Φθινοπωρινό σχόλιο

Το ουσιώδες στη μικρή ιστορία μου ήταν μια μαύρη κουνιστή πολυθρόνα - αλλά που είναι τώρα το σπίτι, που είναι η φρουτιέρα με τα παλιά επισκεπτήρια, οι πετσέτες που πνίγαμε τα γέλια - μόνον η λάμπα καίει ακόμα στην άδεια κάμαρα, σαν κάποιον που συνομιλεί με τον εαυτό του αγνοώντας τους κινδύνους ή όπως μια γυναίκα που δεν τη γνώρισες ποτέ κι όμως θα πρέπει κάποτε να ΄χατε αγαπηθεί πολυ μες στην ατέλειωτη ερήμωση μιας μέρας του φθινοπώρου. τάσος λειβαδίτης