Αποδοχή… ένα μικρό, σιωπηλό δωμάτιο

Αποδοχή… ένα μικρό, σιωπηλό δωμάτιο

Ναι, είναι μικρό και σιωπηλό. Ήσυχο, χωρίς κόσμο, καμία γιορτινή διάθεση. Κανείς να σε περιμένει. Καμία «επιτροπή καλωσορίσματος» που θα σου πει: «Επιτέλους, ήρθες!»

Όχι, τίποτε απ’ αυτά. Μόνο εσύ και η σιωπή. Σχεδόν αθόρυβα αναγνωρίζεις πως άλλαξες σελίδα στη ζωή. Ένα βήμα μπροστά το οποίο δε το συνειδητοποιείς έως ότου δεις τον εαυτό σου στην απέναντι πλευρά. Ίσως ξεκινήσει όταν το άτομο που αγαπάς σου πει πως ήρθε η ώρα να πάτε παρακάτω, ο καθένας ξεχωριστά. Πλέον δε πορεύεστε μαζί.

Εκείνη την στιγμή, την άθλια στιγμή, που αυτός που σου λέει να προχωρήσεις παρακάτω είναι ο ίδιος από τον οποίο πρέπει να απομακρυνθείς, είναι ταυτόχρονα ο ίδιος που ήδη το έκανε και σου δίνει μια και πιάνεις πάτο. Και καθώς βρίσκεσαι εκεί κάτω συνειδητοποιείς κάτι: Πρέπει να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις, επειδή όλες οι άλλες επιλογές έχουν εξαντληθεί. Ποτέ δε θα δώσεις απαντήσεις σε εκείνες τις ερωτήσεις που έχουν μαραζώσει το νου, επειδή τελικά σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχουν απαντήσεις. Δεν υπάρχει τρόπος να κάνεις να σε ξανα-αγαπήσει ή να γυρίσεις πίσω και να αλλάξεις τα γεγονότα. Και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφορτωθείς τα συναισθήματά σου.

Οπότε τι απομένει να κάνεις όταν από τη μια θέλεις να προχωρήσεις μπροστά και από την άλλη τα συναισθήματά σου σε εξαναγκάζουν να το αναβάλλεις; Είναι εκείνη η στιγμή του πόνου που ξεκινάς να σκέφτεσαι ότι χρειάζεται να βρεις άλλο «μέρος» για να πας. Σκέφτεσαι την αποδοχή ως ένα άλλο στοιχείο, μια πόρτα που έχεις ανάγκη να ανοίξεις. Και τελικά βλέπεις πως δεν είναι κάτι δύσκολο και ακατόρθωτο.

Συνειδητοποιείς πως αποδοχή είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πας στο επόμενο κεφάλαιο, στην επόμενη αγάπη, στην επόμενη δουλειά, στην επόμενη… στην επόμενη. Έτσι απλά, επειδή δεν υπάρχει τίποτε μα τίποτε που θα σε απελευθερώσει από τις σκέψεις, πέρα από νέες σκέψεις για να γεμίσεις το νου σου. Δε σημαίνει πως ο πόνος αστραπιαία θα σκορπίσει, θα διαλυθεί. Τίποτε όμως δε θα διευκολύνει περισσότερο τη διάλυση του πόνου, πέρα από την αποδοχή πως ήρθε η ώρα να αλλάξεις τη ζωή σου.

Θα είναι εκείνη η στιγμή που θα πεις: «Κοίτα, μπορεί να μην είμαι εντάξει με αυτό που συνέβη, και ίσως να μην είμαι και ποτέ, όμως υπάρξουν νέα πράγματα στο νου και στην καρδιά μου. Νέα πράγματα στα οποία θα διοχετεύσω την ενέργεια και την προσοχή μου. Πράγματα τα οποία δε θα με αναγκάσουν να συμβιβάζομαι με όσα δε θέλω».

Η αποδοχή είναι το νέο σου δωμάτιο. Ακόμη κι αν ο πόνος επιμένει, και ίσως παραμείνει, κάπως ξέρεις ότι παρ’όλα αυτά θα είσαι εντάξει. Άσχετα από τα συναισθήματα που σε καταβροχθίζουν, αν δεν έχεις άλλη επιλογή, η αποδοχή είναι το δωμάτιο στο οποίο χρειάζεται να είσαι. Αποδέξου τα νέα πράγματα που θα έρθουν στη ζωή σου ή πρόσθεσε εσύ, σήμερα, νέα πράγματα. Η αποδοχή, το μικρό σου σιωπηλό δωμάτιο. Πέρασε και κλείσε την πόρτα πίσω σου.