Άνθισμα

Το Ζεν θέλει να ζεις, να ζεις μέσα στην αφθονία, να ζεις με ολικότητα, να ζεις εντατικά΄ όχι στο ελάχιστο όπως θέλει ο Χριστιανισμός, αλλά στο μέγιστο, ξεχειλίζοντας.

Η ζωή σου πρέπει να φτάνει ως τους άλλους. Η μακαριότητά σου, η ευλογία σου, η έκστασή σου δεν πρέπει να είναι κλεισμένες μέσα σου όπως στον σπόρο. Πρέπει να ανοίξει σαν λουλούδι και να απλώσει την ευωδιά του σε όλους αδιακρίτως΄ όχι μόνο στους φίλους αλλά και στους άγνωστους. 

Αυτή είναι η πραγματική ευσπλαχνία, αυτή είναι η πραγματική αγάπη: να μοιράζεσαι τη φώτισή σου, να μοιράζεσαι το χορό σου της πέραν διάστασης.

Σχόλιο:

Η Βασίλισσα των Ουράνιων Τόξων είναι σαν ένα φανταστικό φυτό που έχει φτάσει στην κορύφωση του ανθίσματός του και των χρωμάτων του. Είναι πολύ σεξουαλική, πολύ ζωντανή, και γεμάτη δυνατότητες. Χτυπά τα δάκτυλά της στο ρυθμό της μουσικής της αγάπης και το ζωδιακό της περιδέραιο είναι τοποθετημένο με τρόπο που να βρίσκεται πάνω στην καρδιά της η Αφροδίτη. Τα μανίκια του ενδύματός της περιέχουν αφθονία σπόρων, και καθώς φυσάει ο άνεμος θα σκορπιστούν οι σπόροι και θα φυτρώσουν όπου μπορούν. Δεν την απασχολεί αν θα προσγειωθούν στο χώμα ή στους βράχους΄ απλώς τους σκορπίζει παντού γιορτάζοντας τη ζωή και την αγάπη. Πέφτουν πάνω της λουλούδια από ψηλά, εναρμονισμένα με το δικό της άνθισμα, και τα νερά του συναισθήματος στριφογυρνούν χαρούμενα κάτω από το λουλούδι πάνω στο οποίο κάθεται.

Ισως να αισθάνεσαι σαν κήπος με λουλούδια αυτή τη στιγμή, με τις ευλογίες να πέφτουν πάνω σου βροχή από παντού. Καλωσόρισε τις μέλισσες, προσκάλεσε τα πουλιά να πιουν από το νέκταρ σου. Σκόρπισε τη χαρά σου τριγύρω για να την μοιραστείς με όλους.

αν δεν...

αν δεν φας το φαγητό σου, θα γυρίσουμε στη δραχμή...κι αν γυρίσουμε στη δραχμή θα είναι άχρηστα τα πορτοφόλια για ευρώ, θα είναι άχρηστοι οι κουμπαράδες για ευρώ, και πάνω απ όλα θα πάμε έξω από το φούρνο της γειτονιάς και θα σφαχτούμε για μια φρατζόλα ψωμί.... 


αυτά λοιπόν είναι τα "κριτήρια|" που πρέπει να έχει κάθε νοήμων άνθρωπος για να ψηφίσει...

δεκτικότητα

Η ακρόαση είναι ένα από τα βασικά μυστικά για την είσοδο στο ναό του Θεού. Ακρόαση σημαίνει παθητικότητα. Ακρόαση σημαίνει να ξεχνάς τον εαυτό σου τελείως΄ μόνο τότε μπορείς να ακούς.

Όταν ακούς προσεκτικά κάποιον, ξεχνάς τον εαυτό σου. Εάν δεν μπορείς να ξεχάσεις τον εαυτό σου, δεν ακούς ποτέ. Εάν είσαι υπερβολικά απορροφημένος με τον εαυτό σου, υποκρίνεσαι απλώς ότι ακούς΄ δεν ακούς. Ίσως να κουνάς καταφατικά το κεφάλι σου΄ μπορεί μερικές φορές να λες ναι ή όχι, αλλά δεν ακούς.

Όταν ακούς, γίνεσαι απλώς η δίοδος, ένα είδος παθητικότητας, δεκτικότητας, μια μητρική κοιλιά: γίνεσαι θηλυκός. Και για να φθάσει κάποιος, πρέπει να γίνει θηλυκός. Δεν μπορείτε να φθάσετε ως το Θεό σαν επιθετικοί εισβολείς, κατακτητές. Μπορείς να φθάσεις το Θεό μόνο ... ή θα είναι καλύτερα να πούμε ο Θεός μπορεί να φθάσει σε σένα μόνο όταν είσαι δεκτικός, μια θηλυκή δεκτικότητα. Όταν γίνεσαι γιν, μια δεκτικότητα, η πόρτα είναι ανοικτή΄ και περιμένεις. Η ακρόαση είναι η τέχνη για να γίνεις παθητικός.

Σχόλιο:

Η δεκτικότητα αντιπροσωπεύει τη θηλυκή, δεκτική ποιότητα του νερού και των συναισθημάτων. Τα χέρια της εκτείνονται προς τα πάνω για να δεχτούν, και εκείνη είναι τελείως βυθισμένη στο νερό. Δεν έχει κεφάλι, ούτε πολυάσχολο, επιθετικό νου που να εμποδίζει την αγνή δεκτικότητά της. Και καθώς είναι γεμάτη, συνεχώς αδειάζει τον εαυτό της, ξεχειλίζοντας, και δεχόμενη περισσότερα. Το σχήμα του λωτού ή το καλούπι που αναδύεται από αυτή αντιπροσωπεύει την τέλεια αρμονία του σύμπαντος που γίνεται εμφανής όταν είμαστε συντονισμένοι μαζί του.

Η Βασίλισσα του Νερού φέρνει μια εποχή χωρίς όρια και με ευγνωμοσύνη για οτιδήποτε φέρνει η ζωή, χωρίς καθόλου προσδοκίες και απαιτήσεις. Ούτε το καθήκον ή η σκέψη τής αξίας ή της βράβευσης έχουν σημασία. Η ευαισθησία, η διαίσθηση και η ευσπλαχνία είναι οι ιδιότητες που ακτινοβολούν τώρα προς τα μπρος, διαλύοντας όλα τα εμπόδια που μας κρατούν χωριστούς τον ένα από τον άλλον καθώς και από το όλον.

κι έτσι στέκονται οι κυβερνήσεις.......

κι έτσι στέκονται οι κυβερνήσεις.......Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθημα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγματικού ή πλασματικού κινδύνου ή απειλής. Είναι ένας μηχανισμός προστατευτικού χαρακτήρα, μια φυσιολογική αμυντική αντίδραση του οργανισμού χωρίς να απαιτείται συνειδητή σκέψη.
Ο φόβος πρέπει να διακρίνεται από τη σχετική συναισθηματική κατάσταση του άγχους το οποίο εκδηλώνεται ως εσωτερική ένταση και το οποίο συνήθως συμβαίνει χωρίς την ύπαρξη οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής, απειλής μάλιστα που γίνεται αντιληπτής ως ανεξέλεγκτης ή αναπόφευκτης. Στην περίπτωση της συναισθηματικής κατάστασης του φόβου έχουμε να κάνουμε σχεδόν πάντα με μελλοντικά γεγονότα, με καταστάσεις ή συμπεριφορές τις οποίες μπορούμε να διαφύγουμε ή να αποφύγουμε. Ο φόβος θα μπορούσε επίσης να είναι μια στιγμιαία αντίδραση σε κάτι που συμβαίνει στο παρόν.
Όταν όμως ο φόβος συνεχίζει να υφίσταται, ενώ δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος και σε καταστάσεις υπερβολικού στρες, τότε μετατρέπεται σε φοβία και γίνεται εμπόδιο στην φυσιολογική αντιμετώπιση της καθημερινότητας του ατόμου. Η φοβία είναι ένας επίμονος και παράλογος φόβος κάποιου συγκεκριμένου αντικειμένου ή κατάστασης, που έχει ως αποτέλεσμα την επιθυμία αποφυγής αυτού αντικειμένου που στην πραγματικότητα δεν αποτελεί σπουδαία πηγή κινδύνου....

. Η Παγωνιά τής απομόνωσης
























Η Παγωνιά τής απομόνωσης







Είμαστε δυστυχισμένοι, επειδή είμαστε υπερβολικά μέσα στον εαυτό. Τί σημαίνει ότι είμαστε υπερβολικά μέσα στον εαυτό; Και τί ακριβώς συμβαίνει όταν είμαστε υπερβολικά μέσα στον εαυτό; Μπορείς να είσαι είτε μέσα στην ύπαρξη είτε μέσα στον εαυτό. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται. Αν είσαι μέσα στον εαυτό, σημαίνει ότι είσαι χωριστά, είσαι χωρισμένος. Αν είσαι μέσα στον εαυτό, σημαίνει ότι γίνεσαι νησί. Αν είσαι μέσα στον εαυτό, χαράζεις σύνορα γύρω σου. Αν είσαι μέσα στον εαυτό, σημαίνει ότι κάνεις διάκριση ανάμεσα στο ΄είμαι αυτό΄ και στο ΄δεν είμαι εκείνο.΄ Ο ορισμός, το σύνορο, ανάμεσα στο ΄εγώ΄ και το ΄εγώ όχι΄ είναι ακριβώς ο εαυτός΄ ο εαυτός απομονώνει. Και σε κάνει παγωμένο, δεν ρέεις πια. Αν ρέεις, τότε δεν μπορεί να υπάρξει ο εαυτός. Ετσι λοιπόν, οι άνθρωποι έχουν γίνει σχεδόν παγάκια. Δεν έχουν καθόλου ζεστασιά, δεν έχουν καθόλου αγάπη. Η αγάπη είναι ζεστασιά και εκείνοι φοβούνται την αγάπη. Αν τους πλησιάζει η ζεστασιά, θα αρχίσουν να λιώνουν και τα σύνορα θα εξαφανιστούν. Με την αγάπη, τα σύνορα εξαφανίζονται. Και με τη χαρά επίσης τα σύνορα εξαφανίζονται, επειδή η χαρά δεν είναι κρύα.










Σχόλιο:


Στην κοινωνία μας, οι άντρες ιδιαίτερα έχουν διδαχτεί να μην κλαίνε, να αντιμετωπίζουν με γενναιότητα τα πράγματα όταν πληγώνονται και να μη δείχνουν ότι πονάνε. Και οι γυναίκες όμως μπορούν να πέσουν σ' αυτήν την παγίδα και όλοι μας κάποια στιγμή μπορεί να νιώσουμε ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε είναι να κλείσουμε τα συναισθήματά μας, ώστε να μην ξαναπληγωθούμε. Αν ο πόνος μας είναι ιδιαίτερα βαθύς, μπορεί ακόμη και να προσπαθήσουμε να τον κρύψουμε από τον εαυτό μας. Αυτό μπορεί να μας κάνει παγωμένους, άκαμπτους, επειδή βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι η παραμικρή ρωγμή στον πάγο θα ελευθερώσει τον πόνο και θα κυκλοφορήσει πάλι μέσα μας. Τα πολύχρωμα δάκρυα στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου είναι το κλειδί για να δραπετεύσει από την παγωνιά της απομόνωσής του. Τα δάκρυα, και μόνο τα δάκρυα, έχουν τη δύναμη να λιώσουν τον πάγο. Δεν είναι κακό να κλαις και δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι για τα δάκρυά σου. Το κλάμα μάς βοηθά να αφήσουμε τον πόνο να φύγει, μας επιτρέπει να είμαστε τρυφεροί με τον εαυτό μας και τελικά μας βοηθά να θεραπευτούμε.

65. Ενοχή

---

Ενοχή Αυτή η πολύτιμη στιγμή!... Αυτό το εδώ και τώρα... ξεχνιέται όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς να πετύχεις κάτι. Όταν αναδύεται ο νους που θέλει επιτεύγματα, χάνεις την επαφή με τον παράδεισο στον οποίο βρίσκεσαι. Ιδού μια από τις πιο λυτρωτικές προσεγγίσεις: σε απελευθερώνει τώρα αμέσως! Ξέχνα εντελώς την αμαρτία και ξέχνα την αγιοσύνη΄ και τα δυο είναι ανοησίες. Αυτά τα δυο μαζί έχουν καταστρέψει όλες τις χαρές της ανθρωπότητας. Ο αμαρτωλός νιώθει ένοχος, επομένως η χαρά του χάνεται. Πώς να χαρείς τη ζωή άμα νιώθεις συνέχεια ένοχος, άμα πηγαίνεις διαρκώς στην εκκλησία να εξομολογηθείς ότι έκανες τούτο κι εκείνο το σφάλμα; Και σφάλμα και σφάλμα και σφάλμα... όλη σου η ζωή φαίνεται πως αποτελείται από αμαρτίες. Πώς να ζήσεις χαρούμενα; Γίνεται αδύνατον να απολαύσεις τη ζωή. Γίνεσαι βαρύς, φορτωμένος. Η ενοχή σού πλακώνει το στήθος σαν βράχος, σε συντρίβει΄ δεν σε αφήνει να χορέψεις. Πώς να χορέψεις; Πώς να χορέψει η ενοχή; Πώς να τραγουδήσει η ενοχή; Πώς να αγαπήσει η ενοχή; Πώς να ζήσει η ενοχή; Έτσι, εκείνος που νομίζει πως κάνει κάτι κακό, είναι ένοχος, φορτωμένος, νεκρός πριν το θάνατο, έχει ήδη μπει στον τάφο. Osho Take it Easy, Τόμος 1 Κεφάλαιο 3 Σχόλιο: Η ενοχή είναι ένα από τα καταστροφικότερα συναισθήματα που μπορούμε να παγιδευτούμε. Αν αδικήσαμε κάποιον ή πήγαμε ενάντια στην αλήθεια μας, τότε, φυσικά θα νιώσουμε άσχημα. Αλλά αν μας πλημμυρίσει η ενοχή, προσκαλούμε την ημικρανία. Καταλήγουμε να μας περιβάλουν σύννεφα αυτο-αμφισβήτησης και το συναίσθημα πως είμαστε ανάξιοι, μέχρι του σημείου να μην μπορούμε να δούμε καθόλου την ομορφιά και τη χαρά που προσπαθεί να μας προσφέρει η ζωή. Όλοι μας θέλουμε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, με περισσότερη αγάπη, περισσότερη επίγνωση, πιο πιστοί στον εαυτό μας. Όταν όμως τιμωρούμε τον εαυτό μας για τις αποτυχίες μας νιώθοντας ενοχές, τότε παγιδευόμαστε σ' έναν κύκλο απελπισίας και ανημπόριας, ο οποίος μας στερεί κάθε δυνατότητα διαύγειας για τον εαυτό μας και τις καταστάσεις που συναντάμε. Είσαι μια χαρά έτσι όπως είσαι και είναι απόλυτα φυσικό να ξεστρατίζεις κάπου-κάπου. Μάθε απ' αυτό, προχώρησε και αξιοποίησε το μάθημα, για να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος.