Γιατὶ ἀγαπάω

Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα. Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

τάσος λειβαδίτης...

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους ποὺ ὁδηγοῦνε ἄγνωστο ποῦ… Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς ποὺ ἀρνοῦνται κλαῖνε λίγο κι ὕστερα ἐνδίδουν καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί, ἀερίζουν τὸ σπίτι ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς… τΣτὰ παλαιικὰ κρεβάτια μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ του κόσμου κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις… Γιατί δὲ μιλᾷς; Πές μου! Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ; Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε; Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα; Τί θέλουν νὰ ποῦν; Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!! Ὅλα θὰ ἄλλαζαν… Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα… δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους, τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά… Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει… τάσος λειβαδίτης

Φθινοπωρινό σχόλιο

Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή πολυθρόνα - αλλά που είναι τώρα το σπίτι, που είναι η φρουτιέρα με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια - μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να ΄χατε αγαπηθεί πολυ μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου. τάσος λειβαδίτης  

έλα

αγκαλιά

μεθυσμένο τραίνο