ἕνας οὐρανὸς ἀνασαίνει γιὰ σᾶς, ματάκια μου, τώρα ποὺ ἀπομείνατε ὀρφανὰ ἀπὸ κάθε καημό, καὶ ἀγκαλιάζετε μονάχα ἕνα χρῶμα

Πρόλογος Στοὺς φίλους μου Κόβεται ἡ δική μας ἀναπνοή, χάνεται ὁ χρόνος, παιδιά· σὲ φωνὴ μοιάζει ποὺ ζύγωσε μᾶς προσπέρασε μὰ δὲν ἀκούστηκε, κι ἕνας ἀπὸ μᾶς, ὁ πιὸ καλός, ἐλπίζει ἀκόμα ἀλλὰ ντρέπεται νὰ τὸ πεῖ...

Σελήνη Ἀπὸ ἕνα θαῦμα Ἀπὸ ἕνα πρόσωπο πρωίας Παίρνεται ὁ θυμός μου Σελήνη ἀθρόα παρουσία Ἑλένη ἡ καμπύλη τοῦ κόσμου M᾿ ἐβένινη σημασία H πύλη ἀνοίγει στὸν ξένο Στ᾿ ἀγέρι T᾿ ἀλέτρι ὀργώνει τὸν κάμπο Ἐκεῖ ποὺ δὲ βλέπει ἡ καρδιὰ Βελάζουν τ᾿ ἀστέρια στὴν κρύπτη

Ταξίδι Κάτω ἀπὸ ἕνα πεῦκο Ὁ ἀγέρας δὲ φυσοῦσε Τραγούδαγε τὸν ὕπνο Μιὰ κοπέλα Κάτω ἀπὸ τὸν ὕπνο Ἡ ἀναπνοὴ μᾶς φύλαγε Ἡ αὐγὴ Νὰ περάσει τὸ ρέμα Ἦταν νύχτα Ποιὸς ξέρει Ἂν δὲ γεννηθήκαμε Τότε Σὰν κλείνουμε τὰ μάτια Φοβούμαστε καὶ τώρα Μήπως γίνουμε ξένοι Ὁ ἕνας στὸν ἄλλο Ἀλλὰ τότε δὲν ἔφταιγε Παρεκτὸς ἡ καρδιά μας Μᾶς ἀγαποῦσε ἡ θάλασσα Μᾶς ἀγαποῦσε ὁ ὕπνος Σήμερα ἡ μπόρα πέρασε Θὰ μᾶς σηκώσει ὁ Θεὸς Θὰ μᾶς φιλήσει Θὰ γίνουμε παιδιά του Πάνω στὴ χλόη Ὁ στοχασμός μας τρέχει Μελαγχολεῖ σὰ μέλισσα Μελαγχολεῖ καὶ πάει Καὶ καβαλάρης ὁ ἄνεμος Μπροστὰ τοῦ περπατάει Καὶ χαιρετάει τὰ σύννεφα Καὶ ἀψηφᾷ τὴ γῆ

Τῆς ἀκριβὴς ρέμβης Ἀπὸ μία θύμηση περάστηκε ὁ ὕπνος Ἀπὸ τὴν ἄνοιξη βγήκαμε στὸ καλοκαίρι, Ἥρωες τῆς ἀκριβῆς ρέμβης, Καὶ δὲν ἀπόρησε ὁ νοῦς μας Δὲ σπάσαμε κέφι καὶ καρδιὲς Ὅπως μυθέσκετο ἡ ψυχή μας· Τεντωμένοι καθ᾿ ὅλη μας τὴν ὕπαρξη Ἀκούσαμε νὰ πέφτει ἡ ἀνατριχίλα Τοῦ χρόνου, Δὲν εἴδαμε παρὰ τὴν Πλάση μοναχὴ Νὰ βόσκει τὴν ὄμορφη γοητεία της Στὴν ἅπλα ποὺ τῆς δώρησε ὁ Θεὸς Ξεφάντωμα ἐξαίσιο

Τῆς ὀμορφιᾶς Ἡ πιὸ γλυκιὰ παρθένα Στολίζει τὸ δωμάτιο Εὐφραίνει τὴν περισυλλογὴ Ἂς ποῦμε πὼς εἴμαστε εὐτυχεῖς Κι εἶναι ἡ σειρά μας Νὰ βρεθοῦμε ἀθάνατοι, Νὰ φιλήσουμε τὴν ὀμορφιὰ Στὰ χείλη Καὶ στὸ λεπτό της φόρεμα

Φιλίες Στὸν Ἀναστάσιο Δρίβα Ὁ ἀγαπημένος οὐρανὸς τόσο ἀφελὴς τόσο ἀγαθὸς μὲ τὸ ἄπλετό του φῶς μᾶς ἐνοχλεῖ· δὲ συγχωρεῖ νὰ ἐρωτευτοῦμε τὴ ζωή, μὲ προθυμία

Πάλι... Πάλι ὁ οὐρανὸς ἀνοίγει ἐδῶ τὴν πύλη Πάλι σηκώνει τὴ σημαία Ἐμεῖς μπαίνουμε χωρὶς φόβο Τὰ μάτια τὰ πουλιὰ μαζί μας μπαίνουν Ἀστράφτει ἡ πολιτεία ἀστράφτει ὁ νοῦς μας Ἡ φαντασία τοὺς κήπους πλημμυράει Εἶναι παιδιὰ ποὺ στέκονται στὶς βρύσες Κορυδαλλοὶ στοὺς ὄρθρους ἀκουμπᾶνε Στὶς λεμονιὲς ἄγγελοι χορτάτοι Εἶναι ἀηδόνια ποὺ παντοῦ ξυπνᾶνε Φλογέρες παίζουν ἔντομα βουίζουν Εἶναι τραγούδια ἡ στάχτη τῶν νεκρῶν Κι οἱ νεκροὶ κάπου ἀναγεννιοῦνται πάλι Ὁλοῦθε μᾶς μαζεύει ὁ Θεὸς Ἔχουμε χέρια καθαρὰ καὶ πᾶμε

Ἡ καρδιά μας Ἡ καρδιά μας εἶναι ἕνα κῦμα ποὺ δὲν σπάει στὴν ἀκρογιαλιά. Ποιὸς μαντεύει τὴ θάλασσα, ἀπ᾿ ὅπου βγαίνει ἡ καρδιά μας; Ἀλλὰ εἶναι ἡ καρδιά μας ἕνα κῦμα μυστικό, χωρὶς ἀφρό. Βουβὰ πιάνει μία στεριά. Καὶ ἀθόρυβα σκαλίζει τὸ ἀνάγλυφο ἑνὸς πόθου, ποὺ δὲν ξέρει ἀπογοήτευση καὶ ἀγνοεῖ τὴν ἡσυχία.

And now, the end is here
And so I face the final curtain
My friend, I'll say it clear
I'll state my case, of which I'm certain
I've lived a life that's full
I traveled each and ev'ry highway
And more, much more than this, I did it my way

Regrets, I've had a few
But then again, too few to mention
I did what I had to do and saw it through without exemption
I planned each charted course, each careful step along the byway
And more, much more than this, I did it my way

Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way

I've loved, I've laughed and cried
I've had my fill, my share of losing
And now, as tears subside, I find it all so amusing
To think I did all that
And may I say, not in a shy way,
"Oh, no, oh, no, not me, I did it my way"

For what is a man, what has he got?
If not himself, then he has naught
To say the things he truly feels and not the words of one who kneels
The record shows I took the blows and did it my way!

Yes, it was my way

Frank Sinatra - My Way 1974

shakira- waka waka -south africa 2010 (lyrics)

μήπως??

πόσο ακαταλαβίστικα....μήπως φταίνε τα ορνιθοσκαλίσματα που έγραφα μικρός??μήπως δεν τα λέω σωστά?? και έμαθα: όταν ο άλλος δεν σε ακούει-καταλαβαίνει, άλλαξε τρόπο...κι άλλαξα....θα μου πεις τώρα: σιγά μην άλλαξες...ο τρόπος κατα βάθος είναι ο ίδιος....

Μα τι λέμε τώρα...κωλοτούμπα έχω κάνει...ά ν ο ι ξ α....!!!

αλλά μήπως τελικά παλεύω μάταια??? μήπως οι αλλαγές είναι αλλού??? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως?? μήπως??

Ἡ καρδιά μας

Ἡ καρδιά μας εἶναι ἕνα κῦμα ποὺ δὲν σπάει στὴν ἀκρογιαλιά. Ποιὸς μαντεύει τὴ θάλασσα, ἀπ᾿ ὅπου βγαίνει ἡ καρδιά μας; Ἀλλὰ εἶναι ἡ καρδιά μας ἕνα κῦμα μυστικό, χωρὶς ἀφρό. Βουβὰ πιάνει μία στεριά. Καὶ ἀθόρυβα σκαλίζει τὸ ἀνάγλυφο ἑνὸς πόθου, ποὺ δὲν ξέρει ἀπογοήτευση καὶ ἀγνοεῖ τὴν ἡσυχία.

Γιωργος Σαρανταρης

ποιηματα...

Πρόλογος

Στοὺς φίλους μου

Κόβεται ἡ δική μας ἀναπνοή,
χάνεται ὁ χρόνος, παιδιά·
σὲ φωνὴ μοιάζει
ποὺ ζύγωσε
μᾶς προσπέρασε
μὰ δὲν ἀκούστηκε,
κι ἕνας ἀπὸ μᾶς, ὁ πιὸ καλός,
ἐλπίζει ἀκόμα
ἀλλὰ ντρέπεται νὰ τὸ πεῖ...

Γιωργος Σαρανταρης

ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ - Τα Ποιήματα της Πνευματικότητος του ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

Α' Μέρος
Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Καβάφη (1933), και έναν πριν του Πεσόα (1936), ο Γιάννης Τσαρούχης γράφει Τα ποιήματα της πνευματικότητος (1935).
Τα εφτά (7) ποιήματα αριθμούνται με τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου. Α', Β', Γ', Δ', Ε', ΣΤ', Ζ'. Τα ποιήματα καταλαμβάνουν τις σ. 41-47 του βιβλίου τού Γιάννη Τσαρούχη Ποιήματα 1934-1937, εκδόσεις Αγρα, 1980.
Σ' έναν ταχυδρομικό φάκελο, στο ντουλάπι του ισογείου, δίπλα στο κρεβάτι του, της κατοικίας του στο Μαρούσι, Πλουτάρχου 28, είχε τα ποιήματα. Ο γραφικός του χαρακτήρας μού ήταν βατός και άρχισα, το 1975, να τα καθαρογράφω. Μόλις τελείωσα μου υπαγόρευσε την εισαγωγή. Τον πρόλογο. Τα ποιήματα της πνευματικότητος είναι γραμμένα στην Αθήνα το 1935, πριν φύγει για το Παρίσι. Θα ξεκινήσω με το πρώτο της σειράς:
Α'
Ενας άνθρωπος έστησε μια πνευματικότητα κοντά στη θάλασσα. Ηταν από τσίγκο, σ' ένα τελάρο ξύλινο βαμμένο με λαδομπογιά. Το βράδυ την έριξε ο αέρας και σκότωσε έναν περαστικό.
Ενα τοπίο ζωγραφικής -ήταν ζωγράφος;- έστησε ο άνθρωπος δίπλα στη θάλασσα. Το έργο της ζωγραφικής -η δημιουργία της πνευματικότητος- προκάλεσε βλάβη ανεπανόρθωτη, «σκότωσε έναν περαστικό». Ομως γιατί; «Την έριξε ο αέρας», ο αστάθμητος παράγων που ακολούθησε. Η πραγματικότητα, δηλαδή. Η λογική τής πτώσης του νόμου της βαρύτητος όταν γίνεται θανάσιμη. Και χαλάει το έργο του πνεύματος που μιμείται, όσο γίνεται, τη φύση· στο συγκεκριμένο.

ΥΓ.1: Ηλθε για να διαβάσει... και, Βαρέθηκα να βλέπω τη σκηνή/και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία. Και τα δύο ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη. Κι αυτά στο Περί πνευματικότητος, έργο, που ξεκινάμε από σήμερα
ΥΓ.2: Και για όλα τα τελευταία που διαβάζουμε, βλέπουμε στις εικόνες - Οπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Οδυσσέας Ελύτης.
Μέρος Β'
Το δεύτερο ποίημα του Γιάννη Τσαρούχη, το 1935 κι αυτό, συμβαίνει στον ανοιχτό χώρο.
Από το δωμάτιο - το κρανίο, η πνευματικότης οδηγείται στο φως. Στη φύση. Στην εξοχή. Δημόσια πρόσωπα- ο παπάς-αρχιμανδρίτης, η γυναίκα του δημάρχου -απουσίαζε ο δήμαρχος; την έστειλε αντ' αυτού;- παρευρίσκονται όλο χαρά για το υψηλό επίπεδο. Και το απολαμβάνουν.
Αυτός που την επιδεικνύει είναι βέβαιος πως η δική του πνευματικότης -το έργο της τέχνης του- το τελάρο από ξύλο σε συνδυασμό με σιδερογωνιές είναι κραταιό. Ανίκητο. Κι όμως έπεσε κι αυτό. Φύσαγε άνεμος - λέει ο ποιητής. Ηρθε το ΔΝΤ.; Επεσε λιμός; Εγινε σεισμός; Καταστροφή 11 Σεπτ. Νέας Υόρκης; Δίδυμοι Πύργοι; Οι αστάθμητοι παράγοντες της ζωής που πια κυριαρχούν. Και βασιλεύουν. Κι εμείς γινόμαστε τίποτα ακόμα και με καλά στηριγμένη πνευματικότητα.
Ομως ιδού το έργο του Τσαρούχη.
Β'
Είχε πει πως η δική του πνευματικότης δε φοβάται τίποτα, ήταν νέου συστήματος. Το τελάρο ήταν από ξύλο, εν συνδυασμώ με σιδερογωνιές. Ηταν ωραία και μεγάλη, βαμμένη με ριπολίνα άσπρη, θαλασσιά και χρυσή. Εγιναν και εγκαίνια. Υπήρχε κι ένας αρχιμανδρίτης. Και χωρίς να φυσάει άνεμος, από κακό υπολογισμό, έπεσε η πνευματικότης την ώρα του αγιασμού. Το τι γίνηκε δεν περιγράφεται. Ο παπάς πληγώθηκε. Η γυναίκα του δημάρχου έπαθε διάσειση. Τους πήγαν όλους στο νοσοκομείο.
Για φαντάσου, την ώρα του αγιασμού! Της ευχής του εξορκισμού του κακού. Πληγώθηκε ο ευχόμενος. Η γυναίκα του δημάρχου. Καταστροφή! Τους πήγαν όλους στο νοσοκομείο. Χρειάζονταν ιατρική περίθαλψη. Εστω και αν ήταν πνευματικά άτομα και είχαν στυλ να πουλήσουν. Με το στραγάλι στο στόμα.

Γιάννης Τσαρούχης-Τα ποιήματα της πνευματικότητας...1934-1937

Α΄

Ένας άνθρωπος έστησε μια πνευματικότητα κοντά
στη θάλασσα. Ήταν από τσίγκο, σ’ ένα τελάρο ξύλινο
βαμμένο με λαδομπογιά. Το βράδυ την έριξε ο αέρας
και σκότωσε ένα περαστικό
1935

Β΄

Είχε πει πως η δική του πνευματικότης δε φοβάται
τίποτα, ήταν νέου συστήματος. Το τελάρο ήταν από ξύλο
εν συνδυασμώ με σιδερογωνίες. Ήταν ωραία και με-
γάλη, βαμμένη με ριπολίνα άσπρη, θαλασσιά και χρυσή.
Έγιναν και εγκαίνια. Υπήρχε κι ένας αρχιμανδρίτης.
Και χωρίς να φυσάει άνεμος, από κακό υπολογισμό, έπε-
σε η πνευματικότης την ώρα του αγιασμού. Το τί γίνηκε
δεν περιγράφεται. Ο παπάς πληγώθηκε. Η γυναίκα
του δημάρχου έπαθε διάσειση. Τους πήγαν όλους στο
νοσοκομείο.
1935

Γ’

Οι άλλες πνευματικότητες που πέσανε, πέφτουνε για-
τι κάτι τους λείπει. Κάποιος κακός υπολογισμός γίνε-
ται. Εγώ ετοιμάζω να στήσω μια καινούρια και είμαι
αισιόδοξος. Μα κι αν πέσει θα κάνω μιαν άλλη, ακόμα
πιο τέλεια. Ξέρω καλά την τέχνη μου.
1935

Δ’

Εγώ δε θα στήσω ποτέ μου πια πνευματικότητα και
υπερηφανεύομαι για αυτή μου την απόφαση. Ατυχήματα
και σκοτωμοί είναι το τέλος κάθε πνευματικότητος. Αν-
θρωποι και ζώα σκοτώνονται από την πτώση τους, αν-
τρες στο άνθος της ηλικίας τους, θύματα της περιέργειάς
των, κι ανύποπτα άλογα, σκύλοι και γάτες και πρόβατα,
που κατα τύχην περνούν από κει. Όχι πια άλλες πνευ-
ματικότητες. Αλλά ποιος είναι πρόθυμος να σ΄ακούσει;
1935

...μπάλα...

ποδόσφαιρο στο Κορωπί σήμερα με τον γιόκα μου....κερδίσαμε 2-0...

συνειδηση ΟΚ

μετά από 11 μέρες με την κυρία μαμά///....και????