Ενοχή

Ενοχή Αυτή η πολύτιμη στιγμή!... Αυτό το εδώ και τώρα... ξεχνιέται όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι πώς να πετύχεις κάτι. Όταν αναδύεται ο νους που θέλει επιτεύγματα, χάνεις την επαφή με τον παράδεισο στον οποίο βρίσκεσαι. Ιδού μια από τις πιο λυτρωτικές προσεγγίσεις: σε απελευθερώνει τώρα αμέσως! Ξέχνα εντελώς την αμαρτία και ξέχνα την αγιοσύνη΄ και τα δυο είναι ανοησίες. Αυτά τα δυο μαζί έχουν καταστρέψει όλες τις χαρές της ανθρωπότητας. Ο αμαρτωλός νιώθει ένοχος, επομένως η χαρά του χάνεται. Πώς να χαρείς τη ζωή άμα νιώθεις συνέχεια ένοχος, άμα πηγαίνεις διαρκώς στην εκκλησία να εξομολογηθείς ότι έκανες τούτο κι εκείνο το σφάλμα; Και σφάλμα και σφάλμα και σφάλμα... όλη σου η ζωή φαίνεται πως αποτελείται από αμαρτίες. Πώς να ζήσεις χαρούμενα; Γίνεται αδύνατον να απολαύσεις τη ζωή. Γίνεσαι βαρύς, φορτωμένος. Η ενοχή σού πλακώνει το στήθος σαν βράχος, σε συντρίβει΄ δεν σε αφήνει να χορέψεις. Πώς να χορέψεις; Πώς να χορέψει η ενοχή; Πώς να τραγουδήσει η ενοχή; Πώς να αγαπήσει η ενοχή; Πώς να ζήσει η ενοχή; Έτσι, εκείνος που νομίζει πως κάνει κάτι κακό, είναι ένοχος, φορτωμένος, νεκρός πριν το θάνατο, έχει ήδη μπει στον τάφο. Σχόλιο: Η ενοχή είναι ένα από τα καταστροφικότερα συναισθήματα που μπορούμε να παγιδευτούμε. Αν αδικήσαμε κάποιον ή πήγαμε ενάντια στην αλήθεια μας, τότε, φυσικά θα νιώσουμε άσχημα. Αλλά αν μας πλημμυρίσει η ενοχή, προσκαλούμε την ημικρανία. Καταλήγουμε να μας περιβάλουν σύννεφα αυτο-αμφισβήτησης και το συναίσθημα πως είμαστε ανάξιοι, μέχρι του σημείου να μην μπορούμε να δούμε καθόλου την ομορφιά και τη χαρά που προσπαθεί να μας προσφέρει η ζωή. Όλοι μας θέλουμε να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, με περισσότερη αγάπη, περισσότερη επίγνωση, πιο πιστοί στον εαυτό μας. Όταν όμως τιμωρούμε τον εαυτό μας για τις αποτυχίες μας νιώθοντας ενοχές, τότε παγιδευόμαστε σ' έναν κύκλο απελπισίας και ανημπόριας, ο οποίος μας στερεί κάθε δυνατότητα διαύγειας για τον εαυτό μας και τις καταστάσεις που συναντάμε. Είσαι μια χαρά έτσι όπως είσαι και είναι απόλυτα φυσικό να ξεστρατίζεις κάπου-κάπου. Μάθε απ' αυτό, προχώρησε και αξιοποίησε το μάθημα, για να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος.

Μὲ τὸν τρόπο τοῦ Γ. Σ.

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει

Στὸ Πήλιο μέσα στὶς καστανιὲς τὸ πουκάμισο τοῦ Κενταύρου
γλιστροῦσε μέσα στὰ φύλλα γιὰ νὰ τυλιχτεῖ στὸ κορμί μου
καθὼς ἀνέβαινα τὴν ἀνηφόρα κι ἡ θάλασσα μ᾿ ἀκολουθοῦσε
ἀνεβαίνοντας κι αὐτὴ σὰν τὸν ὑδράργυρο θερμομέτρου
ὡς ποὺ νὰ βροῦμε τὰ νερὰ τοῦ βουνοῦ.

Στὴ Σαντορίνη ἀγγίζοντας νησιὰ ποὺ βουλιάζαν
ἀκούγοντας νὰ παίζει ἕνα σουραύλι κάπου στὶς ἀλαφρόπετρες
μοῦ κάρφωσε τὸ χέρι στὴν κουπαστὴ
μιὰ σαΐτα τιναγμένη ξαφνικὰ
ἀπὸ τὰ πέρατα μιᾶς νιότης βασιλεμένης.

Στὶς Μυκῆνες σήκωσα τὶς μεγάλες πέτρες καὶ τοὺς θησαυροὺς τῶν Ἀτρειδῶν
καὶ πλάγιασα μαζί τους στὸ ξενοδοχεῖο τῆς «Ὡραίας Ἑλένης τοῦ Μενελάου»
χάθηκαν μόνο τὴν αὐγὴ ποὺ λάλησε ἡ Κασσάντρα
μ᾿ ἕναν κόκορα κρεμασμένο στὸ μαῦρο λαιμό της.
Στὶς Σπέτσες στὸν Πόρο καὶ στὴ Μύκονο
μὲ χτίκιασαν οἱ βαρκαρόλες.

Τί θέλουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ λένε
πὼς βρίσκουνται στὴν Ἀθήνα ἢ στὸν Πειραιά;
Ὁ ἕνας ἔρχεται ἀπὸ Σαλαμίνα καὶ ρωτάει τὸν ἄλλο μήπως «ἔρχεται ἐξ Ὁμονοίας»
«Ὄχι ἔρχομαι ἐκ Συντάγματος» ἀπαντᾶ κι εἶν᾿ εὐχαριστημένος
«βρῆκα τὸ Γιάννη καὶ μὲ κέρασε ἕνα παγωτό».
Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει
δὲν ξέρουμε τὴν πίκρα τοῦ λιμανιοῦ σὰν ταξιδεύουν ὅλα τὰ καράβια
περιγελᾶμε ἐκείνους ποὺ τὴ νιώθουν.

Παράξενος κόσμος ποὺ λέει πὼς βρίσκεται στὴν Ἀττικὴ
καὶ δὲ βρίσκεται πουθενὰ
ἀγοράζουν κουφέτα γιὰ νὰ παντρευτοῦνε
κρατοῦν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται
ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶδα σήμερα καθισμένος σ᾿ ἕνα φόντο μὲ πιτσούνια καὶ μὲ λουλούδια
δέχουνταν τὸ χέρι τοῦ γέρο φωτογράφου νὰ τοῦ στρώνει τὶς ρυτίδες
ποὺ εἶχαν ἀφήσει στὸ πρόσωπό του
ὅλα τὰ πετεινὰ τ᾿ οὐρανοῦ.
Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει ὁλοένα ταξιδεύει
κι ἂν «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς»
εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θέλησαν νὰ πιάσουν τὸ μεγάλο καράβι μὲ τὸ κολύμπι
ἐκεῖνοι ποὺ βαρέθηκαν νὰ περιμένουν τὰ καράβια ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κινήσουν
τὴν ΕΛΣΗ τὴ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τὸν ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.

Σφυρίζουν τὰ καράβια τώρα ποὺ βραδιάζει στὸν Πειραιὰ
σφυρίζουν ὁλοένα σφυρίζουν μὰ δὲν κουνιέται κανένας ἀργάτης
καμμιὰ ἁλυσίδα δὲν ἔλαμψε βρεμένη στὸ στερνὸ φῶς ποὺ βασιλεύει
ὁ καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μὲς στ᾿ ἄσπρα καὶ στὰ χρυσά.

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει
παραπετάσματα βουνῶν ἀρχιπέλαγα γυμνοὶ γρανίτες...
τὸ καράβι ποὺ ταξιδεύει τὸ λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.

Α/Π Αὐλίς, περιμένοντας νὰ ξεκινήσει Καλοκαίρι 1936

Εσωτερική Φωνή

Εσωτερική Φωνή Αν έχεις βρει την αλήθεια μέσα σου, δεν υπάρχει τίποτε άλλο να βρεις σε ολόκληρη την ύπαρξη. Η αλήθεια λειτουργεί μέσα από σένα. Όταν ανοίγεις τα μάτια σου, είναι η αλήθεια που ανοίγει τα μάτια της. Όταν κλείνεις τα μάτια σου, είναι ηη αλήθεια που κλείνει τα μάτια της. Αυτός είναι ένας τρομερός διαλογισμός. Αν μπορέσεις να κατανοήσεις απλώς το μηχανισμό, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Ό,τι κι αν κάνεις, το κάνει η αλήθεια. Βαδίζεις, πρόκειται για την αλήθεια. Κοιμάσαι, είναι η αλήθεια που ξεκουράζεται. Μιλάς, μιλά η αλήθεια. Σωπαίνεις,είναι η αλήθεια που σωπαίνει. Αυτή είναι μία από τις πιο απλές τεχνικές διαλογισμού. Σιγά-σιγά, όλα ακολουθούν αυτόν τον απλό τύπο και τότε η τεχνική δεν χρειάζεται πια. Αυτή είναι μία από τις πιο απλές τεχνικές διαλογισμού. Σιγά-σιγά, όλα ακολουθούν αυτόν τον απλό μηχανισμό και τότε η τεχνική δεν χρειάζεται πια. Όταν έχεις γιατρευτεί, πετάς το διαλογισμό, πετάς το φάρμακο. Τότε ζεις ως αλήθεια΄ ζωντανός, ακτινοβόλος, ευχαριστημένος, ευδαίμων, είσαι ο ίδιος τραγούδι. Όλη σου η ζωή γίνεται μια προσευχή δίχως λέξεις, ή καλύτερα να την ονομάσουμε προσευχικότητα, χάρη, ομορφιά που δεν ανήκει στα εγκόσμια, μια ακτίνα φωτός που έρχεται από το υπερπέραν και μπαίνει μέσα στο σκοτάδι του κόσμου μας. Σχόλιο: Η Εσωτερική Φωνή μιλά όχι με λόγια, αλλά με τη δίχως λέξεις γλώσσα της καρδιάς. Είναι σαν τον μάντη που λέει μόνο την αλήθεια. Αν είχε πρόσωπο, θα ήταν σαν το πρόσωπο στο κέντρο αυτού του χαρτιού΄ σε εγρήγορση, παρατηρητική και ικανή να αποδεχτεί και το σκοτάδι και το φως, όπως συμβολίζουν τα δυο χέρια που κρατούν τον κρύσταλλο. Ο ίδιος ο κρύσταλλος αντιπροσωπεύει την καθαρότητα που έρχεται με την υπέρβαση κάθε δυϊκότητας. Η Εσωτερική Φωνή μπορεί επίσης να είναι σαν να παίζει, καθώς βουτάει βαθιά στα συναισθήματα και αναδύεται πάλι, για να υψωθεί προς τον ουρανό, σαν δυο δελφίνια που χορεύουν μέσα στα νερά της ζωής. Συνδέεται με το σύμπαν, μέσα από το στέμμα-μισοφέγγαρο, και με τη γη, που τη συμβολίζουν τα πράσινα φύλλα στο κιμονό τής μορφής. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μας φαίνεται ότι μας τραβάνε από δω κι από κει πάρα πολλές φωνές. Η ίδια μας η σύγχυση σε τέτοιες καταστάσεις αποτελεί την υπενθύμιση να αναζητήσουμε μέσα μας τη σιωπή και τη επικέντρωση. Μόνο τότε μπορούμε να ακούσουμε τη δική μας αλήθεια.

Θάρρος

Θάρρος Ο σπόρος δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί΄ ο σπόρος δεν μπορεί ποτέ να γνωρίσει το λουλούδι. Και ο σπόρος ούτε καν μπορεί να πιστέψει ότι έχει τη δυνατότητα να γίνει ένα όμορφο λουλούδι. Μακρύ είναι το ταξίδι και πάντοτε είναι ασφαλέστερο να μην το κάνεις το ταξίδι, γιατί ο δρόμος είναι άγνωστος, τίποτα δεν είναι εγγυημένο. Τίποτα δεν μπορεί να είναι εγγυημένο. Χίλιους κινδύνους έχει το ταξίδι, πολλές είναι οι παγίδες. Κι ο σπόρος είναι ασφαλής, κρυμμένος μέσα σε ένα σκληρό περίβλημα. Αλλά ο σπόρος προσπαθεί, κάνει την προσπάθεια΄ αφήνει το σκληρό κέλυφος που αποτελεί την ασφάλειά του, αρχίζει να κινείται. Αμέσως αρχίζει η μάχη: αγώνας με το χώμα, με τις πέτρες, με τους βράχους. Κι ο σπόρος ήταν πολύ σκληρός και το βλαστάρι θα είναι πάρα πολύ μαλακό και οι κίνδυνοι θα είναι πολλοί. Δεν υπήρχε κίνδυνος για το σπόρο, ο σπόρος θα μπορούσε να επιβιώσει επί χιλιετίες, αλλά για το βλαστάρι είναι πολλοί οι κίνδυνοι. Κι όμως το βλαστάρι ξεκινά προς το άγνωστο, προς τον ήλιο, προς την πηγή του φωτός, δίχως να ξέρει πού, δίχως να ξέρει γιατί. Μεγάλος είναι ο σταυρός που πρέπει να κουβαλήσει, αλλά ένα όνειρο κυριεύει το σπόρο κι ο σπόρος κινείται. Έτσι είναι κι ο δρόμος του ανθρώπου. Είναι κοπιαστικός. Θα χρειαστεί πολύ θάρρος. Σχόλιο: Το χαρτί αυτό δείχνει ένα μικρό αγριολούλουδο, που ανταποκρίθηκε στην πρόκληση τού βράχου και της πέτρας που βρήκε στο δρόμο του και πρόβαλε στο φως της ημέρας. Περιβαλλόμενο από μια αύρα ζωηρού χρυσού φωτός, αποκαλύπτει το μεγαλείο τού μικροσκοπικού του εαυτού. Χωρίς να ντρέπεται, είναι ίσο με το λαμπερότερο ήλιο. Όταν αντιμετωπίζουμε μια πολύ δύσκολη κατάσταση, έχουμε την επιλογή: μπορούμε είτε να έχουμε πικρία και να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον ή κάτι για να του ρίξουμε το φταίξιμο για τις δυσκολίες, είτε να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση και να μεγαλώσουμε. Το λουλούδι μάς δείχνει το δρόμο, καθώς το πάθος του για ζωή το οδηγεί από το σκοτάδι στο φως. Δεν έχει νόημα να μάχεσαι ενάντια στις προκλήσεις της ζωής ούτε να προσπαθείς να τις αποφύγεις ή να τις αρνηθείς. Υπάρχουν. Και για να γίνει ο σπόρος λουλούδι, πρέπει να περάσουμε μέσα από αυτές. Να είσαι αρκετά θαρραλέος ώστε να μεγαλώσεις και να γίνεις το λουλούδι που προορίζεσαι να είσαι.