σε είδα

Σε είδα να στέκεσαι μπροστά στην πόρτα,

Σε είδα να περπατάς στις πλάκες του κήπου

Σε είδα ανά χαϊδεύεις τα γατιά στα πόδια σου

Σε είδα να χαμογελάς στα τριαντάφυλλα ..

Ζηλεψαα την πόρτα τις πλάκες τα γατιά και τα τριαντάφυλλα...

Με είδες???

φέτος...

 η χρονιά που ελάφρυνε το σώμα και βάρυνε η ψυχή

που η σκέψη ξέφυγε σε δρόμους δύσκολους κι η φωνή σιώπησε...

ώρες μετρημένες με νούμερα βαριά κι ασήκωτα σ

εντόνια ιδρωμένα σκεπάσαν τις πληγές

σώμα αδύναμο μυαό δυνατό ξεκάθαρο

χέρια απλωμένα στην αναζήτηση

αγκαλιές που γέμισαν με δάκρυα

Αδιαφορώντας

Αδιαφόρησε, πήγαινε αλλού, κοίτα μπροστά, πρόσεχε τον εαυτό σου από ό,τι δεν σου ταιριάζει, από όποιον δεν σε σέβεται. Είτε πρόκειται για ανθρώπους που σε περιβάλλουν είτε πρόκειται για γεγονότα της καθημερινότητας.Αδιαφόρησε γι’ αυτόν που δεν σε έχει προτεραιότητα στη ζωή του. Σε έχει δεύτερη ή και τρίτη επιλογή. Που δίνει περισσότερο χρόνο στη δουλειά του ή στους φίλους του ή σε κάποιο άλλο άτομο. Δεν υπάρχει λόγος να σπαταλάς το δικό σου χρόνο για έναν άνθρωπο που δεν σου ανήκει πραγματικά. Σε ένα τέτοιο μοτίβο «σχέσης» ουσιαστικά είσαι μόνος σου. Ποιος ο λόγος να διατηρήσεις αυτή τη σχέση;

Πήγαινε αλλού, δεν χρειάζεται να είσαι εκεί για όσους κοιτούν να σε «βολέψουν» στο πρόγραμμά τους. Πήγαινε σε όσους θέλουν με πολλή χαρά και αγάπη να σε δουν και να πείτε τα νέα σας, να ακούσουν τους προβληματισμούς σου, να χαρούν με την επιτυχία σου. Δεν χρειάζεται να «παρακαλάς» για να είσαι στη ζωή κάποιου φίλου ή συγγενή ή συναδέλφου ενώ δεν υπάρχει θέση για σένα.

Κοίτα μπροστά, άφησε πίσω σου ό,τι δεν σε αντιπροσωπεύει. Όταν αρχίσεις να νιώθεις πως πιέζεσαι, να μην περνάς καλά και όταν πρέπει να συμβιβαστείς με γεγονότα ή ανθρώπους, τότε αποχώρησε. Όταν αρχίσεις να έχεις αμφιβολίες, να χάνεις την ηρεμία σου, τότε είναι σημάδι πως κάτι δεν πάει καλά. Μερικοί μπορεί να σε πείσουν πως είσαι υπερβολικός (ίσως γιατί έτσι τους εξυπηρετεί) ή πως κάτι πάει στραβά με σένα, τότε να αποχωρείς με το κεφάλι ψηλά και κοίτα μπροστά.

Πρόσεχε τον εαυτό σου, όταν βλέπεις πως αδυνατεί να ανταποκριθεί σε κάποιες καταστάσεις και οδηγείται στα σκοτεινά μονοπάτια του μίσους, του θυμού, της άρνησης και εντέλει της στενοχώριας, τότε οφείλεις να δώσεις χρόνο στον ίδιο σου τον εαυτό για να πάρει αποστάσεις, να ανασυγκροτηθεί και σε κατάσταση ηρεμίας να πάρει θέση στο όποιο ζήτημα.

Μην ξεχνάς ότι προτεραιότητα είναι πάντα ο εαυτός μας, είναι σκόπιμο να τον προσέχουμε και να τον αγαπάμε. Γιατί αν δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, πώς περιμένουμε να αγαπηθούμε από τους άλλους;

Συνοψίζοντας, αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά όταν διαισθανθείς ότι κάποιος δεν σε σέβεται και δεν σε εκτιμά. Η αποχώρηση δεν χρειάζεται να γίνει με διαπληκτισμούς και έντονες διαμάχες. Η ήρεμη απόφασή σου να φύγεις από ό,τι δεν σου ταιριάζει είναι η απάντησή σου. Να είσαι σίγουρος, πως τα καλύτερα έρχονται.

αγριάδα

 αγριάδα,θυμός,ένταση.αντίσταση,αντίθεση,φωνή ζημιά ψυχική υπομονή ανύπαρκτη,λόγια ανόητα,ματιές βλοσυρές,χειρονομίες επιθετικές...κι όλα αυτά για μια απλή άμυνα από έναν απλό φόβο...

μάθημα

 

μάθημα αμάθητο ,αδιάβαστοι πίνακες,λόγια ανύπαρκτα...κάτω από τη βάση εκεί στα παραπεταμένα λόγια και στις τάχαμου συζητήσεις...λόγια χωρίς σημασία χωρίς νόημα χωρίς νόηση...ανόητα...

κι έρχεται ο κόκκινος φόβος και στα τουμπάρει όλα και σ αφήνει σκέτο άγλυκο και μόνο να παλέψεις...κι άντε ξανα διάβασμα από την αρχή και μην πεις οτι δεν ήξερες...

ααααχχχχ

https://youtu.be/mB8JJvLTvoA

χαρά

 η χαρά να δίνεις χαρά...απομεινάρια έλειψης μάλλον..κι επιμένεις για τα ρέστα και δεν έχει...και δεν πειράζει κι ας προσπάθησες..οι κινήσεις σου μαθήματα νομίζεις μεταφράζονται...το μυαλό ανακατεύεται ζαλίζεται με τα μπρος πίσω ...εσύ εκεί βράχος--κοτρώνα--πέτρα---χαλίκι--άμμος...κόκκος...χάνεσαι...

και έρχεται η χαρά της επιβίωσης της κατανόησης της αποχής ...απλά η χαρά..

νοητικό

 βαθιές πληγές φερμένες από τα μικρά σου...και συ δεν έλεγες να μεγαλώσεις-κι εσύ δεν έλεγες να μιλήσεις..

α ρε μάνα,, παντού και πάντα...

Πέντε μόνο γράμματα

Πέντε μόνο γράμματα με τέτοια απίστευτη δύναμη...σαν πέντε δάχτυλα μιας παλάμης που σου πιάνει το λαιμό και σφίγγει..το δέρμα μαραίνεται οι μύες παραλύουν ο ιδρώτας εμφανίζεται και αρχίζει όλο το σώμα με εντολή του μυαλού να φτάνει στα όρια του....ταχυπαλμια τρέμουλο..κι όλα αυτά γιατί δεν αφήνεσαι.... εμπιστοσύνη..στο λες αλλά δεν το μετράς....και αφήνεις τα πέντε γράμματα...
Φ ό β ο ς.....

 

Ποτίσματα

Ποτίσματα με σκέψεις βρεγμένες...λίγο βραχηκες και η χαρά ξεχείλισε παιδάκι στο συντριβάνι ξέπλυμα... ανθοί και φυλλώματα καρποί και ουσίες... τρεχούμενο το νερό τρεχούμενη ψυχή κι απορίες.
Παλάμη δυνατή μετατρέπει τα χαστούκια σε χάδια ..αυτό είναι ...μετατροπή αλλαγή αποτέλεσμα αρχή καινούργια αρχή μυστικά όμορφη...ομορφιά μέσα βαθιά πάμε  

δύο ώρες

Μέσα σε δύο ώρες αποφάσισες να λείψεις και βρέθηκε η αφαίρεση....
Και τώρα άντε οι πράξεις οι υπόλοιπες...πρόσθεση διαίρεση πολλαπλασιασμός αποτέλεσμα πηλίκον συν πλην επί δια και αποφάσεις
Κοστολόγηση ψυχής τιμολόγια αλλαγών και επιθυμιών χωρίς τεφτέρι πια
Αν όχι και τώρα τότε πότε??? 

Δε βαριέσαι

Δε βαριέσαι...σιγά...κι όμως αυτό το σιγά μας έφαγε...μας τρώει..
Αφήνεις να μπαίνουν μέσα τα τίποτα τα δήθεν κι οι ζωές που δεν διάλεξες κι όταν τα θηρία ξυπνάνε τότε η ουρά στα σκέλια...θέμα διαλογής κι επιλογής κι όμως τόσο δύσκολο...σχέσεις ακατέργαστες που τις δουλεύεις χρόνια ζωές ατημέλητες σε μια στιγμή νομίζεις τις βολεψες...κι όμως  νομίζεις..
Ζωές που έζησες χαρές που χάρηκες και λύπες που κατάπιες..μυστικές μπουκιές ανούσιες χωροταξικά επικίνδυνες κατακάθια βρώμικα τσάμπα ο χώρος .. περιβάλλον ανθρώπινο προϊόν μεγαλούπολης βιτρίνα καθαρή και γυαλισμένη...
Η διαφορά του βρώμικου μέσα κι έξω ..

 

Κι ο καθένας με το δίκιο

Κι ο καθένας με το δίκιο του,βαρύ το ξύλο και αυτή η οξιά βελανιδιά τι άλλο δεν ξέρω πολύ βαρύ αδερφέ μου...και κάθεσαι και του δίνεις και το σχήμα... σταυρός...καθαρός σταυρός και τώρα? Τι να κάνεις να κάνεις το σταυρό σου μπροστά του η  να ανέβεις πάνω του?? Ότι και να κάνεις δύο ξύλα καρφωμένα θα είναι εσύ διαλέγεις τι θέλεις...αν θες ξάπλωσε τον λίγο στο πλάι και θα γίνει ένα μεγάλο χι.... Ένα μεγάλο χι σε όλα μικρά μεγάλα μέσα κι έξω όλα αυτά που απλώς πιάνουν χώρο και μετά θα δεις ότι μόλις τον ξαναβάλεις στα όρθια μόνο το σταυρό σου θα κάνεις .... 

Χωρίς ρεζέρβα

Ασφάλεια και ανοχή χρόνια κατακάθονται βρωμιζουν ζοριζουν μουχλιάζουν
Δουλεύουν μέσα όλοι προσπαθώντας να κρατήσουν ότι μπορούν
Κι έρχεται εκείνη η ώρα που η βρώμα κι η μούχλα κερδίζουν
Η ώρα που έρχεται η παραίτηση η εξάντληση τα παραμύθια κι οι λόγοι τελειώνουν και ....πάει το νεφρό...
Κι από δω και πέρα προσοχή στις λακούβες και στα υπολείμματα...γιατί κυκλοφορείς τώρα πια χωρίς ρεζέρβα....το νου σου...
 

Πώς μωρέ

Πώς μωρέ ν αντέξει το μυαλό πως να μοιράσει το αληθινό και το νοητό..τι άκρη να βγάλει?? Έχει φορτωθεί όλο το σώμα όργανα πράγματα ζουμιά σκελετά τάχει εκεί και τα ζει και τα βλέπει και τα βολεύει
Πόσο όμως να τα βολεψει αν δεν βοηθήσουν κι αυτά
Ας τα μωρέ λίγο λεύτερα ας τα να μην μπλέκονται ας τα και ξέρουν αυτά ...

 

Πόνος #25_5_2022#

Πόνος φόβος μέσα βαθιά υγρασία στο κόκκαλο και στα όλα..χαράς?λύπης? ερώτησης?αυτολυπησης?όλα μαζί απ' τα μάτια κυλάνε σε μια διαδρομή που ούτε κι αυτά ξέρουν που θα φτάσουν...έτοιμα όλα για την επόμενη λακούβα τον επόμενο πόνο της ψυχής που ζεχνει
Καθαρισμός μέσα κι έξω μέσα πιο μέσα βαθιά γίνεται? Το δέρμα διαμαρτύρεται δεμένο τραβηγμένο κρατάει ότι μπορεί κι αυτό...βοήθεια θέλει ελευθερία αέρα να φύγουν οι ξένοι ..σίδερο και δέρμα σίδερο και σφράγισμα...μέχρι να φάει να σώσει το μέσα του..

Αρνητικές συνέπειες #25_6_2022

Απαντήσεις ερωτησεις που τις ξέρει το βάσανο το εγκεφαλικό. Το επεισόδιο σε επανάληψη, ο νους ανόητος γονυπετης και κλαιόμενος γοερα  πανηγυρίζων ,έχει ήδη αντιληφθεί το απόσταγμα.
Φωνές ελκυστικές χαρές και συχαρηκια και καμάρια -στολεγα- κι αιτήσεις  πρωτοκολλημένες υποψήφιες κουβέντες.
Και γνώση: η Πέργαμος έστειλε τις περγαμηνές γράψανε τα μαθητούδια τα  ευαγγέλια τα διπλωσανε στα τέσσερα και ουπς να το τετράδιο.....

Παραίτηση #24_5_22#

τρίτη Τρίτη του πολέμου της πίεσης του πουθενά του παντού
Μια πίεση εκεί ανάμεσα στο σώμα και το ξεροσέντονο έλα πες την αλήθεια όταν βαρύς σε ζόριζε σε κάθε βλέμμα κι ανάσα..σας παρακαλώ λίγο γάλα να πιω καλέ κύριε...κι εσύ λούφα χωμένος στο φόβο ψάχνοντας ρωγμές να κρυφτείς πατημένος θελημένη ανημπόρια παραίτηση αναμονή ανούσια τρίτη Τρίτη τριήμερο πένθος σου μέσα σου πάνω σου γύρω σου το ήθελες το περίμενες....κι ήρθε και δούλεψε και πάτησε σκουπίδια- φτάνει- παραίτηση πόσα να κάνεις μπροστά στα φτερά σε φορτώνουν ακουμπάς και φεύγεις παραίτηση άφημα ελευθερία τίποτα τίποτα πουθενά ναι παντού φτάνει εξήντα δύο ματιά ψηλά σταυρός ευχές προσευχές  

Ένα και καλό...#23_5_22#

Πολλά τα ζουμιά στην κατσαρόλα ανακατεύεις τις βρωμιες και δεν χάνονται
Κατακάθια αισθήσεις κι αισθήματα κουβέντες κουτάλες βουλιάζουν στη βρωμιά προσπάθειες κενές η γλίτσα εκεί γύρω φτιάχνει στεφάνι εκδίκησης μην το παλεύεις άλλο μας γαμησες όλη η μπιχλα εδώ...ευτυχώς στο ένα το άλλο τη γλύτωσε κράτησε τα "καλά" πάλι καλά που εδιωξες το σκάρτο κράτα το καλό και τάισε το πεινάει και ξέρεις εσύ..με ένα νεφρό....

 

Απαρχής #23_5_22#

Να μια Δευτέρα αλλιωτικη
Αραχτή πες την δεν πειράζει
Θαρθουν τα μικρόβια? Όλα ταλλα έρχονται..
Αναμονή με εξάρτηση ύπνος πολύς όνειρα σκέψεις αλήθειες παραμύθιες..
Μια πάπια κι άλλη πάπια..
Ταινίες νοήματα κουβέντες θρησκευαμενες..τον άρτον τον αγιασμένο φέρανε στα εξη να τον κόψεις καθημερής να τονε τρως να δεις που θα προκοψεις... Παναγιά μου και παρθένα μου και συ παρθένα η άλλη που με φροντίζεις νοητά με ύμνους και ευχές...
Σήμερα η αναμονή έχει και τη χαρά της το σπλαχνο μου η κόρη μου έρχεται και θα μείνει...τα βόλια είναι έτοιμα κι οι πράξεις θα φανούνε...
Μια τέτοια κόρη μπράβο μου αξιώθηκα να ζήσω,με τις ντροπές με τις χαρές τα λόγια και το βλέμμα ...
 

Απογιομα Κυριακή #22_5_22#

Έπιασε απογιομα μετά την τσιπούρα στη λαδόκολλα...
και το σκορδάκι για την πίεση..
Απίκο δίπλα να στεγνώσουν τα πικέ, στέγνωσαν κι οι πόνοι κι έμειναν οι αντικαταστάτες ήλιοι της συνεφιασμενης Κυριακής Χριστέ και Πα...Χριστέ και Παναγιά μου....
Τα ευλογημένα χαρίσματα έφτασαν πάλι,άβολα και χαρούμενα, γεμάτα καλοσύνες..
Άντε, ακούμπησε το δέρμα στα στεγνά και μυρωδάτα κι άσε τους Άγιους που ξεσηκώθηκαν   να γαληνεψουν την ψυχή και τα όνειρα... 

Μετά #22_5_22

Κυριακή κοντή γιορτή...
Δεύτερη της περιπέτειας
Πρώτη της ανάρρωσης
Κουρασμένα τα κομμάτια και τα μάτια
Μέση πλάτη πόδια χέρια..
Κοιλιακοί δοκιμάζονται προσπαθούν να σηκώσουν του φόβου το βάρος
Βαρύς κι αυτός κάποιες στιγμές
Δέρμα ακουμπησμενο στο πανωσεντονο ίσα που νοιώθει τη δροσιά μέχρι ναρθει ο ιδρώτας του ερωτηματικου....ακολουθία τη Παναγίας βιβλιαράκι προσφορά στο προσκέφαλο,κάτι κάνει...κάνει κάτι???
Ευχές ευλογίες το όνομα σου στα στόματα όλων...
Καλάθια ταψιά κατσαρόλες τηγάνια πιάτα βάζα όλα για σένα ...για τον ερχομό επιστροφή...κάτι σαν τα Βάγια εκείνης της Κυριακής...πριν τα πάθη..τώρα μετά το πάθος..ευλογημένος...ΑΥΤΟ...

Απαρχής

Να μια Δευτέρα αλλιωτικη

Αραχτή πες την δεν πειράζει

Θαρθουν τα μικρόβια? Όλα ταλλα έρχονται..

Αναμονή με εξάρτηση ύπνος πολύς όνειρα σκέψεις αλήθειες παραμύθιες..

Μια πάπια κι άλλη πάπια..

Ταινίες νοήματα κουβέντες θρησκευαμενες..τον άρτον τον αγιασμένο φέρανε στα εξη να τον κόψεις καθημερής να τονε τρως να δεις που θα προκοψεις... Παναγιά μου και παρθένα μου και συ παρθένα η άλλη που με φροντίζεις νοητά με ύμνους και ευχές...

Σήμερα η αναμονή έχει και τη χαρά της το σπλαχνο μου η κόρη μου έρχεται και θα μείνει...τα βόλια είναι έτοιμα κι οι πράξεις θα φανούνε...

Μια τέτοια κόρη μπράβο μου αξιώθηκα να ζήσω,με τις ντροπές με τις χαρές τα λόγια και το βλέμμα ...

Απογιομα Κυριακή

Έπιασε απογιομα μετά την τσιπούρα στη λαδόκολλα...
και το σκορδάκι για την πίεση..
Απίκο δίπλα να στεγνώσουν τα πικέ, στέγνωσαν κι οι πόνοι κι έμειναν οι αντικαταστάτες ήλιοι της συνεφιασμενης Κυριακής Χριστέ και Πα...Χριστέ και Παναγιά μου....
Τα ευλογημένα χαρίσματα έφτασαν πάλι,άβολα και χαρούμενα, γεμάτα καλοσύνες..
Άντε, ακούμπησε το δέρμα στα στεγνά και μυρωδάτα κι άσε τους Άγιους που ξεσηκώθηκαν   να γαληνεψουν την ψυχή και τα όνειρα...

μετά

Κυριακή κοντή γιορτή...

Δεύτερη της περιπέτειας

Πρώτη της ανάρρωσης

Κουρασμένα τα κομμάτια και τα μάτια

Μέση πλάτη πόδια χέρια..

Κοιλιακοί δοκιμάζονται προσπαθούν να σηκώσουν του φόβου το βάρος

Βαρύς κι αυτός κάποιες στιγμές

Δέρμα ακουμπησμενο στο πανωσεντονο ίσα που νοιώθει τη δροσιά μέχρι ναρθει ο ιδρώτας του ερωτηματικου....ακολουθία τη Παναγίας βιβλιαράκι προσφορά στο προσκέφαλο,κάτι κάνει...κάνει κάτι???

Ευχές ευλογίες το όνομα σου στα στόματα όλων...

Καλάθια ταψιά κατσαρόλες τηγάνια πιάτα βάζα όλα για σένα ...για τον ερχομό επιστροφή...κάτι σαν τα Βάγια εκείνης της Κυριακής...πριν τα πάθη..τώρα μετά το πάθος..ευλογημένος...ΑΥΤΟ...

γενιές

Αν δεν μπορείς/θέλεις να λύσεις τα θέματα σου μην προχωράς παρακάτω...οι επόμενες γενιές δεν σου φταίνε..

today

Σήμερα μπορεί να αλλάξει όλο το υπόλοιπο....17:00 και βλέπουμε!!!

waiting...

Για να δούμε τι κρύβει το μέλλον...😉😉

επαρχία...

Φτερά σπασμένα 

λόγια κρεμασμένα

εικόνες σκοτεινές 

Σε σκοτάδι εκτυφλωτικό

Αγκαλιές αγκάθια

Περπατησιές αόρατες

Αρρώστιες μέσα κι έξω

Πόσα ν αντέξω....

Το δέρμα το ανέγγιχτο

Με λέιζερ καθαρισμένο

Ε και που το καθάρισες 

Ποιος τ ακούμπησε???

Κάθε καλοκαίρι χαίρομαι

το δέρμα σου που αγγίζω

Και το χειμώνα ντύνεσαι

Και λες πως ροχαλιζω

Πριν κάποια χρόνια είπαμε 

Να πάμε πάρα κάτω 

Μαζί να προχωρήσουμε

Πριν φτάσουμε στον πάτο..

Το βήμα μας το κάναμε 

Χαρήκανε κι οι φίλοι

Εμείς στεφάνια βάλαμε

Κι ενώσαμε τα χείλη...

Περασαν χρόνια αρκετά 

Και φτάσαμε σε λάσπες 

Κι ήρθαν κι αυτά τα βαρετά

Χωρίς σπασμένες γλάστρες...

Και να τα γλέντια κι οι χαρές

Κάναν στα σκούρα διακοπές

Ν αντέξουν ήθελαν κι αυτές

Μα χάθηκαν στις πέτρινες αυλές...

Κι ήρθαν τα σκούρα τα βαριά

Μπαούλα με φορτία παλιά

Κι άρχισε να τ αδειάζει ο καθείς

Στις πλάτες τις καημένες...

.. αλήθειες..

1976: ο μέγας εθνάρχης Καραμανλής ψηφίζει στον ΟΗΕ ως επίσημη γλώσσα της τότε Γιουγκοσλαβίας την ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ! (Επίσημο επιχείρημα των Σκοπίων μέχρι σήμερα)

1990: ο άλλος "αριστερός" Αν. Σαμαράς, ως υπ. Εξωτερικών, υπογράφει ότι κατά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας δημιουργούντσι τα εξής κράτη: Σλοβενία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Ν. Γιουγκοσλαβία ( Σερβία-Μαυροβούνιο), Λαϊκή δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ!!!

1992: ο πρωθυπουργός Κων. Μητσοτάκης υπογράφει διμερή συμφωνία με τον Γκλιγκόρωφ χωρίς κανέναν όρο, με την ονομασία Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ!!! Έπειτα είπε και την γνωστή ατάκα "σε 10 χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει!" 

2018: οι προδότες Τσίπρας και Κοτζιάς υπογράφουν την ονομασία "βόρεια Μακεδονία" με Μακεδονική γλώσσα όπως προέβλεπε το ψήφισμα του ΟΗΕ 1018/6/1976. Με τους εξής όρους:

Α) υπηκοότητα Μακεδονική και ιθαγένεια ΣΛΑΒΙΚΗ!!!

Β) τα εναέρια σύνορα θα φυλάσονται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από την Ελληνική αεροπορία ( και όχι από την Τουρκική, όπως γινόραν από το 1997 ως το 2018) & θα υπάγονται στο FIR Αθηνών

Γ) θα αναφέρετε στο σύνταγμά τους (γράφεται πλέον και στα βιβλία ιστορίας τους) ότι πρόκειται για Σλαβικά φύλα που εμφανίστηκαν κατά τον 6ο-7ο αιώνα.

(Οι εκπαιδευτικοί τους κάνανε απεργία σχεδόν σύσωμοι για 2μιση μήνες, μιλώντας για προδοσία της ιστορίας τους!)

Δ) στη συμφωνία αναγράφεται πως η ονομασία τους αποτελεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ γεωγραφικό προσδιορισμό.

Προδότη Τσίπρα!

Ζήτω οι πατριώτες που πουλήσαν γλώσσα, όνομα χωρίς κανένα περιορισμό.

Ζήτω οι πατριώτες που πουλήσαν την Κύπρο το 1974 και τον Αττίλα 2 το 1975!

Γιατί δεν άσκησε βέτο ο νέος πρωθυπουργός στην Ε.Ε όπως ο Γάλλος και ο Βούλγαρος; γιατί μόλις ο Ζάεφ προκύρηξε εκλογές ( που όλοι λένε ότι θα χάσει λόγω της προδοτικής συμφωνίας) ο Δένδιας και Ντόρα καλούν την αντιπολίτευση να τηρήσει την συμφωνία των Πρεσπών;;; Αφού είναι προδοτική!

war...

Άνω θρωσκω ροές ωμότητας προσωπικά οράματα σκοτεινά...

Άνθρωπος 

Ukraine....

Ανομολόγητη βία υπόγειες συνωμοσίες σακατεμένα όνειρα σωτηρίας 

άβυσσος

ζητάμε...

Προσοχή στους τρόπους...γιατί πραγματικά κάποιος μπορεί να "σκάσει"...

κι άλλο πρωινό νομίζω 22 Ιουλίου κάπου εκεί

Και ξαφνικά όλοι γίνανε περήφανοι όλοι γίνανε περήφανοι γιατί κάποιος έβαλε 50 πόντους και έγινε πρωταθλητής και έχει το χρώμα που έχει και την ψυχή που έχει και την καρδιά που έχει και πώς μεγάλωσες όχι ρε φίλε δεν θέλω να είμαι περήφανος εγώ θέλω να είμαι περήφανος για τον εαυτό μου δεν μπορώ να είμαι περήφανος για κάτι δηλαδή κοινά περίεργος περήφανος pegasus όλοι ξαφνικά γίναμε το ίδιο περήφανοι όχι δεν θέλω να είμαι περήφανος με σένα με τον άλλον με το παρακάτω περήφανος μόνο για τον εαυτό μου άλλωστε κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη περήφανους υπέρ φέρνω το υπερβαίνω σημαίνει υπέρ λάμπω και εγώ θα λαμψω γιατί ο άλλος έβαλε 50 πόντους όχι δεν θα αλλάξω να αλλάξω να βάλω εγώ τους 50 πόντους αυτό είναι το κεντρικό καλημέρα

καιρός

Πέρασε πάλι πολύς καιρός και έφτασε μία άλλη στιγμή σκέφτεσαι όχι αποφάσεις να πάρεις σκέψεις διαφορετικές να κάνεις να μπει το μυαλό στο σωστό δρόμο να υποστηρίξεις το μυαλό αυτό την ψυχή αυτή την καρδιά αυτή και να βρεις τις άκρες σου τις δικές σου ανάγκες για να δούμε

Όχι πίσω..

https://www.facebook.com/101298400015539/posts/1770257619786267/?sfnsn=xmmo

Κλείδωσε...

https://youtu.be/UwnWRN5axbA

Εμείς...

https://youtu.be/VTepxthi_S4

Πάει καιρός

Πάει καιρός που δεν έχουμε επικοινωνήσει... Πάει καιρός..
Κι εγώ εδώ προσπαθώ και μάλλον τ α καταφέρνω... Αν εξαιρέσεις μια δυο περιπέτειες υγείας.. Καμπανάκι τα λέμε...

Ο μύθος των Χριστουγέννων..

Ο μύθος των Χριστουγέννων κρατιέται με τη βία απ' τα παράθυρα και από τις πόρτες, κρεμασμένος σε πανύψηλα κι αφιλόξενα σύγχρονα σκυθρωπά κτίρια. Τον συντηρούν οι δραστηριότητες της αγοράς, τα συμφέροντα των εμπόρων, οι ανελεύθερες κυβερνήσεις και οι ακόμη πιο ανελεύθερες θρησκευτικές οργανώσεις, τέλος, οι αστοί και οι εργατικοί, πρόσφατοι μετανάστες στην αστική τάξη, που κατ' ουσίαν κυβερνάν τον κόσμο μας, και που επιθυμούν θρησκευτικές αιτιολογίες και παραδόσεις για διασκέδαση, απόλαυση κι' αμεριμνησία.

 

Ούτε για τα παιδιά, δεν έμειναν τα σύμβολα ανέγγιχτα. Κι αυτά ακόμη προσπαθούν να ονειρεύονται μέσα από τις εφιαλτικές ειδικές εκπομπές της τηλεόρασης, κι από ένα σπίτι που τις μέρες αυτές, δεν έχει να προσθέσει κανένα αληθινό αγαθό, ούτε υποδομή για μια γενναία ονειροπόληση -ονειροπόληση ενός κόσμου ιδανικού, που να τον κυβερνάει ο Χριστός και οι Άγιοι του, με αρχηγό τον Αη Βασίλη. Ιδιαίτερα στον τόπο μας, τα Χριστούγεννα γίνανε μέρες συναλλαγής και αυτοϊκανοποίησης. Ευκαιρία για μια ευρωπαϊκή παράσταση...

 

Η γέννηση του Χριστού παραμένει πια μια επέτειος άγονη και χωρίς αίσθημα. Και η Αθήνα, σαν καπνιστό τσουκάλι οινομαγειρείου χωρίς φωτιά και θέρμανση, ζει την αγιότητα των ημερών, σκυθρωπά, άχαρα και κουρασμένα. Οι δρόμοι σκοτεινοί, φαντάζουν απείρως σκοτεινότεροι έτσι καθώς περιέχουν ολοένα και περισσότερο, αναίδεια, αναπηρία και ανανδρία.

 

Η δυστυχία ολοφάνερη στα μάτια των γερόντων, που φεύγουν κάθε μέρα από κοντά μας θλιμμένοι κι απροστάτευτοι, γνωρίζοντας καλά πια πως γεννήσανε λειψούς ανθρώπους και πολύ χιόνι, που ατέλειωτα θα τους σκεπάζει στους αιώνες. Τα κάλαντα, τα δώρα και οι αγιασμοί, δεν πείθουνε κανένα ότι προσφέρουνε αγάπη και παράδοση. Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ότι διαθέτει ο κόσμος μας, για ν' αγαπάς τις μέρες τούτες.

 

Τα κάλαντα, τα δώρα και οι αγιασμοί, δεν πείθουνε κανένα ότι προσφέρουνε αγάπη και παράδοση. Μόνο τα πρόσωπα μερικών παιδιών και μερικών γριών που περιφέρονται θλιμμένες, είναι ό,τι διαθέτει ο κόσμος μας για να αγαπάς τις μέρες τούτες.

 

Κι έτσι που ο μύθος των Χριστουγέννων έγινε δίσκος τουρισμού, ζωγραφική σε λαϊκή αγορά, σύνθημα αυτοκόλλητο σε πρακτορείο Προ-Πό, βγήκανε για σεργιάνι χιλιάδες αυτοκίνητα, να πουν τα κάλαντα τα εθνικά, τα θρησκευτικά και τα καταναλωτικά. Πόσο μας ξεκουράζει αυτό το ράντισμα πετρελαίου εις τας οδούς, για να στολίσουμε το σπίτι, για να φωτογραφίσουμε το στολισμένο κέντρο της πόλης, ν' αφήσουμε τα δώρα μας στους τροχονόμους αστυνομικούς και τέλος να επιστρέψουμε κατάκοποι την μεσημβρία σπίτι μας, για το απαραίτητο και παραδοσιακό γεύμα παραμονής...

 

Απόσπασμα από το κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι «Η γέννηση του Χριστού και οι αμαρτίες των νεαρών μαθητών όταν παραβιάζουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας» που απήγγειλε στο ραδιόφωνο ο συνθέτης την Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 1978 και δημοσιεύτηκε αργότερα στην ανθολογία «Τα σχόλια του Τρίτου» (Εκδόσεις Εξάντας).

Holding..??

https://youtu.be/ttqhw6Njyuo

Πγδμ

ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙ ΕΝΑ ΚΑΡΟ ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΑΚΟΥΣΤΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Θέλεις να αλλάξει η επίσημη ονομασία της ΠΓΔΜ έτσι ώστε να μην περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" μέσα; Η λύση είναι απλή. Φτιάχνεις μια χρονομηχανή, και:
-Πας πίσω στις 2 Δεκεμβρίου του 1991 και σταματάς τον Αντώνη Σαμαρά από το να υπογράψει ως υπουργός εξωτερικών το κοινοτικό έγγραφο 3567/91, όπου αναγνωρίζεται η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και αναφέρεται ξεκάθαρα πως ένα από τα κράτη που δημιουργούναι στη θέση της λέγεται "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Μια που είσαι εκεί, πείθεις και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ότι δεν πρέπει να αποδεχτεί σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, καθώς και ότι το θέμα δεν θα έχει ξεχαστεί σε 5-6 χρόνια.
-Μετά ταξιδεύεις ακόμα πιο πίσω, στις 18 Ιουνίου του 1959, και αποτρέπεις τον Κωνσταντίνο Καραμανλή από το να υπογράψει διακρατική συμφωνία με την τότε Γιουγκοσλαβία, όπου αναγράφεται ρητά ο όρος "Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας".
-Στη συνέχεια πας στο 1944 και σκοτώνεις τον Τίτο, γιατί ήταν αγύριστο κεφάλι και δεν θα δεχόταν με τίποτα να μην ονομάσει "Μακεδονία" την νοτιότερη επαρχία του. Για σιγουριά, πετάγεσαι και 10 χρόνια πιο πίσω και κάνεις φασαρία στη συνεδρίαση της Γραμματείας Βαλκανικών Κρατών της Κομμουνιστικής Διεθνούς, απαιτώντας να μην συμπεριληφθεί στα πρακτικά αναφορά για μακεδονική εθνική ταυτότητα και τέτοιες σαχλαμάρες.
-Έπειτα κάνεις μια στάση στο 1912, κερδίζεις μόνος σου τους Βαλκανικούς Πολέμους και εντάσσεις την περιοχή που σήμερα αποκαλούμε ΠΓΔΜ στην επικράτεια του Ελληνικού Κράτους. Επειδή όμως ακόμα κι έτσι θα έχεις Σλάβους που θα αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες,
-Πας καμιά χιλιετία πίσω και τους ξεφορτώνεσαι όλους, πριν πατήσουν το πόδι τους στα Βαλκάνια. Αν δεν σου αρέσουν οι γενοκτονίες χτίζεις ένα μεγάλο τείχος για να τους κρατήσεις μακριά, μη μολύνουν με τα γονίδια τους το καθαρό DNA των Βυζαντινών (που ως γνωστόν δεν ήταν Ρωμαίοι και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, αλλά μόνο Έλληνες).
-Για να μη γίνει καμιά μαλακία, πας ακόμα πιο πίσω, στην εποχή των Πτολεμαίων, και τους πείθεις να μείνουν ενωμένοι, γιατί αλλιώς θα παρακμάσουν και θα έρθουν να τους πάρουν την εξουσία από τα χέρια οι Ρωμαίοι και διάφοροι άλλοι βάρβαροι.
-Κι επειδή οι Πτολεμαίοι ήταν λίγο μαλάκες και δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς, πας στο 323 π.Χ. και σώζεις τον Μέγα Αλέξανδρο, ώστε να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα, να κατακτήσει όσους τόπους γουστάρει και να φροντίσει να τον διαδεχτούν σοβαροί άνθρωποι που θα κάνουν την Αυτοκρατορία του να κρατήσει μέχρι σήμερα.
Επιστρέφοντας στο παρόν, διαπιστώνεις ότι ο κόσμος έχει αλλάξει τελείως: η Μακεδονία είναι 100% ελληνική και χωρίς ούτε μισό Σλάβο, η Κωνσταντινούπολη παραμένει δική μας (αν και σχετικά υποβαθμισμένη συγκριτικά με τα μεγαλεία που δεν θα έχει ζήσει ποτέ), οι Γερμανοί τρώνε ακόμα βελανίδια και μας χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλα τους, και η Θεσσαλονίκη έχει μετρό εδώ και κάναν αιώνα. Μπορεί βέβαια μέσα σε όλες αυτές τις ιστορικές καραμπόλες και ανακατατάξεις να μην έχει γεννηθεί ποτέ ο παππούς σου και εσύ να ξεθωριάσεις και να εξαφανιστείς σαν τον Μάρτι ΜακΦλάι στην "Επιστροφή στο Μέλλον", αλλά το χρέος σου σαν πατριώτης θα το έχεις κάνει και η πραγματικότητα θα έχει διαμορφωθεί όπως θέλεις εσύ και όχι όπως την ήξερες πριν ξεκινήσεις το ταξίδι με τη χρονομηχανή σου...
Τόσο εύκολα ξεχνάμε όσα έκαναν οι πρόγονοί μας...

Είμαι καλά

Είμαι καλά, να λες..!

Για όσες φορές μπήκες σε ξένα παπούτσια που σε στένευαν.

Για όλες τις νύχτες που αποκοιμήθηκες κλαίγοντας.

Για τις αγκαλιές που έδωσες και έμεινες με χέρια άδεια.

Είμαι καλά, να λες!

Για τα λόγια που υπερεκτίμησες και δεν έπρεπε.

Για το χώρο που έδωσες και τελικά έμεινε κενή η θέση δίπλα σου.

Για όλους τους δρόμους εκείνους που σε υποδέχτηκαν άδειοι.

Για το λάθος μονοπάτι που πήρες σε κάποιο βουνό και χάθηκες.

Είμαι καλά, να λες!

Για εκείνους που δε σε πίστεψαν πως θα τα καταφέρεις.

Για ο,τι σκόρπισε.

Για ο,τι δε τηρήθηκε .

Είμαι καλά να λες.

Είμαι καλά!

– Λουκρητία Βοργία

Άστο

https://youtu.be/2BvOtis4y1w

Αλκυόνη Παπαδάκη

Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου… Κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα… Εκεί σε περιμένει η ζωή… Μπροστά… Αλκυόνη Παπαδάκη




Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..

Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν

με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ

να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και

να πεις χαίρω πολύ…

Ζήσε για να μάθεις…

Πάρε τα ρίσκα σου..

Μη φοβάσαι…


Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο...
ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα...


ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο...


ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια....!!!!


Γιια κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!!
Δε χάθηκε ο ήλιος... στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε...


περίμενε λίγο... όλα θα αλλάξουν





Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο...


Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...


Να σου στείλω ένα μήνυμα... Κι εσύ δεν άκουγες...


Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,


για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.


Ο πόνος θέλει μια σκέψη.


Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.


Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,


ώσπου να σε ρημάξει...


Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.


Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.


Και καθόλου οχυρωμένη.


Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.


Είχες πυξίδα...


Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..


Άραξες το σκέφος σου σε απάνεμο λιμάνι..


Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...


Ναυάγησα...


Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα...


Ταξίδευα σ' ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ' αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..


Όπου μου λεγαν πήγαινα...




να παιχνίδι είναι ο έρωτας και εσύ δεν το έμαθες ακόμη...
...
Τι λες πως είναι η ζωή;
Ένα λουλούδι, μια δροσιά, ένα τραγούδι!
Μη με κοιτάς... θέλει βουτιά ο έρωτας...




"Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ' όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες."


«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»






«Αυτός ο κόσμος ο κερατάς- μου ‘λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία – λες κι είναι καμωμένος μόνο γι’ αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι’ αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές.»






«Τι θα ‘κανα χωρίς εσένα Νανώ… (Μου ‘γραφε κάποτε σ’ ένα σημείωμα). Τι αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μου, αν δεν στεκόσουνα εκεί, να με περιμένεις…»






«Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ’ άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι… δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου…»


«Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου το ξόδεψα προσπαθώντας να γλυκάνω το βλέμμα της απουσίας.»






«Συμβαίνει κι αυτό. Να ‘χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα ‘’πατουχάκια’’ σου…»






«Πάνω σ’ ένα ζουμπούλι, ξεψύχησε η Άνοιξη…»






«Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ’ απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου.»






«Αυτό το ''απόλυτα εντάξει'' πάντα με τρόμαζε. Μου δημιουργούσε μια αποστροφή κάτι σαν ναυτία. Κάτι μου ‘λεγε πως η αγάπη δε βολεύεται στην απόλυτη τάξη. Είναι στο λίγο, στο ελάχιστο φάλτσο. Στο αδιόρατα στραβό. Δεν είναι πουκάμισο κολλαριστό η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο. Φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.»






«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.






Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.


Παραπλανούν.


Καμιά φορά και σκοτώνουν.


Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...


Δεν έχει νόημα.


Δεν έχει ουσία.


Να ονειρεύεσαι!


Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.


Τότε σώζεσαι ...






Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;


Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!


Έχει και παρακάτω ...;


Έχει κι άλλο ...


Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!


Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»






«Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.»


«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»


"Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως αυτούς που μου φώναζαν να γυρίζω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα.»


«-Σκέφτομαι… Σκέφτομαι… Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι ουρά, Νανώ; Μη γελάς. Θα την κουνούσαν όπως τα σκυλιά και θα καταλαβαίναμε από μακριά τις προθέσεις τους. Σου είπα, μη γελάς…»






«Άσχετο, αλλά:


Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.


Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.


Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.


Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.


Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.


Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.


Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.


Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»






«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…»

ιαφορετικό
άρωμα άγριου κύμινου
Ενοχή
σαν τα καπέλα των μανιταριών, κάτι σαν μούχλα από μπαγιάτικο ψωμί
Έρωτας
άρωμα ροδακινιού
Λάθος
άρωμα κόκκινου σταφυλιού
Νοσταλγία
σαν μανουσάκι στο λόφο, την ώρα του δειλινού
Όνειρο
άρωμα δυνατό, μεθυστικό, άρωμα νάρκισσου
Πάθος
αφρισμένη θάλασσα και σάπια φίκια, μια βαριά μυρωδιά ιωδίου
Φιλί
μυρωδιά άγριου τριαντάφυλλου
Φόβος
μυρωδιά καμένου ρούχου
Χάδι
μυρωδιά κανέλας
Χαμόγελο
άρωμα μανιταριού, όταν του πατάς τη φλούδα με το νύχι σου


Η αγάπη, μια σιγανή βροχή που τραγουδάει πάνω στη λαμαρίνα, αυτό πρέπει να είναι η αγάπη. Το πάθος σεληνιάζεται, μάτια μου. Αφηνιάζει σαν το μουλάρι κι αρχίζει το ποδοβολητό. Ουαί και τρισαλίμονο σ’ όποιον βρεθεί στο πέρασμα του! Δεν έχει έλεος το πάθος, δεν έχει σταματημό...
Φύλλο δεν κουνήθηκε. ... άνοιξε με δύναμη την ουρά της και γρατσούνισε τα όνειρα μιας νυχτερίδας που είχε κρεμαστεί ανάποδα στο γιακά της σιωπής.
Σε πνίγει η αγάπη όταν σε πιάνει από το λαιμό, έτσι δεν είναι, ...; Έτσι ακριβώς, .... Η αγάπη πρέπει πάντοτε να σε συνοδεύει· να σου κρατάει συντροφιά· να γέρνεις στον ώμο της και να ονειρεύεσαι. Αν πέσει απάνω σου και σε πλακώσει, τελείωσες.
Που ξέρω; Μπορεί να της είπαν, πως μόνος του κανείς γίνεται από σκουλήκι πεταλούδα. Μόνο που πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Μπορεί να της είπαν, πως ολ’ αυτά τελικά είναι όνειρο, μια φαντασίωση, μια κυριακάτικη εκδρομή στο βλέμμα του Θεού... Που ξέρω;
Χα, οι άνθρωποι! Κατεβάζουν ολόκληρο στόλο και βάζουν μπρος τα κανόνια για να κυνηγήσουν ένα ζευγάρι κοχύλια που ξελογιάστηκαν και βγήκαν τσάρκα στην αμμουδιά. Ένα ζευγάρι Κατειρήνες που ήθελαν να γίνουν κάποτε αστέρια.
Τι μπορεί να προσφέρει, αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο, που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού; Μπορεί να μάθει το ποτάμι να ονειρεύεται...
Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα νουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.
Η ερημιά είναι όπως η φωλιά της αράχνης, .... Μόνος του την πλέκει κανείς. Βγάζει την κλωστή από μέσα του, σαν το σάλιο.
Έμαθα να χτίζω τείχη όχι για να εμποδίσω κάποιους να μπουν στη ζωή μου, αλλά για να δω ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μου...
"Αυτού του είδους οι στροφές είναι άτιμες. Συνήθως σε πετάνε στον γκρεμό. Δεν έχουν ορατότητα. Μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορείς να τις ξεπεράσεις" Α.Π.
Είναι μερικοί που έχουν μέσα τους κακοφορμισμένες
πληγές. Πλησίασέ τους.Μην τους ψηλαφάς.
Πληγώθηκε. Δώσε το χέρι σου στον άλλον χωρίς
να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει.
Σε αυτό το κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα.
Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση...
Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου,
πως οι "άλλοι" κάποτε θ αλλάξουν.
Ξέχνα την, να χαρείς.
Οι "άλλοι" την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα.
Εσύ ν αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς.
Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς...
Να γλύφεις τ'ακριβό σου ψεμματάκι και να το απολαμβάνεις, σαν ώριμο καρπό. Μόνο να ξέρεις, πως όταν φτάσεις στο κουκούτσι, πρέπει αμέσως να το φτύσεις. Μην ξεχαστείς και γλείφεις σαν ηλίθιος μια ζωή κουκούτσια.
Ίσως και να σε συμπαθουσα, αν παρεμενες μια απλή
σουπια. Αλλα όχι και να προσπαθείς να γράψεις
ιστορια με το μελάνι σου.....
Σ' έσπρωξε; Σ' έριξε κάτω και σε τσαλαπάτησε; Έβγαλε σουγία και σε χάραξε; Ε! Άφου μετά σου είπεsorry ο άνθρωπος!
Αναρωτιεμαι παντα γιατι λακιζουν τα ονειρα μολις φτασουν στην πυλη
της πραγματικοτητας.
Γιατι δεν μας περιμενουν εκει,να μας υποδεχτουν.....
Κι αν καποιο τυχει και ξεμεινει,γιατι γερνει μαραμενο και δακρυζει......
-Υστερα,με το περασμα του καιρου,απομακρυνθηκαμε.
Χαθηκαμε.
Μας πηρε παραμαζωμα η ζωη.
Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω πως γινεται να χανεσαι απο εκεινους
που πολυ αγαπησες.
Ν αφηνεις πισω σου βαλιτσες με πολυτιμες αποσκευες.
Τρεχει το τρενο, π αναθεμα το...Τρεχει περισσοτερο απο τις
αντοχες σου.Ζαλιζεσαι...
Κι ολο ονειρευεσαι να γυρισεις πισω,στους σταθμους που αγαπησες.
Στους σταθμους οπου ξεχασες τις πολυτιμες αποσκευες σου.
Ολο ονειρευεσαι...
«Αν έχεις μπροστά σου έναν τοίχο», έλεγε στον εαυτό της η Σαραγώ, «το πιο ανόητο είναι να παίρνεις φόρα και να κουτουλάς. Κάθησε κάτω, βολέψου κι άρχισε να προβάλλεις σ’ αυτόν τον τοίχο τα τοπία της δικής σου ψυχής. Έτσι κι αλλιώς, στην ουσία, όλοι είμαστε μόνοι. Μπορεί ν’ ανήκουμε στην αγέλη, αλλά καθένας κοιτάζει το δικό του αστέρι».
Ομως......Συμβαινει συχνα,οταν δε θελεις ν'αντικρισεις εκεινο που φοβασαι, να γυριζεις αλλου τα ματια σου. Ενω νιωθεις φανερα τον ισκιο του πισω σου, εσυ πλησιαζεις στο ανοιχτο παραθυρο, χαριεντιζεσαι και αναφωνεις: <Αχ! Τι ωραια θεα!!>
Όταν μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου, πάντα μου λείπουν μερικά. Τα 'χασα; Μου τα κλέψανε; Τα κατάπια; Τα χάρισα; Κύριος είδε. Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα. Άντε να την προφυλάξω...
Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη...;
Σαμπως θυμασαι...;
Ποσες νυχτες τρυπησες,για να βγεις στο φως...;
Ποση βροχη καταπιες...;
Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου...;
Τωρα μου γραφεις..."Ειμαι καλα.Βρηκα μια θεση στη ζωη.Μπορει προσωρινα.Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο!
Επιτελους μου χαριστηκε Ο Θεος"
Αμ,δε στη χαρισε Ο Θεος τη θεση,ματια μου.
Στην πουλησε.Και μαλιστα,πανακριβα!
Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα
και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;
Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους,
μέσα στο κρύο και στη βροχή.
Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο.
Δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου.
Κρατιόμαστε χέρι-χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν
στο κεφάλι και γελούσαμε.
Δε σου είπα πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω.
Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ
την ψυχή μου.
Δε σου είπα πόσο μου είχες λείψει..
Σου τραγουδά απ' έξω η χαρα.
Γιατί βάζεις μπαμπακι στ' αυτιά σου;
Η μοναξιά! Η μοναξιά ήταν δυο νούμερα μεγαλύτερη
απο την αντοχή του.



Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα!
Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου!
Φτου κι από την αρχή τώρα… Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις…
Όταν κυλιέσαι μαζί της…
Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα…
Κρατάς τις αναμνήσεις σου και προχώρα…
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο…
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης…

"Αλκυόνη Παπαδάκη

https://play.google.com/store/apps/details?id=com.sankari.oshoquotes

Εκδίκηση???οοοοχχχιιι

«Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο» υποστηρίζουν οι λάτρεις αυτής της κατά τα άλλα πολύ ποθητής και συνάμα τόσο βασανισμένης έννοιας. Το χαμόγελο στα χείλη τους όταν ξεστομίζουν τη φράση αυτή ειρωνικό, δυναμικό, αγέρωχο. Μεταξύ μας, λυπηρό. Παντοκράτορες νιώθουν και την ίδια στιγμή τα ‘χουν όλα χαμένα. Εκδίκηση. Για όλα όσα σε ισοπέδωσαν, σε έκαναν ένα με το πάτωμα, σου ξερίζωσαν καρδιά και σου αφαίρεσαν ζωή. Σε πήγαν πίσω και χίλια θρύψαλα έκαναν τα όνειρά σου, αγκαζέ με τον πόνο που έμεινε αμανάτι να κρυφογελά πίσω από την πλάτη σου και να σε κοροϊδεύει.

Αισθάνεσαι θύμα. Έδωσες, αφέθηκες, περίμενες και άξιζες όλα όσα ποτέ δεν πήρες πίσω. Μα κάνεις ένα λάθος. Το μεγαλύτερο θύμα είναι αυτός που ετοιμάζεται να πάρει το αίμα του πίσω με οποιοδήποτε τρόπο και πάσης φύσεως μέσο. Να αποδείξεις τι και σε ποιόν, μου λες; Να συνεχίσεις να ζεις μια ζωή με πλάνα για να βλάψεις, να παίξεις το άνοστο και τόσο επικίνδυνο παιχνίδι του «οφθαλμός αντί οφθαλμού», να αναλωθείς, να αλλοιωθείς κι άλλο –μα πόσο πάει πια!- και να ξεφτιλίσεις το ίδιο σου το είναι. Άστο σου λέω, δε σου αρμόζει. Αρκετά δε ξεχειλώθηκε το μέσα σου καρδιά μου; Μην παίζεις με τη φωτιά.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές. Αυτό μας δίδαξε ο νόμος της έλξης, αυτό γνωρίζουμε, με αυτό πορευόμαστε. Δεν είναι απόφθεγμα φιλολογικών συζητήσεων αυτό, ούτε κανένα γνωμικό χωρίς βάση. Απλός ρεαλισμός είναι. Είσαι έτοιμος να κάνεις βουτιά σε μια πύρινη κόλαση ψυχική και πνευματική με αποτέλεσμα ένα. Να τυφλωθείς και να χάσεις τα λογικά σου, επιμένοντας εμμονικά πως μόνο με την τακτική της εκδίκησης θα ηρεμήσεις. Ένα μόνο θα σου πω. Είσαι χαμένος από χέρι.

Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές και αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μην επιμένεις καρτερικά σε μια δικαίωση δική σου, σε βάρος του άλλου. Σταμάτα να κατηγορείς, θυματοποιώντας σε. Βάλε μπρος τη ζωή σου και άκουσε προσεκτικά το παιδί μέσα σου τι έχει να σου πει. Προχώρα, κάνε focus σε σένα και σε όλη σου την αλήθεια. Θα πονέσεις. Ναι, κι άλλο. Μα θα αντιληφθείς πως όλα όσα πέρασες σε έκαναν πιο δυνατό, πιο σκληρό, πιο άνθρωπο. Έτσι λοιπόν πρέπει να συμπεριφερθείς. Ανθρώπινα. Όχι να πεις κι «ευχαριστώ», μα να σου βάλεις φωτιά, μιας κι έφτασες σε δεύτερο υπόγειο ψυχολογικά και μέσα από τις στάχτες σου να γεννηθείς. Ξανά.

Θα περάσεις στιγμές δύσκολες με τα ζόρια να στοιβάζουν στο αγνό και τόσο φορτωμένο μυαλουδάκι σου σε αυτήν την τρελή, άθλια, υπέροχη πραγματικότητα, μα η αλλαγή που θα βιώσεις σε βάθος χρόνου δε θα ισοδυναμεί με καμία εκδίκηση και ανόητα τερτίπια προκειμένου να «εξιλεωθείς» στις πλάτες του εχθρού. Οι σερβιτόροι εκδίκησης ξέρουν. Ακόμα πονάνε κι ακόμα μετανιώνουν. Δεν τα βρήκαν με τον εαυτό τους ποτέ. Πλέον χαμογελούν βουβά, με πρόσωπα παγωμένα και συνεχίζουν τη ζωή τους αδιάφορα, δίχως νόημα και σκοπό. Μην επιτρέψεις να τους μοιάσεις. Δε σου αξίζει

Συγγραφέας της ζωής μου είμαι εγώ

Εσύ αποφασίζεις πώς θα εξελιχθεί η ιστορία σου. Σε κάθε στιγμή, έχεις τη δύναμη να ορίσεις την προσωπική σου ιστορία και να πεις: – Όχι, δεν θα τελειώσει όπως άρχισε. Δε δέχομαι ν’ ακολουθήσω στερεότυπα, στα οποία γαλουχήθηκα μεν αλλά περιορίζουν την ελευθερία μου και με κρατούν μακριά από την αλήθεια μου. Δε χρησιμοποιώ ως πρόφαση τα βιώματα του παρελθόντος μου για να παρεμποδίζω την ελευθερία μου, την αγάπη στον εαυτό μου, την αγάπη μου για τους άλλους. Δε επιτρέπω στις δυσκολίες των ανθρώπων που σχετίστηκαν μαζί μου στο παρελθόν να εισχωρήσουν σε μένα και να παρεμποδίσουν τη δική μου ωρίμανση. Δεν αφήνω την εικόνα που δανείστηκα να επηρεάσει το καθρέφτισμα του εαυτού μου και να αλλοιώσει τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου και τον κόσμο.  Σέβομαι την ελευθερία μου και εφοδιασμένος με τα ιδανικά μου αλλά χωρίς να είμαι δούλος τους, χαράζω το δρόμο μου με εκείνους που σέβονται την αξία τους και τη δική μου, αναλαμβάνω υπεύθυνα τη δημιουργικότητά μου και επιλέγω καταστάσεις όπου η αξία μου εκτιμάται. Συνομιλώ με τους φόβους μου, που αλλοιώνουν τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου, την πραγματικότητά μου και τις σχέσεις μου, και τους αντιμετωπίζω ειρηνικά, συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου. Τολμώ να ξεδιπλώσω τον εαυτό μου φτάνοντας στον πυρήνα του, ώστε να ανακαλύψω τι είναι αυτό που με φοβίζει αληθινά για να μην το μεταθέτω στους ανθρώπους μου, νομίζοντας πως ευθύνονται εκείνοι για τις πληγές που μου προκάλεσαν άλλοι. Ακούω προσεκτικά αυτό που μου λέει ο άνθρωπος με τον οποίο σχετίζομαι και αλλάζω τις συμπεριφορές εκείνες που βλάπτουν τον εαυτό μου και επηρεάζουν την ποιότητα των σχέσεων μου. Τολμώ να εκφράζω τα συναισθήματά μου για καθετί που μου προκαλεί σύγχυση στις σχέσεις μου, με σεβασμό στον εαυτό μου και στον άλλο άνθρωπο.  Συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως δεν χρειάζεται να τα έχω με όλους καλά και ότι δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση για τις πράξεις εκείνες που αποφασίζω να τολμήσω. Μαθαίνω να ακούω την καρδιά μου και να την ακολουθώ, παραμερίζοντας τις εντολές που μου δόθηκαν και οι οποίες με κρατούν εγκλωβισμένο στην ανελευθερία μου. Χωρίς να μεταθέτω την ευθύνη για την ελευθερία μου αλλά ούτε και την ανάγκη για την σκλαβιά μου αλλού, καλώντας τους άλλους να συμμαχήσουν είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, αναλαμβάνω προστατευτικά την ελευθερία του εαυτού μου και των συναισθημάτων μου. Επιμένω στις σχέσεις εκείνες όπου νιώθω πως τα συναισθήματά μου γίνονται σεβαστά. Στους ανθρώπους που νιώθω ότι με αγαπούν αλλά κάνουν λάθη στον τρόπο που εκφράζουν τα συναισθήματά τους σε μένα, θα εκφραστώ με στόχο να βελτιώσω τη σχέση μας. Με ξεκάθαρο τρόπο εκφράζω τη χαρά μου και τη λύπη μου, το θυμό και τη γαλήνη μου, τον φόβο και την ηρεμία μου, χωρίς να με πτοούν οι διαφορετικότητές μας ούτε οι δυσκολίες που προκύπτουν από αυτές, γιατί είμαι αποφασισμένος να ζυμώσω οτιδήποτε μπορεί να ενωθεί ώστε να ευφρανθούμε μαζί «τον άρτον ημών τον επιούσιον» που θα τον απολαύσουμε μαζί, γνωρίζοντας πως είναι ένα έργο πλασμένο από αγάπη. Εγώ είμαι ο συγγραφέας της ζωής μου και παρόλο που άλλοι έγραψαν τον πρόλογο, το υπόλοιπο έργο είναι δικό μου δημιούργημα. Από μένα εξαρτάται αν θα είναι αληθινά αντάξιο μου και αν θ’ αντανακλά την εκτίμηση που νιώθω για τον εαυτό μου.

Αλήθειες για τη ζωή που όλοι αξίζει να συνειδητοποιήσουμε

Στην πραγματικότητα είναι δώδεκα τρόποι για να κατανοήσεις την ζωή που ζεις και την συμπεριφορά σου και με αποφασιστικό τρόπο να προχωρήσεις μπροστά. Στον δικό σου καλύτερο τρόπο ζωής.

1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι – πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.

2. Δεν μπορείς να αρχίσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πριν χαθείς σε αυτό τον κόσμο. Το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις χαθεί είναι το πρώτο βήμα για να ζήσεις τη ζωή που θέλεις. Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσεις τη ζωή που δεν θέλεις. Το να κάνεις μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου είναι αρκετά τρομαχτικό. Αλλά ξέρεις τι είναι ακόμα πιο τρομαχτικό; Το να μετανιώνεις. Το όραμα χωρίς δράση είναι ονειροπόληση και η δράση χωρίς όραμα είναι ένας εφιάλτης. Η καρδιά σου είναι ελεύθερη, έχε το θάρρος να την ακολουθήσεις.

3. Είναι συνήθως ο πιο βαθύς πόνος που σε κάνει να αναπτύξεις πλήρως τις δυνατότητες σου. Είναι οι τρομαχτικές, αγχωτικές επιλογές που καταλήγουν να είναι οι πιο αξιόλογες. Χωρίς πόνο, δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή. Αλλά να θυμάσαι, ο πόνος, όπως ακριβώς και τα πάντα στη ζωή, έχει ως στόχο να μάθεις από αυτόν και στη συνέχεια να αφεθείς ελεύθερος.

4. Μια από τις δυσκολότερες αποφάσεις που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή είναι το αν θα φύγεις μακριά ή θα κάνεις άλλο ένα βήμα προς τα εμπρός. Αν πιάσεις τον εαυτό σου σε ένα κύκλο να προσπαθείς να αλλάξεις κάποιον ή να προσπαθείς να υπερασπιστείς τον εαυτό σου εναντίον κάποιου που προσπαθεί να σε αλλάξει, φύγε μακριά. Αλλά, αν κυνηγάς ένα όνειρο, κάνε άλλο ένα βήμα. Και μην ξεχνάς ότι μερικές φορές αυτό το βήμα θα σε κάνει να τροποποιήσεις το όνειρο σου ή να σχεδιάσεις ένα νέο – είναι εντάξει να αλλάξεις γνώμη ή να έχεις περισσότερα από ένα όνειρα.

5. Θα πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου πρώτα. Πριν γίνεις φίλος με άλλους, θα πρέπει να είσαι φίλος του εαυτού σου. Πριν αρχίσεις να διορθώνεις τους άλλους, θα πρέπει να διορθώσεις τον εαυτό σου. Πριν κάνεις τους άλλους χαρούμενους, θα πρέπει να κάνεις τον εαυτό σου χαρούμενο. Δεν λέγεται εγωισμός αυτό, λέγεται προσωπική ανάπτυξη. Μόλις βρεις μια ισορροπία μέσα σου, μπορείς να ισορροπήσεις και τον κόσμο γύρω σου.

6. Μια από τις μεγαλύτερες ελευθερίες είναι το να μην νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται όλοι οι άλλοι για εσένα. Όσο ανησυχείς για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εσένα, τους ανήκεις. Μόνο όταν δεν απαιτείς έγκριση από οποιονδήποτε άλλο εκτός του εαυτού σου μπορείς να ανήκεις σε εσένα.

7. Μπορεί να χρειαστεί να μείνεις για λίγο μόνος πριν συνειδητοποιήσεις ότι, αν και τα αντικείμενα από τις αποτυχημένες σχέσεις σου μπορεί να μην μοιράστηκαν ισόποσα, τα ζητήματα που κατέστρεψαν τις σχέσεις πιθανόν μοιράστηκαν. Γιατί, πως μπορείς να σταθείς μόνος σου με αυτοπεποίθηση ή να δεις τα ίδια ζητήματα στην νεότερη σχέση σου και να μην συνειδητοποιείς τα σπασμένα κομμάτια που σου ανήκουν; Το να συνειδητοποιείς τα ζητήματα σου και να τα αντιμετωπίζεις, θα σε κάνει πολύ πιο ευτυχισμένο άτομο μακροπρόθεσμα, από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

8. Το μόνο πράγμα που μπορείς να ελέγξεις απόλυτα είναι το πώς θα αντιδράσεις στα πράγματα που δεν μπορείς να ελέγξεις. Όσο περισσότερο μπορείς να προσαρμοστείς στις καταστάσεις της ζωής, τόσο πιο ψηλά θα ανεβαίνεις και τόσο πιο γρήγορα θα είσαι σε θέση να ανακάμψεις από τις πτώσεις.

9. Κάποιοι άνθρωποι θα σου πουν ψέματα. Να θυμάσαι, ένας ειλικρινής εχθρός είναι καλύτερος από ένα φίλο που ψεύδεται. Δείξε λιγότερη προσοχή σε αυτά που οι άνθρωποι λένε και περισσότερη προσοχή σε αυτά που κάνουν. Οι ενέργειες τους θα σου δείξουν την αλήθεια, η οποία θα σε βοηθήσει να μετρήσεις την πραγματική ποιότητα της σχέσης σας σε μια μακροπρόθεσμη βάση.

10. Αν επικεντρωθείς σε αυτά που δεν έχεις, ποτέ δεν θα έχεις αρκετά. Αν είναι ευγνώμων για αυτά που έχεις, θα καταλήξεις να έχεις ακόμα περισσότερα. Η ευτυχία δεν βρίσκεται ούτε στις ιδιοκτησίες, ούτε στο χρυσό. Η ευτυχία κατοικεί στη ψυχή. Η αφθονία δεν είναι το πόσα έχεις, είναι το πώς αισθάνεσαι για αυτά που έχεις. Όταν παίρνεις τα πράγματα για δεδομένα, η ευτυχία φεύγει μακριά.

11. Ναι, έχεις αποτύχει στο παρελθόν. Αλλά μην κρίνεις τον εαυτό σου από το παρελθόν, δεν ζεις εκεί πια. Απλά επειδή δεν είσαι εκεί που θα ήθελες να είσαι σήμερα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα είσαι εκεί κάποια μέρα. Μπορείς να μετατρέψεις τα πάντα γύρω σου εν ριπή οφθαλμού κάνοντας μια απλή επιλογή – να σηκωθείς, να προσπαθήσεις ξανά, να αγαπήσεις και πάλι, να ζήσεις ξανά και να ονειρευτείς ξανά.

12. Ναι, τα πάντα θα πάνε καλά. Ίσως όχι σήμερα, αλλά τελικά. Θα υπάρξουν στιγμές που φαίνεται ότι όλα όσα θα μπορούσαν να πάνε στραβά, πάνε στραβά. Και μπορεί να νιώθεις σαν να είσαι κολλημένος εκεί για πάντα, αλλά δεν θα είσαι. Σίγουρα, ο ήλιος σταματάει να λάμπει κάποιες φορές και μπορεί να βρεθείς σε μια τεράστια καταιγίδα ή δύο, αλλά τελικά ο ήλιος θα βγει και θα λάμψει και πάλι. Μερικές φορές εξαρτάται από εμάς, να μείνουμε όσο το δυνατόν πιο θετικοί γίνεται ώστε να καταφέρουμε να δούμε και πάλι τις ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα.

..μίλα σου...

Όταν δεν είσαι καλά, όταν κουράζεσαι, αγανακτείς, δεν ξέρεις τι σου φταίει ή σου φταίνε όλα, νιώθεις πως «θα παραδώσεις τα όπλα», πως βαρέθηκες, πως τίποτα δεν έχει νόημα και σημασία… μίλα σου!

Μίλα στον εαυτό σου, όπως θα μιλούσες σε κάποιον, που θα είχες απέναντί σου και θα προσπαθούσες να του αλλάξεις «μυαλά», διάθεση, πορεία.

Μίλα στον εαυτό σου σαν σε παιδί, που πρέπει να του δείξεις το καλό και το κακό, να του μάθεις να «στέκεται», να μην τα παρατάει, να αγωνίζεται πάντα για το σωστό, το δίκαιο και τα όνειρά του.

Μίλα στον εαυτό σου όπως σε ένα φίλο, που περνάει δύσκολα και του συμπαραστέκεσαι, εμπνέοντάς τον, θυμίζοντάς του καλές στιγμές του παρελθόντος, υποσχόμενος πως θα έρθουν κι άλλες, πολλές.

Μίλα στον εαυτό σου σαν να είσαι εσύ ο μοναδικός που έχει, που μπορεί να τον σώσει ή να τον αφήσει να «πνιγεί» στις μαύρες σκέψεις, την απελπισία, τη θλίψη, που μπορεί να τον βοηθήσει, να του προσφέρει ένα πολύτιμο χέρι να πιαστεί για να ανέβει.

Μίλα στον εαυτό σου σαν να σου τον έδωσαν να τον προσέχεις, να τον φροντίζεις, να τον κρατάς χαρούμενο και ήρεμο και υγιή κι ευτυχισμένο, να σιγουρεύεσαι ότι έφαγε καλά, ξεκουράστηκε, έκανε όσα ήθελε, έδωσε και πήρε όσα χρειαζόταν, παλεύει και πραγματοποιεί τα όνειρά του.

Γιατί έτσι είναι. Εσένα έχει. Εσένα έχεις. Εσύ καλύτερα από κάθε άλλον γνωρίζεις τι χρειάζεσαι. Γνωρίζεις τι σου καταστρέφει την ψυχολογία, τι μαύρες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου, τι σε απέλπισε. Και μόνο εσύ, που γνωρίζεις αυτόν τον εχθρό, μπορείς να τον νικήσεις.

Εξήγησε στον εαυτό σου την κατάσταση. Παρ’ τον με το καλό – Ναι! Ντάντεψε τον εαυτό σου, καλόπιασέ τον, πιθανότατα θα γελάσεις αλλά αυτό από μόνο του θα ‘ναι μια μικρή νίκη σε αυτή τη στιγμή απελπισίας. Υποσχέσου του μια βόλτα αύριο, ένα παγωτό, έναν ωραίο καφέ με φίλους, ξεκούραση. Προέτρεψέ τον να βάλει ένα στόχο, από αυτούς που από καιρό αναβάλει ή έναν ολοκαίνουργιο, που θα του δώσει χαρά και ελπίδα.

Άλλαξε τη χημεία του εγκεφάλου σου μόνος σου. Μην αφήνεσαι. Δεν είσαι μόνος σου. Έχεις τον εαυτό σου. Μίλα του!

Αποδοχή… ένα μικρό, σιωπηλό δωμάτιο

Αποδοχή… ένα μικρό, σιωπηλό δωμάτιο

Ναι, είναι μικρό και σιωπηλό. Ήσυχο, χωρίς κόσμο, καμία γιορτινή διάθεση. Κανείς να σε περιμένει. Καμία «επιτροπή καλωσορίσματος» που θα σου πει: «Επιτέλους, ήρθες!»

Όχι, τίποτε απ’ αυτά. Μόνο εσύ και η σιωπή. Σχεδόν αθόρυβα αναγνωρίζεις πως άλλαξες σελίδα στη ζωή. Ένα βήμα μπροστά το οποίο δε το συνειδητοποιείς έως ότου δεις τον εαυτό σου στην απέναντι πλευρά. Ίσως ξεκινήσει όταν το άτομο που αγαπάς σου πει πως ήρθε η ώρα να πάτε παρακάτω, ο καθένας ξεχωριστά. Πλέον δε πορεύεστε μαζί.

Εκείνη την στιγμή, την άθλια στιγμή, που αυτός που σου λέει να προχωρήσεις παρακάτω είναι ο ίδιος από τον οποίο πρέπει να απομακρυνθείς, είναι ταυτόχρονα ο ίδιος που ήδη το έκανε και σου δίνει μια και πιάνεις πάτο. Και καθώς βρίσκεσαι εκεί κάτω συνειδητοποιείς κάτι: Πρέπει να το αποδεχτείς και να συνεχίσεις, επειδή όλες οι άλλες επιλογές έχουν εξαντληθεί. Ποτέ δε θα δώσεις απαντήσεις σε εκείνες τις ερωτήσεις που έχουν μαραζώσει το νου, επειδή τελικά σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχουν απαντήσεις. Δεν υπάρχει τρόπος να κάνεις να σε ξανα-αγαπήσει ή να γυρίσεις πίσω και να αλλάξεις τα γεγονότα. Και δεν υπάρχει τρόπος να ξεφορτωθείς τα συναισθήματά σου.

Οπότε τι απομένει να κάνεις όταν από τη μια θέλεις να προχωρήσεις μπροστά και από την άλλη τα συναισθήματά σου σε εξαναγκάζουν να το αναβάλλεις; Είναι εκείνη η στιγμή του πόνου που ξεκινάς να σκέφτεσαι ότι χρειάζεται να βρεις άλλο «μέρος» για να πας. Σκέφτεσαι την αποδοχή ως ένα άλλο στοιχείο, μια πόρτα που έχεις ανάγκη να ανοίξεις. Και τελικά βλέπεις πως δεν είναι κάτι δύσκολο και ακατόρθωτο.

Συνειδητοποιείς πως αποδοχή είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να πας στο επόμενο κεφάλαιο, στην επόμενη αγάπη, στην επόμενη δουλειά, στην επόμενη… στην επόμενη. Έτσι απλά, επειδή δεν υπάρχει τίποτε μα τίποτε που θα σε απελευθερώσει από τις σκέψεις, πέρα από νέες σκέψεις για να γεμίσεις το νου σου. Δε σημαίνει πως ο πόνος αστραπιαία θα σκορπίσει, θα διαλυθεί. Τίποτε όμως δε θα διευκολύνει περισσότερο τη διάλυση του πόνου, πέρα από την αποδοχή πως ήρθε η ώρα να αλλάξεις τη ζωή σου.

Θα είναι εκείνη η στιγμή που θα πεις: «Κοίτα, μπορεί να μην είμαι εντάξει με αυτό που συνέβη, και ίσως να μην είμαι και ποτέ, όμως υπάρξουν νέα πράγματα στο νου και στην καρδιά μου. Νέα πράγματα στα οποία θα διοχετεύσω την ενέργεια και την προσοχή μου. Πράγματα τα οποία δε θα με αναγκάσουν να συμβιβάζομαι με όσα δε θέλω».

Η αποδοχή είναι το νέο σου δωμάτιο. Ακόμη κι αν ο πόνος επιμένει, και ίσως παραμείνει, κάπως ξέρεις ότι παρ’όλα αυτά θα είσαι εντάξει. Άσχετα από τα συναισθήματα που σε καταβροχθίζουν, αν δεν έχεις άλλη επιλογή, η αποδοχή είναι το δωμάτιο στο οποίο χρειάζεται να είσαι. Αποδέξου τα νέα πράγματα που θα έρθουν στη ζωή σου ή πρόσθεσε εσύ, σήμερα, νέα πράγματα. Η αποδοχή, το μικρό σου σιωπηλό δωμάτιο. Πέρασε και κλείσε την πόρτα πίσω σου.

Το Σπάνιο Δώρο της Kικής Δημουλά

κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο,μόλις "έσκασε μύτη" μπροστά μου αυτό...

«Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη«Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.

Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.

Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν’ ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε».

Αγκαλιές λοιπόν. Αγκαλιές από καρδιάς στους δικούς μας μεγάλους ανθρώπους. Ας τις δώσουμε άφοβα. Ας τις δώσουμε τώρα. Σήμερα. Απόψε. Με την πρώτη ευκαιρία. Και στην πρώτη, και στην τρίτη, και σε κάθε ηλικία. Γιατί το χαμόγελο στα μάτια, στα χείλη, στην ψυχή, δεν έμαθε να κοιτάζει χρόνια. Έμαθε να ανθίζει πάντα. Και γιατί καμία αγκαλιά δε φοβήθηκε ποτέ, κανέναν χρόνο. Μονάχα τον σταμάτησε. Μονάχα τον νίκησε…

Πηγή: Το Σπάνιο Δώρο της Kικής Δημουλά – Aπό τη συλλογή «H εφηβεία της λήθης», Στιγμή 1994.

...παιδιά μας...

..κάπου κάπου εμφανίζεται και κάποιο post με αναφορά σε παιδική κακοποίηση,σε άσχημες συμπεριφορές απέναντι σε παιδιά, γονείς που έκαναν το ένα κακό,γονείς που έκαναν το άλλο κακό.....ακόμα και συνθήκες πολέμου με παιδιά να αντιμετωπίζουν βόμβες και νεκρούς...
Και τότε αρχίζει το πανηγύρι..όλοι με το like στο χέρι όχι όμως με τον αντίχειρα αλλά με τον δείκτη προτεταμένο,δείχνουν,κοινοποιούν,ενίοτε βρίζουν,κακολογούν,κλπ κλπ όλα με τόση ευχαίρεια, με τόσο μένος,με τόση σιγουριά,με τόση εμπιστοσύνη στα δικά τους καθαρά και αμόλυντα συναισθήματα...
Ρεεεεεε!!!!! Ξυπνήστε...ρεεεεεε!!!!! για κοιτάξτε λίγο στον καθρέφτη...βλέπετε κάτι?? Η μήπως οι ατμοί από το ζεστό μπανάκι σας θόλωσαν τον καθρέφτη...
Ψάξτε κάθε μέρα μέσα στο σπίτι σας και θα δείτε τις γωνιές που κρύβεται ο καθημερινός πόλεμος,οι «βόμβες»,οι «νεκροί»,η κακοποίηση κι ο φόβος...
Κι όταν μπορέσετε να τους δείτε,κοιτάξτε κατάματα,,,μη στρίψετε αλλού το κεφάλι,,,ευκαιρία να «καθαρίσει» η βρωμιά...
Ναι, μπορεί ο καθένας νάχει τους λόγους του και την ιστορία του...πολλές ιστορίες άλλωστε ξεκινάνε με την ίδια πρόταση: κι εμείς που φάγαμε ξύλο και τιμωρίες ,τι πάθαμε???
Τι πάθατε???? Θέλετε να τα απαριθμήσουμε εδώ και τώρα??? Δεν χωράνε!!
Γιατί και ξύλο και τιμωρίες φάγαμε αλλά εμείς από κει και πέρα έπρεπε να διαλέξουμε...
Θέλουμε την ίδια «επιμόρφωση» για τα παιδιά μας η μήπως μια ανοιχτή αγκαλιά???
Τολμήσαμε ποτέ να αγκαλιάσουμε το χειρότερο βαθμό,τη χειρότερη βρωμιά,τη χειρότερη συμπεριφορά,τα χειρότερα γράμματα,το χειρότερο πυρετό γιατί βγήκε έξω χωρίς πουλόβερ???
Να τ’ αγκαλιάσουμε όλα αυτά και να τα πνίξουμε από αγάπη και κατανόηση??
Να κάτσουμε να μάθουμε κι εμείς από αυτά??
Δύσκολο ε?? Βέβαια...ποιος έχει καιρό για τέτοια...δουλειές,τρεχάματα,έγνοιες κλπ.
Δοκιμάσατε ποτέ να γίνετε απλώς «όχθη»??
Όχι φράγμα,όχι εμπόδιο...απλώς όχθη...
Να στέκεσαι εκεί δίπλα στα νερά-παιδιά σου και να τα προσέχεις στην πορεία τους...στη δική τους πορεία...
Γιατί η πορεία τους είναι σίγουρη,θα φτάσουν στη θάλασσα τους...
Και το μόνο που χρειάζονται είναι αυτή η αίσθηση του «δίπλα»...
Κι όταν ακόμα το νερό φουρτουνιάζει και «διαλύει» την όχθη, εκείνη παραμένει δίπλα του,φτιάχνει μια καινούργια όχθη εκεί δίπλα και το συνοδεύει...γιατί ακόμα και τότε,το νερό αυτό θα ηρεμήσει και θα βρει τη θάλασσά του..από άλλους δρόμους..ίσως άγνωστους για εμάς....αλλά θα την βρει...
Αυτά,έτσι ξαφνικά μόλις σκέφτηκα τις ευθύνες μας....τις ευθύνες μιας γενιάς από γονείς του πολέμου,από γονείς που έζησαν πόνο,έχθρα,πείνα,θάνατο και κάποια στιγμή
αγάπησαν(έτσι πίστευαν),
ερωτεύτηκαν(έτσι νόμιζαν),
παντρεύτηκαν(έτσι έπρεπε),
κι έκαναν παιδιά(έτσι συνέβη).....

Όλα αυτά τα έγραψα όχι εκ του ασφαλούς,ούτε από σιγουριά,
ούτε από την πλευρά του mr perfect...
Τα ' γραψα γιατί βλέπω γύρω μου,ακούω,θυμάμαι τα λάθη μου...
Μπορώ να πω μόνο,ότι πολύ νωρίς κατάλαβα
γιατί τα παιδιά μου με «επέλεξαν» σαν πατέρα
και συνειδητά προσπάθησα να μείνω «όχθη»
στα ρυάκια τους,
τους ποταμούς τους,
τους χειμάρρους τους,
τους καταρράκτες τους....
κι ακόμα θα προσπαθώ...
κι όταν φτάσουν στη θάλασσά τους θάμαι εκεί ,
σαν «ακτή» πια, να βλέπω τα ταξίδια τους...