2012...

Συμπληρώνω τα πενήντα δύο μου χρόνια....

Και μέσα στα τελευταία μου τρία χρόνια κλήθηκα να αντιμετωπίσω πολλές και δύσκολες καταστάσεις..

Καταστάσεις που ξεκίνησαν από την απόλυσή μου μετά από δεκατρία χρόνια διαρκούς απασχόλησης σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία...

Παρόλα αυτά και όλα τα άλλα που πιστέψτε με ήταν πολύ χειρότερα από μια απόλυση, κατάφερα να πω  «ευχαριστώ»...

Έτσι έμαθα,έτσι τα κατάφερα μέχρι σήμερα κι  αυτό προσπαθώ να «διδάξω» στα έφηβα πια παιδιά μου...

Πιστεύω πολύ σ’αυτό και όχι ρητορικά η φιλοσοφικά...στην ουσία...πάντα κάτι καλύτερο με περίμενε και είμαι σίγουρος ότι θα με περιμένει πίσω από κάθε αναποδιά...

Μετά λοιπόν από διάφορες και διαφορετικές καταστάσεις έφτασα φέτος να πρέπει να ....ψηφίσω ....και για την ακριβεια όχι να «πρέπει» αλλά να «θέλω» πραγματικά...

Έχοντας ψηφίσει πολλές φορές στη ζωή μου, φέτος ήταν η πρώτη φορά που πίστεψα ότι όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε την πραγματική αλλαγή...

Κι αυτό γιατί  η σημερινή κατάσταση έχει αλλάξει σε πολλούς την καθημερινότητα και ως γνωστόν η μία αλλαγή φέρνει την άλλη κλπ κλπ...

Έψαξα, διάβασα,ξανα-έψαξα,ξανα-διάβασα ...ότι μπορούσα έκανα ξανά και ξανά για να βρώ όχι τι θα ψηφίσω αλλα πως θα βοηθήσω σε μια πραγματική αλλαγή...

Και  αποφάσισα να «δημιουργήσω» κι εγώ  μαζί με άλλους...

Και «δημιούργησα» ...

Ναι δεν ντρέπομαι να το πω... χάρηκα που το έκανα....

Χάρηκα γιατί άκουσα και διάβασα αυτά που πίστευα ότι έχουν νόημα κι αξίες...

Για να είμαι βέβαια απόλυτα ειλικρινής,ήρθαν στιγμές που μου έβαλαν ερωτιματικά κι απορίες ...αλλά τα ξεπέρασα στο βωμό της «δημιουργίας»...

Φτάσαμε λοιπόν στην επόμενη μέρα...εκεί που αρχίζουν πια να φαίνονται ατα πραγματικά χαρακτηριστικά...

Ξέρετε όπως σε γιορτή του κατακαλόκαιρου...όπως γάμος του δεκαπενταύγουστου...

Σε όλες αυτές τις γιορτές όλοι φτάνουν στολισμένοι ντυμένοι βαμένοι....και μετά από το «γλέντι» αρχίζεις να βλέπεις τι κρύβεται κάτω από τις μπογιές...

Μετά τον ιδρώτα που παρασύρει τα κραγιόν τις πούδρες και τις βαφές...εκεί αρχίζει το πραγματικό γλέντι...

Και το είδα...τα είδα όλα...

Είδα τα μάτια που ανοιγόκλειναν ακόμα πιο συχνά ,ακόμα πιο αγχωτικά,

Είδα το μονοπρόσωπο του πράγματος...

Είδα τις απόλυτες αποφάσεις...

Είδα κάποιους διαχειριστές να μπλοκάρουν απόψεις...

Είδα απόψεις να αλλάζουν...

Είδα αγένεια...

Είδα ειρωνεία...

Είδα «υφάκι»..

Είδα «ρηχά»...

Είδα «πρόβατα»...

Είδα τσαμπουκάδες...

Είδα τάχαμου ψυχραιμία...

Είδα «συμμαχίες»...

Είδα όλα αυτά που με έκαναν να σκεφτώ.....και να ξανά-σκεφτώ...και να ξανά-σκεφτώ.....και να ξανά-φύγω.........

Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Πέρασαν για πάντα 
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.

Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.

Καληνύχτα σας....