...όταν...

Χτυπάει η πόρτα....

Γ: γαμώτο πάλι τα ίδια;;

Ε: είναι τα ίδια; Ακριβώς;

Γ: έτσι το βλέπω.. Και πάνω που νόμιζα ότι τα χιλιόμετρα απόστασης βοηθάνε και "καθαρίζεις"

Ε: γιατί, ήταν τόσο βρώμικα; Ή τόσο καθαρά που σ´ενοχλούσε;;

Γ: μάλλον τόσο καθαρά... Αλλά αυτό μ´ ενόχλησε;;

Ε: όλα αυτά που σ´ ενόχλησαν ήταν μέσα σου.. Από πουθενα αλλού δεν ήρθαν... Μέσα σου ήταν και γιαυτό και τα κατάλαβες

Γ: και τώρα;; Άντε πάλι;; Δεν αντέχω μια από τα ίδια. 

Ε: αν δεν αντέχεις, φτιάξτο μέσα σου. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό το μέσα δεν αντέχεις.

Γ: ωραία. Άντε και να δούμε. Κοίτα πλάκα τώρα που η απόσταση πάλι θα βοηθήσει. 

Ανοίγω......

πάμε ξανά????

Ήρθες ζεστός από ταξίδι
Δέκα φορές το γύρο της γης
Έλειπες για καιρό
Είχες πολλά να δεις

Δεν ξεχνάει η καρδιά
με την πρώτη δυσκολία
Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Ήρθες ζεστός από ταξίδι
Δέκα φορές το γύρο της γης
Έλειπες για καιρό
Είχες πολλά να δεις

Δεν ξεχνάει η καρδιά
με την πρώτη δυσκολία
Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Κάποιοι,κάπου,κάπως είδαν λένε το φως
Μόνο εσύ έχεις τον τρόπο
Έλα δείξε μου πώς
Πάμε ξανά
Τώρα θα είναι αλλιώς
Υπάρχει χρόνος

Κάποιοι,κάπου,κάπως σε μιαν άλλη ζωή
Ήρθαν πολλοί
κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ
Πιάσε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

Ήρθες αργά μες στο σκοτάδι
Μια σιγουριά στο βήμα παλιά
Είχες πολλά να πεις
Δεν έβγαλες μιλιά

Δε θα γίνεις ποτέ μια χαμένη ευκαιρία
Έλα κοντά,πάμε ξανά...μαζί

Κάποιοι,κάπου,κάπως είδαν λένε το φως
Μόνο εσύ έχεις τον τρόπο
Έλα δείξε μου πώς
Πάμε ξανά
Τώρα θα είναι αλλιώς
Υπάρχει χρόνος

Κάποιοι,κάπου,κάπως σε μιαν άλλη ζωή
Ήρθαν πολλοί
κανείς τους όμως δε φιλάει όπως εσύ
Πιάσε το χέρι μου και γίνε της ψυχής μου ο μόνος δρόμος

Τη ζωή μου μηδενίζω, Πάει να πει πως ξαναρχίζω, Τη ζωή μου μηδενίζω, Πίσω δεν ξαναγυρίζω...

Το μηδέν θα κάνω κύκλο

Κι εκεί μέσα θα χορεύω

Κι ας μην ξέρω που πηγαίνω

Κι ας μην ξέρω τι γυρεύω.




Τη ζωή μου μηδενίζω,

Πάει να πει πως ξαναρχίζω,

Τη ζωή μου μηδενίζω,

Πίσω δεν ξαναγυρίζω...




Βάλαμε φωτιά στα φρένα

Και μας έμεινε το γκάζι

Με ταχύτητες μεγάλες

Μοναχά η γη αλλάζει.

Έτσι μόνο η γη αλλάζει

Με ταχύτητες μεγάλες

Βάλαμε φωτιά στα φρένα

Και μας έμεινε το γκάζι.




Στάχτη γίνανε τα πάντα

Κάηκε το παρελθόν μου

Όλη μου η περιουσία

Στην καρδιά και στο μυαλό μου.




Τη ζωή μου μηδενίζω,

Πάει να πει πως ξαναρχίζω,

Τη ζωή μου μηδενίζω,

Πίσω δεν ξαναγυρίζω...




Βάλαμε φωτιά στα φρένα

Και μας έμεινε το γκάζι

Με ταχύτητες μεγάλες

Μοναχά η γη αλλάζει.

Έτσι μόνο η γη αλλάζει

Με ταχύτητες μεγάλες

Βάλαμε φωτιά στα φρένα

Και μας έμεινε το γκάζι.

Ζωή

Τη θλίψη στην καρδιά σου προδίνουν τα πρώτα γκρίζα μαλλιά Η ζωή είναι όπως οι κενές σειρές βουνών που το χιόνι περιμένει να το συναντήσεις Ακόμα υποχωρείς μοναχικά απ’ το παρελθόν στην αγριότητα.


Li Yu (937-978) ποιητής από την Κίνα

....θυμάμαι

Η αγάπη αυτή

Η αγάπη αυτή
Έτσι βίαιη
Έτσι εύθραυστη
Έτσι τρυφερή
Έτσι απελπισμένη
Η αγάπη αυτή
Όμορφη σαν τη μέρα
Κι άσκημη σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι άσκημος
Η αγάπη αυτή έτσι αληθινή
Ή αγάπη αυτή έτσι ωραία
Έτσι ευτυχισμένη
Έτσι χαρούμενη
Κι έτσι γελοία
Τρέμοντας από φόβο σαν παιδί μες στο σκοτάδι
Κι έτσι σίγουρη
Σαν έναν ήσυχο άνθρωπο στη μέση της νύχτας
Η αγάπη αυτή που φόβιζε τους άλλους
Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να χλομιάζουν
Η αγάπη αυτή που την παραμονεύουν
Γιατί την παραμονεύαμε
Φοβισμένη πληγωμένη τσαλαπατημένη αφανισμένη
απαρνημένη ξεχασμένη
Γιατί τη φοβίσαμε την πληγώσαμε την τσαλαπατήσαμε
την αφανίσαμε την απαρνηθήκαμε και την ξεχάσαμε
Η αγάπη αυτή ολόκληρη
Τόσο ζωντανή ακόμα
Κι ηλιόλουστη
Είναι η δική σου
Είναι η δική μου
Αυτή που ήταν
Τούτο το πάντα καινούριο κάτι
Και που δεν άλλαξε
Έτσι αληθινό σα φυτό
Έτσι τρεμάμενο σαν πουλί
Έτσι ζωντανό έτσι ζεστό σαν καλοκαίρι
Οι δυο μας μπορούμε
Να πάμε και να ‘ρθουμε
Μπορούμε να ξεχάσουμε
Κι ύστερα να ξανακοιμηθούμε
Να σηκωθούμε να πονέσουμε να γεράσουμε
Να κοιμηθούμε κι άλλο
Να ονειρευτούμε το θάνατο
Να χαρούμε να χαμογελάσουμε να γελάσουμε
Και να ξαναβρούμε τη νιότη μας
Η αγάπη μας μένει εκεί
Πεισματάρα σα μουλάρι
Ζωντανή σαν τη λαχτάρα
Σκληρή σαν τη μνήμη
Κουτή σαν τη λύπη
Τρυφερή σαν ανάμνηση
Ψυχρή σαν το μάρμαρο
Όμορφη σαν τη μέρα
Εύθραυστη σαν παιδί
Μας κοιτάει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να πει λέξη
Κι εγώ την ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους που αγαπιούνται
Και που αγαπήθηκαν
Ναι της φωνάζω
Για σένα για μένα για όλους τους άλλους
Που δεν τους ξέρω
Μείν’ εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Μείν’ εκεί
Μην κουνηθείς
Μη φύγεις
Εμείς που αγαπηθήκαμε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν είχαμε παρά εσένα στον κόσμο
Μη μας αφήνεις να ψυχραθούμε
Πάντα πολύ πιο μακριά
Και δεν ενδιαφέρει πού
Δως μας σημάδια πως υπάρχεις
Πολύ αργότερα
Μέσα στο δάσος της μνήμης
Ανάτειλε ξαφνικά στην άκρη
Πιάσε μας το χέρι
Και σώσε μας.

Jacques Prévert

τώρα τι λες???

Το θέμα είναι τώρα τι λες.
Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
Το θέμα είναι τώρα τι λες.

δεν μας συγχωρώ....

Είδα μέσα στη βουή
την παλιά μου αγάπη
τόσες θύελλες εκεί
τόσες πυρκαγιές

Πως να κλείσει η πληγή
πως να βγει το αγκάθι
γιατί βρήκαμε γιατί
τόσες αφορμές

Θα ΄μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δεν σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα 'μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δεν μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε

Στον υπόγειο σταθμό
μια οφθαλμαπάτη
μες στο πλήθος το βουβό
χάθηκε κι αυτή

Δεν το καταλάβαμε
πόσο αργεί η αγάπη
να δούμε δεν προλάβαμε
το τέλος μας αρχή

Θα ΄μαι πάντα εδώ
να φυλάω αυτά που πέταξες
δεν σε συγχωρώ
για όλες τις φωτιές που ξέχασες
Θα 'μαι πάντα εδώ
όσα χρόνια κι αν περάσανε
δεν μας συγχωρώ
από φόβο χάσαμε

Ο Ακροβάτης

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται

για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά

και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δεν κλαίει




Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό

πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς

να μένεις μόνος, να μένεις μόνος




Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ

που `χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ

Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς

μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

δε φεύγω για παλικαριά αλλά που μού 'πεσε βαριά μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

μην πει κανείς ότι δεν το ήξερε..

που να το βρεις πια....