Βλέμμα

Βλέμμα βαθύ κι ερωτικό

βλέμμα υγρό και φορτισμένο

βλέμμα που ξέρει κι υποφέρει..

βλέμμα που ψάχνει

ένα ίδιο να βρει,

το ίδιο υγρό και φορτισμένο...

Πάντα μ΄άρεσαν

Πάντα μ΄άρεσαν τα βατραχοπέδιλα κι οι μάσκες

Όποιος μ’εβλεπε περίμενε να βγώ με χταπόδια κι αχινούς και χτένια στα χέρια, λάφυρα και θηράματα της άγριας πάλης με τα τέρατα του βυθού...

Κι όμως μέχρι το μισό μέτρο βούταγα....

Μόνο εκεί έβλεπες τις πέτρες...

Τις πέτρες, βότσαλα πια , να πηγαινοέρχονται ακόμα και με το πιο μικρό κύμα...και στρογγύλευαν...κι έφευγαν οι ακμές...

Αλήθεια έχουμε καταλάβει ότι όλα τα βότσαλα ήταν πέτρες????

Πάντα θυμάμαι αυτό το «παιχνίδι»...να προσπαθώ να καταλάβω το αρχικό σχήμα τους...γιατί άραγε?? Το αγαπημένο μου...χωρίς αχινούς κι ακμές...

Η στροφή προς τα μέσα

Η στροφή προς τα μέσα δεν αποτελεί καθόλου στροφή. Πηγαίνοντας προς τα μέσα, δεν προχωρείς καθόλου. Στροφή προς τα μέσα σημαίνει απλώς ότι έτρεχες πίσω από τη μία ή την άλλη επιθυμία κι έτρεχες κι έτρεχες και κατέληγες ξανά και ξανά στην απογοήτευση. Στο ότι κάθε επιθυμία φέρνει δυστυχία, ότι δεν υπάρχει ικανοποίηση μέσα από την επιθυμία. Οτι ποτέ δεν φτάνεις πουθενά, ότι η ικανοποίηση είναι αδύνατη. Βλέποντας αυτήν την αλήθεια, ότι αν τρέχεις πίσω από τις επιθυμίες δεν οδηγείσαι πουθενά, σταματάς. Όχι πως κάνεις κάποια προσπάθεια να σταματήσεις. Αν κάνεις κάποια προσπάθεια για να σταματήσεις, πρόκειται και πάλι για τρέξιμο, με έναν αδιόρατο τρόπο. Ακόμη επιθυμείς΄ ίσως τώρα να επιθυμείς την έλλειψη επιθυμιών. Αν κάνεις προσπάθεια για να πας προς τα μέσα, εξακολουθείς να πηγαίνεις προς τα έξω. Κάθε προσπάθεια μπορεί να σε πάει μόνον έξω, προς τα έξω. Όλα τα ταξίδια είναι ταξίδια προς τα έξω, δεν υπάρχει ταξίδι προς τα μέσα. Πώς γίνεται να ταξιδέψεις προς τα μέσα; Είσαι ήδη εκεί, δεν έχει νόημα να πας. Όταν σταματάς να πηγαίνεις, εξαφανίζεται το ταξίδι. Όταν η επιθυμία δεν συννεφιάζει πια το νου σου, βρίσκεσαι μέσα. Αυτό λέγεται στροφή προς τα μέσα. Αλλά δεν είναι καθόλου στροφή. Σημαίνει απλώς ότι δεν πηγαίνεις έξω.

Σχόλιο:

Η γυναίκα αυτής της εικόνας έχει ένα αδιόρατο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Για την ακρίβεια απλώς παρατηρεί τα κόλπα του νου, χωρίς να κρίνει, χωρίς να προσπαθεί να τα σταματήσει, χωρίς να ταυτίζεται, απλώς παρατηρεί σαν να πρόκειται για την κίνηση του δρόμου ή τα κυματάκια στην επιφάνεια μιας λίμνης. Και τα κόλπα του νου είναι κάπως διασκεδαστικά, καθώς χοροπηδάει πάνω-κάτω και στρίβει από δω κι από κει, προσπαθώντας να σου τραβήξει την προσοχή και να σε σαγηνεύσει για να μπεις στο παιγνίδι. Η ανάπτυξη της ικανότητας να έχεις κάποια απόσταση από το νου είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες. Αυτό είναι πραγματικά ο διαλογισμός, όχι να ψέλνεις κάποιο μάντρα, ή να επαναλαμβάνεις κάποια θετική δήλωση, αλλά μόνο να παρατηρείς, σαν να ανήκε ο νους σε κάποιον άλλον. Τώρα είσαι έτοιμος να λάβεις αυτή την απόσταση και να βλέπεις την παράσταση, χωρίς να εμπλακείς στην υπόθεση. Απόλαυσε την απλή ελευθερία της Στροφής προς τα Μέσα, όποτε μπορείς και η τρικ του διαλογισμού θα μεγαλώνει και θα βαθαίνει μέσα σου.

Απόλυτη χαλάρωση

Στην ύπαρξη, κανένας δεν είναι ανώτερος και κανένας δεν είναι κατώτερος. Το φύλλο τής χλόης και το μεγάλο αστέρι είναι απόλυτα ίσα... Aλλά ο άνθρωπος θέλει να είναι ψηλότερα από τους άλλους, θέλει να κατακτήσει τη φύση, συνεπώς πρέπει να μάχεται συνέχεια. Όλη η πολυπλοκότητα προέρχεται από αυτήν τη μάχη. Αθώος άνθρωπος είναι εκείνος που έχει απαρνηθεί τη μάχη΄ που δεν ενδιαφέρεται πια να είναι ψηλότερα, που δεν ενδιαφέρεται πια για τις επιδόσεις του, να αποδεικνύει ότι είναι ξεχωριστός΄ είναι εκείνος που έχει γίνει σαν τριαντάφυλλο ή σαν δροσοσταλίδα πάνω στο φύλλο του λωτού, που έχει γίνει μέρος αυτού του απείρου, που έχει λιώσει, που έχει συγχωνευθεί και έχει γίνει ένα με τον ωκεανό και είναι μόνο ένα κύμα΄ που δεν έχει ιδέα για το ΄εγώ.΄ Η εξαφάνιση του ΄εγώ΄ είναι η αθωότητα. Σχόλιο: Σε αυτήν την εικόνα των φύλλων τού λωτού μέσα στο πρωινό, βλέπουμε από τις ρυτίδες του νερού ότι μόλις έπεσε μια σταγόνα. Είναι μια στιγμή πολύτιμη και γεμάτη από ουσία. Παραδομένη στη βαρύτητα και γλιστρώντας από το φύλλο, η σταγόνα χάνει την προηγούμενη ταυτότητά της και ενώνεται με την απεραντοσύνη του νερού από κάτω. Μπορούμε να φανταστούμε πως μάλλον θα έτρεμε πριν πέσει, ακριβώς στο μεταίχμιο ανάμεσα στο γνωστό και σε αυτό που είναι πέρα από τη γνώση. Αν διαλέγεις αυτό το χαρτί, αναγνωρίζεις πως κάτι τέλειωσε, πως κάτι ολοκληρώνεται. Οτιδήποτε κι αν είναι, μια δουλειά, μια σχέση, ένα σπιτικό που αγάπησες, οτιδήποτε που μπορεί να σε βοήθησε να προσδιορίσεις ποιος είσαι, είναι καιρός να το αφήσεις να φύγει, επιτρέποντας τη λύπη, αλλά χωρίς να προσπαθείς να το κρατήσεις. Κάτι μεγαλύτερο σε περιμένει, υπάρχουν καινούργιες διαστάσεις που θα τις ανακαλύψεις. Έχεις περάσει τώρα το σημείο χωρίς επιστροφή και η βαρύτητα κάνει τη δουλειά της. Ακολούθησέ την, αντιπροσωπεύει την απελευθέρωση.

Ανέβηκες

Ανέβηκες ψηλά για να βλέπεις

 και τα είδες όλα...

κι έμαθες...

και να θυμάσαι ...

υπάρχουν κι άλλα από την άλλη μεριά του βουνού..

φτάσε στην κορυφή και θα δεις...

θα καταλάβεις...

βλέμματα

κι όταν μετράς τις ώρες,

τις ώρες της απόλαυσης,

τις ώρες της χαράς,

να θυμάσαι όλα εκείνα

που σ’έκαναν να τις ζήσεις...

ώρες,στιγμές,αγκαλιές

και βλέμματα,

βλέμματα γεμάτα,χορτάτα,

αλλά πάντα διψασμένα...

η μήπως δακρυσμένα???

Διάλεξε

Διάλεξε άλλο τρόπο διάλεξε το δικό σου μονοπάτι κοίτα να το χαρείς κι ας είναι μόνο δικό σου...

Τόσα χρόνια

Τόσα χρόνια

Τόσες εποχές

Τόσα χιόνια

Και βροχές

Κι οι λιακάδες

Πάντα εκεί

Κι ένα χέρι να τις τραβήξει

Πιο κοντά

Ποτέ δεν βρέθηκε...

Ένα χάδι στις λιακάδες

Μια φωνή λευτεριάς

Μια εικόνα χαράς

μια θάλασσα...

πάει το χέρι μόνο του

το μυαλό σπρώχνει

το μάτι ακολουθεί

θα καταλάβεις άραγε τι έγραψες??

Η είναι όλα μια ίαση...ένα σιρόπι για τον βήχα??

χάδι

Κι όταν το χάδι

Είναι αλλιώτικο

Μήπως είναι πάλι χάδι...

Χάδι βαρύ ασήκωτο

Στέκεται εκεί και σε πλακώνει

Μυρίζει μούχλα αυτό το χάδι

Κάλιο ασκέπαστος και φωτεινός....

Λυγμός

Λυγμός στη θάλασσα

Δυσκολεύει την ανάσα

Το νερό μπουκώνει

Και ψάχνει διέξοδο...

Πόση δύναμη το νερό...

Πόση αντοχή να το εμποδίσεις

Πόση ημερήσια κατανάλωση δύναμης για να το σταματήσεις...

Γιατί...?? άστο να ρέει...ξέρει αυτό κι εσύ...

τ’ αστέρια μου

Εύα μου

αγκαλιά μου,

γέλιο μου,

ζέστη μου,

χαρά μου,

φως μου

κοιμήσου στον ώμο μου..

ζωή μου,

ανησυχία μου,

ξενύχτι μου,

λαχτάρα μου,

είναι μου πρώτο....

Γιώργο μου

η πρώτη ανάσα ,

ο πρώτος αέρας ,

το πρώτο μου αίσθημα ανακούφισης,

ζωή μου

καμάρι μου ,

αέρα μου ,

ματιά μου ,

εικόνα μου ,

όλα μου τα λες....

παλληκάρι μου....

τα ξέρω...

σε βλέπω...

σε νοιώθω...

Τα παιδιά μου, τ’ αστέρια μου, η ζωή μου ,η ελπίδα μου, η υγεία μου ...ψυχές μου....

Επιθυμίες

Επιθυμίες μιας ζωής

Κατασταλαγμένες,ψαγμένες

Και πόσο μα πόσο ανόητες...

Και μετά η επιθυμία που γίνεται θύμιση-ενθύμιση

Ενθύμιο,επιθυμία-ενθύμιον...

jesus

Ένα ζευγάρι δερμάτινα σανδάλια ακολουθούσες

Έτσι νόμιζα τότε,  έτσι έκανα τότε,

χώμα και πέτρες και σκόνη ...

ξυπόλητος στα χώματα

ωραία αίσθηση παίζοντας με τα ξύλα

όταν ο Άλλος τα κουβάλαγε

..α,ρε jesus πως την έπαθες έτσι??

και θεός και άνθρωπος πως να τ’ άντέξεις...

εδώ εγώ μόνο θεός ,και πάλι δυσκολεύομαι...

Μικρός

Μικρός ,πολύ μικρός

με μεγάλα χρόνια,

μεγάλος πολύ μεγάλος

με ακόμα μεγαλύτερα τα χρόνια....