https://play.google.com/store/apps/details?id=com.sankari.oshoquotes

Εκδίκηση???οοοοχχχιιι

«Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο» υποστηρίζουν οι λάτρεις αυτής της κατά τα άλλα πολύ ποθητής και συνάμα τόσο βασανισμένης έννοιας. Το χαμόγελο στα χείλη τους όταν ξεστομίζουν τη φράση αυτή ειρωνικό, δυναμικό, αγέρωχο. Μεταξύ μας, λυπηρό. Παντοκράτορες νιώθουν και την ίδια στιγμή τα ‘χουν όλα χαμένα. Εκδίκηση. Για όλα όσα σε ισοπέδωσαν, σε έκαναν ένα με το πάτωμα, σου ξερίζωσαν καρδιά και σου αφαίρεσαν ζωή. Σε πήγαν πίσω και χίλια θρύψαλα έκαναν τα όνειρά σου, αγκαζέ με τον πόνο που έμεινε αμανάτι να κρυφογελά πίσω από την πλάτη σου και να σε κοροϊδεύει.

Αισθάνεσαι θύμα. Έδωσες, αφέθηκες, περίμενες και άξιζες όλα όσα ποτέ δεν πήρες πίσω. Μα κάνεις ένα λάθος. Το μεγαλύτερο θύμα είναι αυτός που ετοιμάζεται να πάρει το αίμα του πίσω με οποιοδήποτε τρόπο και πάσης φύσεως μέσο. Να αποδείξεις τι και σε ποιόν, μου λες; Να συνεχίσεις να ζεις μια ζωή με πλάνα για να βλάψεις, να παίξεις το άνοστο και τόσο επικίνδυνο παιχνίδι του «οφθαλμός αντί οφθαλμού», να αναλωθείς, να αλλοιωθείς κι άλλο –μα πόσο πάει πια!- και να ξεφτιλίσεις το ίδιο σου το είναι. Άστο σου λέω, δε σου αρμόζει. Αρκετά δε ξεχειλώθηκε το μέσα σου καρδιά μου; Μην παίζεις με τη φωτιά.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές. Αυτό μας δίδαξε ο νόμος της έλξης, αυτό γνωρίζουμε, με αυτό πορευόμαστε. Δεν είναι απόφθεγμα φιλολογικών συζητήσεων αυτό, ούτε κανένα γνωμικό χωρίς βάση. Απλός ρεαλισμός είναι. Είσαι έτοιμος να κάνεις βουτιά σε μια πύρινη κόλαση ψυχική και πνευματική με αποτέλεσμα ένα. Να τυφλωθείς και να χάσεις τα λογικά σου, επιμένοντας εμμονικά πως μόνο με την τακτική της εκδίκησης θα ηρεμήσεις. Ένα μόνο θα σου πω. Είσαι χαμένος από χέρι.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μην επιμένεις καρτερικά σε μια δικαίωση δική σου, σε βάρος του άλλου. Σταμάτα να κατηγορείς, θυματοποιώντας σε. Βάλε μπρος τη ζωή σου και άκουσε προσεκτικά το παιδί μέσα σου τι έχει να σου πει. Προχώρα, κάνε focus σε σένα και σε όλη σου την αλήθεια. Θα πονέσεις. Ναι, κι άλλο. Μα θα αντιληφθείς πως όλα όσα πέρασες σε έκαναν πιο δυνατό, πιο σκληρό, πιο άνθρωπο. Έτσι λοιπόν πρέπει να συμπεριφερθείς. Ανθρώπινα. Όχι να πεις κι «ευχαριστώ», μα να σου βάλεις φωτιά, μιας κι έφτασες σε δεύτερο υπόγειο ψυχολογικά και μέσα από τις στάχτες σου να γεννηθείς. Ξανά.

Θα περάσεις στιγμές δύσκολες με τα ζόρια να στοιβάζουν στο αγνό και τόσο φορτωμένο μυαλουδάκι σου σε αυτήν την τρελή, άθλια, υπέροχη πραγματικότητα, μα η αλλαγή που θα βιώσεις σε βάθος χρόνου δε θα ισοδυναμεί με καμία εκδίκηση και ανόητα τερτίπια προκειμένου να «εξιλεωθείς» στις πλάτες του εχθρού. Οι σερβιτόροι εκδίκησης ξέρουν. Ακόμα πονάνε κι ακόμα μετανιώνουν. Δεν τα βρήκαν με τον εαυτό τους ποτέ. Πλέον χαμογελούν βουβά, με πρόσωπα παγωμένα και συνεχίζουν τη ζωή τους αδιάφορα, δίχως νόημα και σκοπό. Μην επιτρέψεις να τους μοιάσεις. Δε σου αξίζει

Συγγραφέας της ζωής μου είμαι εγώ

Εσύ αποφασίζεις πώς θα εξελιχθεί η ιστορία σου. Σε κάθε στιγμή, έχεις τη δύναμη να ορίσεις την προσωπική σου ιστορία και να πεις: – Όχι, δεν θα τελειώσει όπως άρχισε. Δε δέχομαι ν’ ακολουθήσω στερεότυπα, στα οποία γαλουχήθηκα μεν αλλά περιορίζουν την ελευθερία μου και με κρατούν μακριά από την αλήθεια μου. Δε χρησιμοποιώ ως πρόφαση τα βιώματα του παρελθόντος μου για να παρεμποδίζω την ελευθερία μου, την αγάπη στον εαυτό μου, την αγάπη μου για τους άλλους. Δε επιτρέπω στις δυσκολίες των ανθρώπων που σχετίστηκαν μαζί μου στο παρελθόν να εισχωρήσουν σε μένα και να παρεμποδίσουν τη δική μου ωρίμανση. Δεν αφήνω την εικόνα που δανείστηκα να επηρεάσει το καθρέφτισμα του εαυτού μου και να αλλοιώσει τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου και τον κόσμο.  Σέβομαι την ελευθερία μου και εφοδιασμένος με τα ιδανικά μου αλλά χωρίς να είμαι δούλος τους, χαράζω το δρόμο μου με εκείνους που σέβονται την αξία τους και τη δική μου, αναλαμβάνω υπεύθυνα τη δημιουργικότητά μου και επιλέγω καταστάσεις όπου η αξία μου εκτιμάται. Συνομιλώ με τους φόβους μου, που αλλοιώνουν τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου, την πραγματικότητά μου και τις σχέσεις μου, και τους αντιμετωπίζω ειρηνικά, συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου. Τολμώ να ξεδιπλώσω τον εαυτό μου φτάνοντας στον πυρήνα του, ώστε να ανακαλύψω τι είναι αυτό που με φοβίζει αληθινά για να μην το μεταθέτω στους ανθρώπους μου, νομίζοντας πως ευθύνονται εκείνοι για τις πληγές που μου προκάλεσαν άλλοι. Ακούω προσεκτικά αυτό που μου λέει ο άνθρωπος με τον οποίο σχετίζομαι και αλλάζω τις συμπεριφορές εκείνες που βλάπτουν τον εαυτό μου και επηρεάζουν την ποιότητα των σχέσεων μου. Τολμώ να εκφράζω τα συναισθήματά μου για καθετί που μου προκαλεί σύγχυση στις σχέσεις μου, με σεβασμό στον εαυτό μου και στον άλλο άνθρωπο.  Συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως δεν χρειάζεται να τα έχω με όλους καλά και ότι δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση για τις πράξεις εκείνες που αποφασίζω να τολμήσω. Μαθαίνω να ακούω την καρδιά μου και να την ακολουθώ, παραμερίζοντας τις εντολές που μου δόθηκαν και οι οποίες με κρατούν εγκλωβισμένο στην ανελευθερία μου. Χωρίς να μεταθέτω την ευθύνη για την ελευθερία μου αλλά ούτε και την ανάγκη για την σκλαβιά μου αλλού, καλώντας τους άλλους να συμμαχήσουν είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, αναλαμβάνω προστατευτικά την ελευθερία του εαυτού μου και των συναισθημάτων μου. Επιμένω στις σχέσεις εκείνες όπου νιώθω πως τα συναισθήματά μου γίνονται σεβαστά. Στους ανθρώπους που νιώθω ότι με αγαπούν αλλά κάνουν λάθη στον τρόπο που εκφράζουν τα συναισθήματά τους σε μένα, θα εκφραστώ με στόχο να βελτιώσω τη σχέση μας. Με ξεκάθαρο τρόπο εκφράζω τη χαρά μου και τη λύπη μου, το θυμό και τη γαλήνη μου, τον φόβο και την ηρεμία μου, χωρίς να με πτοούν οι διαφορετικότητές μας ούτε οι δυσκολίες που προκύπτουν από αυτές, γιατί είμαι αποφασισμένος να ζυμώσω οτιδήποτε μπορεί να ενωθεί ώστε να ευφρανθούμε μαζί «τον άρτον ημών τον επιούσιον» που θα τον απολαύσουμε μαζί, γνωρίζοντας πως είναι ένα έργο πλασμένο από αγάπη. Εγώ είμαι ο συγγραφέας της ζωής μου και παρόλο που άλλοι έγραψαν τον πρόλογο, το υπόλοιπο έργο είναι δικό μου δημιούργημα. Από μένα εξαρτάται αν θα είναι αληθινά αντάξιο μου και αν θ’ αντανακλά την εκτίμηση που νιώθω για τον εαυτό μου.

Αλήθειες για τη ζωή που όλοι αξίζει να συνειδητοποιήσουμε

Στην πραγματικότητα είναι δώδεκα τρόποι για να κατανοήσεις την ζωή που ζεις και την συμπεριφορά σου και με αποφασιστικό τρόπο να προχωρήσεις μπροστά. Στον δικό σου καλύτερο τρόπο ζωής.

1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι – πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.

2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.

3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.

4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρο σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου. Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.

6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα. Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.

7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. Γιατί, πως μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν; Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματα σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.

9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειες τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.

10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. Αν είναι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.

11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.

12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι. Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.

..μίλα σου...

Όταν δεν είσαι καλά, όταν κουράζεσαι, αγανακτείς, δεν ξέρεις τι σου φταίει ή σου φταίνε όλα, νιώθεις πως «θα παραδώσεις τα όπλα», πως βαρέθηκες, πως τίποτα δεν έχει νόημα και σημασία… μίλα σου!

Μίλα στον εαυτό σου, όπως θα μιλούσες σε κάποιον, που θα είχες απέναντί σου και θα προσπαθούσες να του αλλάξεις «μυαλά», διάθεση, πορεία.

Μίλα στον εαυτό σου σαν σε παιδί, που πρέπει να του δείξεις το καλό και το κακό, να του μάθεις να «στέκεται», να μην τα παρατάει, να αγωνίζεται πάντα για το σωστό, το δίκαιο και τα όνειρά του.

Μίλα στον εαυτό σου όπως σε ένα φίλο, που περνάει δύσκολα και του συμπαραστέκεσαι, εμπνέοντάς τον, θυμίζοντάς του καλές στιγμές του παρελθόντος, υποσχόμενος πως θα έρθουν κι άλλες, πολλές.

Μίλα στον εαυτό σου σαν να είσαι εσύ ο μοναδικός που έχει, που μπορεί να τον σώσει ή να τον αφήσει να «πνιγεί» στις μαύρες σκέψεις, την απελπισία, τη θλίψη, που μπορεί να τον βοηθήσει, να του προσφέρει ένα πολύτιμο χέρι να πιαστεί για να ανέβει.

Μίλα στον εαυτό σου σαν να σου τον έδωσαν να τον προσέχεις, να τον φροντίζεις, να τον κρατάς χαρούμενο και ήρεμο και υγιή κι ευτυχισμένο, να σιγουρεύεσαι ότι έφαγε καλά, ξεκουράστηκε, έκανε όσα ήθελε, έδωσε και πήρε όσα χρειαζόταν, παλεύει και πραγματοποιεί τα όνειρά του.

Γιατί έτσι είναι. Εσένα έχει. Εσένα έχεις. Εσύ καλύτερα από κάθε άλλον γνωρίζεις τι χρειάζεσαι. Γνωρίζεις τι σου καταστρέφει την ψυχολογία, τι μαύρες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου, τι σε απέλπισε. Και μόνο εσύ, που γνωρίζεις αυτόν τον εχθρό, μπορείς να τον νικήσεις.

Εξήγησε στον εαυτό σου την κατάσταση. Παρ’ τον με το καλό – Ναι! Ντάντεψε τον εαυτό σου, καλόπιασέ τον, πιθανότατα θα γελάσεις αλλά αυτό από μόνο του θα ‘ναι μια μικρή νίκη σε αυτή τη στιγμή απελπισίας. Υποσχέσου του μια βόλτα αύριο, ένα παγωτό, έναν ωραίο καφέ με φίλους, ξεκούραση. Προέτρεψέ τον να βάλει ένα στόχο, από αυτούς που από καιρό αναβάλει ή έναν ολοκαίνουργιο, που θα του δώσει χαρά και ελπίδα.

Άλλαξε τη χημεία του εγκεφάλου σου μόνος σου. Μην αφήνεσαι. Δεν είσαι μόνος σου. Έχεις τον εαυτό σου. Μίλα του!

Αποδοχή… ένα μικρό, σιωπηλό δωμάτιο

Αποδοχή… ένα μικρό, σιωπηλό δωμάτιο

Ναι, είναι μικρό και σιωπηλό. Ήσυχο, χωρίς κόσμο, καμία γιορτινή διάθεση. Κανείς να σε περιμένει. Καμία «επιτροπή καλωσορίσματος» που θα σου πει: «Επιτέλους, ήρθες!»

Όχι, τίποτε απ’ αυτά. Μόνο εσύ και η σιωπή. Σχεδόν αθόρυβα αναγνωρίζεις πως άλλαξες σελίδα στη ζωή. Ένα βήμα μπροστά το οποίο δε το συνειδητοποιείς έως ότου δεις τον εαυτό σου στην απέναντι πλευρά. Ίσως ξεκινήσει όταν το άτομο που αγαπάς σου πει πως ήρθε η ώρα να πάτε παρακάτω, ο καθένας ξεχωριστά. Πλέον δε πορεύεστε μαζί.

Εκείνη την στιγμή, την άθλια στιγμή, που αυτός που σου λέει να προχωρήσεις παρακάτω είναι ο ίδιος από τον οποίο πρέπει να απομακρυνθείς, είναι ταυτόχρονα ο ίδιος που ήδη το έκανε και σου δίνει μια και πιάνεις πάτο. Και καθώς βρίσκεσαι εκεί κάτω συνειδητοποιείς κάτι: Πρέπει να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις, επειδή όλες οι άλλες επιλογές έχουν εξαντληθεί. Ποτέ δε θα δώσεις απαντήσεις σε εκείνες τις ερωτήσεις που έχουν μαραζώσει το νου, επειδή τελικά σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχουν απαντήσεις. Δεν υπάρχει τρόπος να κάνεις να σε ξανα-αγαπήσει ή να γυρίσεις πίσω και να αλλάξεις τα γεγονότα. Και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφορτωθείς τα συναισθήματά σου.

Οπότε τι απομένει να κάνεις όταν από τη μια θέλεις να προχωρήσεις μπροστά και από την άλλη τα συναισθήματά σου σε εξαναγκάζουν να το αναβάλλεις; Είναι εκείνη η στιγμή του πόνου που ξεκινάς να σκέφτεσαι ότι χρειάζεται να βρεις άλλο «μέρος» για να πας. Σκέφτεσαι την αποδοχή ως ένα άλλο στοιχείο, μια πόρτα που έχεις ανάγκη να ανοίξεις. Και τελικά βλέπεις πως δεν είναι κάτι δύσκολο και ακατόρθωτο.

Συνειδητοποιείς πως αποδοχή είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πας στο επόμενο κεφάλαιο, στην επόμενη αγάπη, στην επόμενη δουλειά, στην επόμενη… στην επόμενη. Έτσι απλά, επειδή δεν υπάρχει τίποτε μα τίποτε που θα σε απελευθερώσει από τις σκέψεις, πέρα από νέες σκέψεις για να γεμίσεις το νου σου. Δε σημαίνει πως ο πόνος αστραπιαία θα σκορπίσει, θα διαλυθεί. Τίποτε όμως δε θα διευκολύνει περισσότερο τη διάλυση του πόνου, πέρα από την αποδοχή πως ήρθε η ώρα να αλλάξεις τη ζωή σου.

Θα είναι εκείνη η στιγμή που θα πεις: «Κοίτα, μπορεί να μην είμαι εντάξει με αυτό που συνέβη, και ίσως να μην είμαι και ποτέ, όμως υπάρξουν νέα πράγματα στο νου και στην καρδιά μου. Νέα πράγματα στα οποία θα διοχετεύσω την ενέργεια και την προσοχή μου. Πράγματα τα οποία δε θα με αναγκάσουν να συμβιβάζομαι με όσα δε θέλω».

Η αποδοχή είναι το νέο σου δωμάτιο. Ακόμη κι αν ο πόνος επιμένει, και ίσως παραμείνει, κάπως ξέρεις ότι παρ’όλα αυτά θα είσαι εντάξει. Άσχετα από τα συναισθήματα που σε καταβροχθίζουν, αν δεν έχεις άλλη επιλογή, η αποδοχή είναι το δωμάτιο στο οποίο χρειάζεται να είσαι. Αποδέξου τα νέα πράγματα που θα έρθουν στη ζωή σου ή πρόσθεσε εσύ, σήμερα, νέα πράγματα. Η αποδοχή, το μικρό σου σιωπηλό δωμάτιο. Πέρασε και κλείσε την πόρτα πίσω σου.

Το Σπάνιο Δώρο της Kικής Δημουλά

κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο,μόλις "έσκασε μύτη" μπροστά μου αυτό...

«Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη«Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.

Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.

Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε».

Αγκαλιές λοιπόν. Αγκαλιές από καρδιάς στους δικούς μας μεγάλους ανθρώπους. Ας τις δώσουμε άφοβα. Ας τις δώσουμε τώρα. Σήμερα. Απόψε. Με την πρώτη ευκαιρία. Και στην πρώτη, και στην τρίτη, και σε κάθε ηλικία. Γιατί το χαμόγελο στα μάτια, στα χείλη, στην ψυχή, δεν έμαθε να κοιτάζει χρόνια. Έμαθε να ανθίζει πάντα. Και γιατί καμία αγκαλιά δε φοβήθηκε ποτέ, κανέναν χρόνο. Μονάχα τον σταμάτησε. Μονάχα τον νίκησε…

Πηγή: Το Σπάνιο Δώρο της Kικής Δημουλά – Aπό τη συλλογή «H εφηβεία της λήθης», Στιγμή 1994.

...παιδιά μας...

..κάπου κάπου εμφανίζεται και κάποιο post με αναφορά σε παιδική κακοποίηση,σε άσχημες συμπεριφορές απέναντι σε παιδιά, γονείς που έκαναν το ένα κακό,γονείς που έκαναν το άλλο κακό.....ακόμα και συνθήκες πολέμου με παιδιά να αντιμετωπίζουν βόμβες και νεκρούς...
Και τότε αρχίζει το πανηγύρι..όλοι με το like στο χέρι όχι όμως με τον αντίχειρα αλλά με τον δείκτη προτεταμένο,δείχνουν,κοινοποιούν,ενίοτε βρίζουν,κακολογούν,κλπ κλπ όλα με τόση ευχαίρεια, με τόσο μένος,με τόση σιγουριά,με τόση εμπιστοσύνη στα δικά τους καθαρά και αμόλυντα συναισθήματα...
Ρεεεεεε!!!!! Ξυπνήστε...ρεεεεεε!!!!! για κοιτάξτε λίγο στον καθρέφτη...βλέπετε κάτι?? Η μήπως οι ατμοί από το ζεστό μπανάκι σας θόλωσαν τον καθρέφτη...
Ψάξτε κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σας και θα δείτε τις γωνιές που κρύβεται ο καθημερινός πόλεμος,οι «βόμβες»,οι «νεκροί»,η κακοποίηση κι ο φόβος...
Κι όταν μπορέσετε να τους δείτε,κοιτάξτε κατάματα,,,μη στρίψετε αλλού το κεφάλι,,,ευκαιρία να «καθαρίσει» η βρωμιά...
Ναι, μπορεί ο καθένας νάχει τους λόγους του και την ιστορία του...πολλές ιστορίες άλλωστε ξεκινάνε με την ίδια πρόταση: κι εμείς που φάγαμε ξύλο και τιμωρίες ,τι πάθαμε???
Τι πάθατε???? Θέλετε να τα απαριθμήσουμε εδώ και τώρα??? Δεν χωράνε!!
Γιατί και ξύλο και τιμωρίες φάγαμε αλλά εμείς από κει και πέρα έπρεπε να διαλέξουμε...
Θέλουμε την ίδια «επιμόρφωση» για τα παιδιά μας η μήπως μια ανοιχτή αγκαλιά???
Τολμήσαμε ποτέ να αγκαλιάσουμε το χειρότερο βαθμό,τη χειρότερη βρωμιά,τη χειρότερη συμπεριφορά,τα χειρότερα γράμματα,το χειρότερο πυρετό γιατί βγήκε έξω χωρίς πουλόβερ???
Να τ’ αγκαλιάσουμε όλα αυτά και να τα πνίξουμε από αγάπη και κατανόηση??
Να κάτσουμε να μάθουμε κι εμείς από αυτά??
Δύσκολο ε?? Βέβαια...ποιος έχει καιρό για τέτοια...δουλειές,τρεχάματα,έγνοιες κλπ.
Δοκιμάσατε ποτέ να γίνετε απλώς «όχθη»??
Όχι φράγμα,όχι εμπόδιο...απλώς όχθη...
Να στέκεσαι εκεί δίπλα στα νερά-παιδιά σου και να τα προσέχεις στην πορεία τους...στη δική τους πορεία...
Γιατί η πορεία τους είναι σίγουρη,θα φτάσουν στη θάλασσα τους...
Και το μόνο που χρειάζονται είναι αυτή η αίσθηση του «δίπλα»...
Κι όταν ακόμα το νερό φουρτουνιάζει και «διαλύει» την όχθη, εκείνη παραμένει δίπλα του,φτιάχνει μια καινούργια όχθη εκεί δίπλα και το συνοδεύει...γιατί ακόμα και τότε,το νερό αυτό θα ηρεμήσει και θα βρει τη θάλασσά του..από άλλους δρόμους..ίσως άγνωστους για εμάς....αλλά θα την βρει...
Αυτά,έτσι ξαφνικά μόλις σκέφτηκα τις ευθύνες μας....τις ευθύνες μιας γενιάς από γονείς του πολέμου,από γονείς που έζησαν πόνο,έχθρα,πείνα,θάνατο και κάποια στιγμή
αγάπησαν(έτσι πίστευαν),
ερωτεύτηκαν(έτσι νόμιζαν),
παντρεύτηκαν(έτσι έπρεπε),
κι έκαναν παιδιά(έτσι συνέβη).....

Όλα αυτά τα έγραψα όχι εκ του ασφαλούς,ούτε από σιγουριά,
ούτε από την πλευρά του mr perfect...
Τα ' γραψα γιατί βλέπω γύρω μου,ακούω,θυμάμαι τα λάθη μου...
Μπορώ να πω μόνο,ότι πολύ νωρίς κατάλαβα
γιατί τα παιδιά μου με «επέλεξαν» σαν πατέρα
και συνειδητά προσπάθησα να μείνω «όχθη»
στα ρυάκια τους,
τους ποταμούς τους,
τους χειμάρρους τους,
τους καταρράκτες τους....
κι ακόμα θα προσπαθώ...
κι όταν φτάσουν στη θάλασσά τους θάμαι εκεί ,
σαν «ακτή» πια, να βλέπω τα ταξίδια τους...

Eckhart Tolle - complain (french & greek subs)